Tijd en Mens. Tijdschrift van de Nieuwe Generatie. Jaargang 5

[p. 119]

Hebben ze

Hebben ze het ontdekt. Ze zullen zich vergist hebben. Ongetwijfeld. Ik beluister de ondergang van mijn laatste avondland en het gebeuren is zingend eenvoudig stil. Goed. Ik ben er in vergroeid. Thans ben ik er middenin. Er zijn nog enkelen naast mij maar het stoort mij niet. Ze zijn zoals ik. Het verwondert mij niet doch het is vreemd. Ik ken ze niet. Ik heb ze nooit toegesproken, ik heb ze nooit gezien. Ik moet verwarren met nog anderen. Iedereen weet het. Sinds de dagen dat de lucht vol hing van draaiende cirkels kaal van verveling wist ik dat zij er waren dat zij de tekens beïnvloedden en dat ik er moest naar kijken. Ik was geduldig. Ik stopte mijn ogen en zonder kreunen nam ik de houding aan die elk bedelaar wordt aangeboren. Er was geen verschil, geen rimpel nergens, geen pogen, ik was mijn ijle horizon, mijn kankerend evenbeeld. Binnen zit de schimmel. De geile genezende schimmel zit binnen. Wanneer begon het. Ze hebben me willen voorthelpen. Zal ik zo het spoor weervinden. Ze hebben me geduwd en gestampt en ik glimlachte en moedigde hen aan, ze deden mij pijn en ik hielp hun verwarring mijn kommer vergroten. Ik vergeef het mij niet. Ze arbeidden nauwgezet. Ze hebben hun jeugd, hun regenboog met hun handen willen omklemmen, hem plooien tot een stalen veer, lenig en fier. Ik stond naast hen en wees naar de kleuren en iets dat wij niet zagen. Ze lachten. Er lag stof op mijn hand. Naast mij praten ze nu over gister. Ik hoor het aan hun woorden als het zoemen van een bij rond een steriele bloem, de gele penis van een maïskolf. Ze vermoeden het niet. Ze zitten rond mij en houden hun gelaat gesloten als een rij totems. Ik heb hen iets verteld van het geluk. Ze bleven zichzelf en slorpten het op als de spons het water. Uitstekend. Om het even. Het zal morgen beginnen. De regenboog blijft ijl boven onze hoofden hangen, wij zitten in een kring geschaard dierlijk warm. Konden ze me nu laten verstenen in de onveranderlijkheid. Ze verraden

[p. 120]

hun doel niet. Ze grijpen de gedaanten onhandig en vreten gedwee een verschrompelde aanwas. Ik neem er aan deel nu en dan. Ze loven me soms. Wanneer ik rechtsta en smeek mij te sparen te vernielen te verlaten, het verloop te ontgaan, zijn ze verschrikt en volgen argwanend de zijden draad die de afgrond misschien overbrugt. Wie kan er zich nog op wagen en de val overwinnen die niet te vermijden is in de duizelende diepte van de vraag. Ze zullen het niet ontdekken. Ze liggen met mij bedolven onder een laag as. Ze voelen het nog niet. Wanneer zal ik het hun zeggen. Ik heb besloten niet meer te wachten. Het jongetje aan de overzijde bijt op zijn vingernagels. Hij heeft het spelen sinds lang gestaakt. Zijn ogen zijn nog groot open. Ik zal hem meenemen, hem behoeden, hem niets leren. Dicht naast mij zal ik hem houden, hem niet leiden, hem volgen, hem achterlaten, hem niet bereiken. Hij is het verzaken in de vroege morgenzon, hij slaapt nog achter elke ademtocht, geurt in elke glimlach, wiegt in de wind en vervliegt. Het verlies heeft hij ontluisterd en ik heb het zwijgend weggesleurd. Grijnzend tel ik de tijden nu en stapel de zwarte bladen van het boek tot een misvormde toren waarboven de haan niet kraaien durft. De bouw is zwaar en onregelmatig, de vormen log en onafgewerkt. Het is de wet, stuurs, de wil van de schepper, de hunkerende onvolkomenheid, de worsteling met de kwellende zuigende schim. Ze trekken me dreigend voorbij nu met doffe leeggebrande ogen. Van waar komen ze. Het jongetje vertelt met fijne vingerbewegingen de verbeelde reis. Ik luister niet. Hij ontdekte de afstand in zichzelf en huivert. Ik troost hem niet. Ik schiet giftige pijlen tussen de gladde stammen van het woud en oefen er mij in geen enkele te treffen. De pijl moet steeds terugvallen naar de wegterende humus en zijn gif verliezen tussen de wormen en de mieren. De schorpioenen zijn mijn buit. Zo is het plezier aan zichzelf overgeleverd, zonder verrassing. Ik besef de kurve van mijn wil, ik sluit mijn ogen niet wanneer een mes de holte uitkerft waarin de duisternis ontstaat, de eindelijk vrijgemaakte duisternis, de ondubbelzinnige zekerheid. Maar niets is beslist. In de palm van de hand voert elke nerve u naar

[p. 121]

een andere dag. Ziet gij de netten die u binden glinsteren en hoe ze afknappen één voor één. Hebt gij de drift die nu moet losbreken bereid en aangespoord. Hebt gij de voorzorgen overweldigd en gewurgd. Dan is het verraad volledig. De doornen van de haat haken zich onvindbaar vast in het verslagen vlees. Aanroep dan de spaanders van het hout niet dat de profeten straft. Vertrouw het perkament niet dat blind wordt en de wraak vergeet. Vernietig het trillen van het morgenlicht waarin uw schuwe vingers beven. Verlaat de laatste schuldige niet van de verlossende moord. Ge kunt u in kudde verschuilen en het huilen van de wolven beluisteren tot uw gewrichten zwellen en de krampen u overmeesteren, het bos laat zijn prooi niet los. Immer barsten de vallende bloemen onder de zwarte struiken. En onder en boven u is het orkaan niet stil, de golven overspoelen de tempel waarin elk klagen wordt onthoofd. Schrei niet om vergiffenis, uw woorden rotten in de wind die ruikt naar het troebel water rondom u. Het spiegelbeeld was vals. De ziekte breekt. Het jongetje blijft steeds naast mij staan, hij pruilt. Het wantrouwen kiemt. Wij worden gewapend met verborgen donkere getuigen. Hij verlaat mij, besluiteloos. Ik laat de zwijgende oude vraag keren in het melkwit licht tot ik verga in de schemer, ik zweef, ik ben waar ik wil, neen ik hijg, ik stik, de nevel is dicht, verbergt het goede gevreesde gevaar. Ik ben zwak, ik moet slapen, immer slapen, lang neerliggen onder de winden die het levende stuifmeel niet bezitten niet zaaien boven mijn hoofd. Ik zal niet rechtstaan. Inwendig hertel ik de letters die ik leerde en de woorden die ik vond. De dingen zijn anders. Ik zoek een warme verlossende wenteling in een binnenwaarts onaantastbaar land. Het brengt geen baat, geen handeling leeft. Rondom staan weer de verdoemde gezellen geschaard en houden hun handen beschermend onnodig boven het hoofd. Ze kijken omlaag, hulpeloos, samen, fossielen in angst, verzonken, beschutten zich met de deemoed van een arm gebaar.

marcel wauters