Tijd en Mens. Tijdschrift van de Nieuwe Generatie. Jaargang 4

[p. 70]

Ingetje

Waarschijnlijk was ik veel afwezig. Waar ben ik geweest. Hier. De ganse tijd bleef ik mezelf, gemeen als een reptiel kwijlend en bot. Ik heb moeite de trap op te klimmen tot op het dak. Ik ga daarom of is het om andere redenen niet meer beneden. Maar medelijden kan ik niet voelen. Neen ik kan niet. Het dak is grauw schoon en wat nog. Het dak. Het is oud en gebogen. Er komt soms een jong meisje op het dak en ze is ook schoon. Maar haar borsten zijn recht, hard denkt men soms doch het is niet waar. Ik weet het. Ja. Ze heeft me eens haar naam gezegd en hij klonk hoe was het weer rond de schoorsteen die binnen kort zal invallen en zo ben ik die naam vergeten. Ze neemt me dat niet kwalijk zonder twijfel. Haar ogen schitteren geheimzinnig. Ze verstopt zich misschien voortdurend achter de schoorsteen of beneden onder de trap en wat doet zij er. Ik zal het haar niet vragen. Het brengt u geen stap dichter of verder dat is hetzelfde. Ik hoor iemand roepen in de straat. Is het voor mij. Verwacht ik iemand. Waarom doet hij het. Ik zou me kunnen over de dakgoot buigen en naar beneden kijken. Nadien komt de ontgoocheling zwaar als een eeuw. Een pijaf is een mus. Zonder recht te staan kan ik een venstertje openen en weer sluiten. Ik bedoel er niets mee en ik doe het sinds wanneer reeds aan een stuk. Het hout werd door chagall blauw geschilderd, ik had hem moeten bedanken en ik deed het niet. Ik herinner het me heel duidelijk. Er vloog een rode haan door de lucht en hij had ook een koe mee gebracht. Zij heeft aan het mos gesnuffeld en luid geloeid. Wat nadien gebeurde was smakeloos als de lucht. Hoe kan het anders. Het verhaal verloopt in ebbe en vloed en gij werpt de schuld op de maan, die taai ros van een ronde maan. Rond als een kei, rond als het binnenste van elk geluid waarin ik dikwijls heb geslapen warm onder de last van de dag. En de gebaren blijven

[p. 71]

nadien in de luchten hangen als de echo's van het roepen van kleine anna. De kinderen zijn er voor niets tussen. Neen en neen. Eentje. Tweetje. Veel schelpjes. Op het strand ligt het vol schelpjes. Mon dieu que je suis seul. Beneden zal wel iemand zijn maar nogmaals kan ik daarom de trap afdalen, ik ga zo langzaam, is er wel iemand, enzomeer. Straks maak ik nog ruzie met mezelf, een oppervlakkige ruzie in het luchtledige. Het kon kwalijker zijn of min of meer iets mais je ne vis pas de la bonne avonture moi. Ik vraag het me af. Een pijaf is een mus. Ontroerend en pover als het wezen. Met de handen in de zakken heb ik reeds fluitend tussen de bomen en de huizen gelopen en ik was niet verlegen. Mijn moeder was gelukkig dan en de rimpels in haar gezicht waren een vergissing, een blijde burleske vergissing maar ik geloofde het niet. Gelooft gij het. Soms stuwt iets van zeer laag naar de oppervlakten met een trage moeite, pijnlijk en voorzichtig doch onhoudbaar en wat zal er van geworden. Is het niet zo. Soms gaan bijvoorbeeld de straten open als grote kinderogen, klaar en diep als oude bezitters van fluwelen rust. Wie glijdt de nachten binnen onzichtbaar een donkere ster gelijk. Wie verkent de weg tussen avond en morgen zonder vlucht. Wie betast de appeltjes van de meisjesborst en vergeet de schaduwen van de voorbije daden. Wie verlaat zijn kamer keert nooit terug en gaat de zon niet tegemoet. Wie stoot zijn gelaat niet blind tegen de dag tegen de aureool van u en hem en mij. Ik ben er nog. Altijd ben ik daar. Die stemmen ergens achter de deur. Ze zeggen niets. Het kan mijn indruk zijn. Weet ik wat. Ik ben reeds in mijn bestemming maar daarmee is het niet volbracht. Eindigt het soms met het einde. Dan. Iedere poging wordt weer vergeten in de schakel van de grote grap. De automatische grap van de poppen. Hoe kan ik mij vermaken. Wat gebeurt. Een spin hangt te wiegen aan haar eigen draad tegen de muur. Ze vindt daar niets tegen de muur. Zou ze blij zijn moest ik. Kan een spin. Laat maar. Ge zit soms in de nabijheid van iets en het is niet waar. Ik kan nooit doen als het behoort. L'idee d'autodestruction est plus forte que l'idée de vaincre, zegde ludovic. Dat was nog toen.

[p. 72]

Hij sprak niet tegen mij. Zijn ogen glansden. Ludovic heeft de mond van een kind doch veel groter en met lange zwarte tanden maar de mond van een pruilend kind dat een pijp rookt. Ludovic bestudeert de stand der sterren, maar is dat meer dan louter bekijken vraag ik. Niet twisten met ludovic en zijn mond van een pruilend kind. Kalmer dan ooit. Ludovic komt van ver en hij hoopt in de verte in de sterren. Ludovic toch. Tracht ik me nog iets te herinneren. Ik hoor het klagen ginder en het is onmenselijk om te beluisteren maar ja. Kleine anna hoor ik dikwijls roepen. Haar stemmetje is wit en haar woorden zijn beter dan de mijne. Als ze in de straat met haar bal speelt werpt ze hem hoog tegen de muur en dan voel ik het bonzen in mijn hoofd. Heb ik het graag.

Had ik ooit kunnen schreeuwen. Toen ik over de hoogvlakte vluchtte met de nacht overal waarschuwden de bomen me niet. Aan mijn rechterhand trok een kind me voort en aan mijn linkerhand hing eveneens een kind. Soms spreek ik nog woorden als tafel kleed straat. Maar wie helpt de regen te spreken tot wie luistert. Wie opent de sluizen, wie bevrijdt de vloed.

De dag leeft in de droom. Het meisje kan hem niet achterhalen, zij kan niet. Zij bekijkt mij aanhoudend en ik bekijk haar. Wij zwijgen en voelen het stuwen van de deining van de dwang van de late noodzaak. Ik luister. Wij kreunen in elkanders oor en geven elkander moed. Het is ongehoord. De zon brandt als een oude heks op mijn rug. Het moet. Immer en immer. Zo. Achter het woord staat de betekenis te gloeien en wie trotseert de vlammen. Wie de vlammen trotseert verschroeit zijn ogen en wordt blind. Wie lost het dilemna op. Was ingetje er. Het meisje zoekt naar een vernieuwd gebaar en kan ik haar bijstaan. Ik doe alsof en zij blijft ijverig. Haar haren glanzen in de zon en haar huid is bruin en sterk. Moet ik het betreuren. Helpt het. Dool ik mee zonder kaart of kompas naar een punt dat hier en

[p. 73]

elders kan zijn. De geruchten zijn hol en verraden niets. Mijn schouders zijn aangepast aan het gewicht. Later zal de logge inhoud toegroeien en dan is er geen herinneren. Over een zee van akelig verval dobberen ginder schepen zonder lichten. Het water is onwillig maar aan zichzelf gebonden. De reis staat door een kinderhand getekend op een oud en geel karton. Ingetje heeft het meegenomen. Ik zie naar de muur en het is voldoende. Hij is kaal en zonder geschiedenis. Zij hebben hem gebouwd en ze zullen hem afbreken. Het is voorbij. Alles is voorbij wat nog kan komen en zich beangstigd verschuilt, de droeve stevige muur houdt het verborgen en gaat er aan ten onder. Achter de muur is het. Het meisje slaapt rustig met haar hoofd op mijn voet. Het is voorbij. Overal in mij steken naalden en zij dringen naar een warme plek naar een snijdende hete naaldenlust. Hoe kan ik

nog. Ik hang vast aan de blik van mijn ogen. Waarom zou hij niet breken.

Het is vijandig. Ik voel het aan de kleverige drukking van de lucht aan het eentonig geluid, opdringerig en vuil. Het is vijandig en dom, onwetend als een mol die een weg boort door de stenen. Komt ooit iemand met de boodschap. Neen. Alle beelden heb ik gezien en in een put geworpen en wat kan ik er nog uit halen dat zou kunnen dienen. Hij staat onder water en er drijven voorzeker een massa knipperende zwarte stipjes in. Ik zou ze kunnen vangen moest ik nog een mens zijn en wreed en de ruimten vullen met knipperende zwarte stipjes die buiten het water kreperen en in het water ook doch trager. Moet ik ze dan niet vangen. Moet ik. Kon ik buiten de kringen treden en de grote poort openen. Dan ziet men de horizon en soms is de lucht er boven blauw. Ik heb er met ingetje onder gewandeld. Er was geel koren rond ons en de lippen van ingetje waren rood als bloed. Bloed is afzichtelijk en ik heb mijn lippen op de lippen van ingetje gedrukt en het vocht uit haar mond gezogen.

[p. 74]

Haar zachte warme lippen als rood bloed. Wij zijn de horizon genaderd. Onderweg is iets gebeurd en ik heb mezelf alleen terug ontmoet leunend tegen een stervende boom. Of heb ik nadien ingetje weergevonden. Heeft ze mij gesteund. Haar grote ogen bekeken mij lang en omvattend en wilden een bericht doorgeven. Haar ogen wisten veel. Haar vingernagels en de rimpels de witte draadjes in haar voorhoofd. En haar schaamhaar. Is zij verdwaald op haar weg, de harde scherpe weg en de ruwe wind en de zuigende moerassen links en rechts. Zij loopt rond op blote voeten en heeft honger en schreeuwt en zoekt naar mijn naam in haar geheugen maar de paden gelijken elkander, wij zijn vergroeid met elke reden, ineengestrengeld tot een dof gebeuren. Of indien de hoop er toch is heeft ingetje haar ingepalmd, haar omsloten met haar ronde armen, verwarmd met haar adem, gezoogd met haar scherpe tepels. In het azuur van een blijdschap strekt zij haar benen en schuift hoopjes zand er rond en haar tenen staan recht als wriemelende roze kevertjes die blind zijn en ongeduldig. In haar schoot vormt het zand een oud teken. Zij lacht en de schuimtoppen der golven van het strand overleven hun eigen ondergang. Niets overwint dit visioen. Ingetje is veilig in zichzelf. Binnen de mantel van haar tederheid heerst de stilte en de rust, het bereiken zonder angst, het licht dat geen morgen kent, het ritselen van bladeren in een heldere slaap. Ik ben de wind die haar wimpers onmerkbaar doet trillen. Ik ben het gevaar dat zij niet vreest. In mijn hand heb ik het mos van het verleden verscholen en lach haar toe met dubbel gelaat. Zij ziet de waarheid niet onder mijn oogleden. Zij heft haar handen en draagt de ruimte op haar vingertoppen en streelt de zon die rood wordt en kreunt. Ik druk mijn gelaat tussen haar schouderbladen en mijn tong zoekt de welvingen van de wervels in haar rug. Ik ben zat van onmacht en illuzie. Het bewegen blijft onvervuld.

Onder mijn ogen weegt het. Ik zal de oorzaak niet uitmaken.

[p. 75]

Het hangt tussen de gedachten en vloeit open tot een grijs vlak. Zo ver het mogelijk is. Tot waar.

Is Ingetje

Onder het hoge onkruid is het koel. De grond ligt vol stenen. Ik delf met mijn vingers diep in de zwarte aarde. Traag glijd ik vooruit als een worm. De stengels rondom mij beletten elk uitzicht. Insekten kruipen over mij met een haast die ze nog niet overwonnen. Zullen ze ooit. Ik zal nog voor de tijd aankomen. De tijd is steeds te laat. Zij hebben mij nog geleerd vroeger daarom blij te zijn. Welke idee. Tot nog toe is de belevenis flauw. Het onkruid woekert zonder hartstocht over mijn weg maar ik moet er door. Het verveelt me. Ik zal er wel ergens blijven in steken wanneer mijn ogen een blad of iets van een bloem zullen ontdekken maar zal ik het beseffen. Wat zou het veranderen. Ik rust niet dikwijls, misschien duurt de tocht nog lang. Alhoewel. Aan wat denk ik. Ik ben bereid mij voor altijd tevreden te houden met de geur van een rottend twijgje en het kan lang duren voor ik weer voort kruip, is het nodig. Niet dat de geur van het twijgje mij onvoldaan laat, neen het is een bewijs en een symbool en een werkelijkheid. Het is een waan. Maar mijn mond zit vol aarde, mijn voorhoofd drukt of groeit het vast op een scherpe steen. De steen is bruin of grijs, ik verkies bruin. Gaat het verloren. De steen dringt door mijn huid. Hij wordt gans van mij en ik van hem. Onbereikbaar buiten de wet. De wegen vorderen niet. Zo ik nu blijf zal het voltrokken worden als het kon. In stilte en onkwetsbaar. De overgang wijzigt niet. Er is een verte die niet benauwt en niet bewegen kan en niet stilstaan. Daar hebben de redenen geen zin. Ik zal hen opnemen en verliezen. Straks.

marcel wauters