Tijd en Mens. Tijdschrift van de Nieuwe Generatie. Jaargang 3

[p. 247/327]

[Hans Andreus]

Gedicht

Ik van goden vermenselijkt
zoon en warme verwantschap
van extatische priesteressen
minnaar en man en zoon
van lichte onverantwoordelijke
boodschappers de verzonnen
herinnering het verloren teken
van zongetekende vissers
het zingen en het uitbundig
dronken vechten des avonds
van herders de tweespalt der fluiten
van dieven de snelle hand
van kinderen het heldere zien

ik occidentaal
maar levend bij de wegen
tegenkomend nog

het pauwenoog maagd

de baarmoeder vrouw

de oude vrouw spijt

ik gaande tot de koude

het gure staren

van oog naar ziel

en het grijs ijs der angst

ik starend in de steden

doodse goden

ontluisteren nog

de westerse wereld

ik dwingend nieuwe liefde

het zuiver bestaan

paulinisch verziekt

door vleeswonden haat

[p. 248/328]

 

ik levend staande sprekend schrijvend

 

ik liggend strelend slapend wakend

 

ik weet nog

 

dat geen bestaan meer dulden kan

 

de kille passie van dood en trots

 

het koud onbreekbaar glas der panische civilisatie

 

 

 

En ga dus ongewapend

 

en ga om in de steden

 

en ga om in de landen

 

met ogen ongemakerd

 

en naakte vreesachtige sprekende lippen

 

sprekende

 

van zijn

hans andreus

[p. 249/329]

Valentijn

Valentijn
bloemrijk spreekt het land
leegte aan
de glazen bol valt van de dag
morgen?
avond?
de wegen wandelen
de wolken wankelen
de zon een gouden sproeier
valentijn
maar waar?

Lege loodsen
heeft de nacht
uitstaan
lichamen
en daden droomdood

Delicater
speelt een ster
en lampen
nee lantarens
kraanvogels van duister
rekken hun
angstvallig heimwee

Speel ik slaap
en val ik ster

[p. 250/330]

3

 

Of zo schemert het een uur

 

rimmel

 

maak ik uit

 

het langzaam lijf

 

waterkoel

 

en sidderend van hitte

 

raak ik zonsopgang

 

smokkel ik grenzen

 

jaag ik een

 

desperate

 

submarine

 

buikvis

 

 

 

Sta ik stil

 

adem ik

 

een god nachtwandelend

 

een kind onkenbaar

 

een mens ontroostbaar

 

 

 

En dit was

 

in welk dromen

 

valentijn?

hans andreus

[p. 251/331]

Gedicht

Kinderhard
en lichter en lomer
dan het dromerig vliegen der maagden 's nachts
besta ik nu
ga ik mij
aan

Blind in paars
het grage paars
der aubergines
richt ik mij op
een monsterbeeld
schaamteloos
poëtisch

De vrede niet in de wiegende wolken
de vrede niet in de wiegen der schepen
en niet in de slapeloze tunnels der treinen
de stilte niet der kiezelstranden
tussen de tanden der rotsen

Alleen het blanke zwerven
door een wereld papierwit van eindeloosheid
of een land groen en rood van onnoemelijk leven
naamloos
alleen het naamloze zwerven spreekt nog
cadenzen
licht-
wit
nacht-
val

[p. 252/332]

 

en het geurend gevaar der bloemen

 

en de klimop der vrouwenhanden

 

en het schokkende sterven eenzaam

 

 

 

hiervan ademhaalt

 

het geschrevene

hans andreus