Tijd en Mens. Tijdschrift van de Nieuwe Generatie. Jaargang 3

[p. 240/320]

[Leo Vroman

Lief, lief

Wijfjesvrouwen zijn zacht
gevulde pantoffelhuid,
want hun stemmen wellen vanuit
de naar binnen gekeerde vacht

als zij met klokkend weke
hoek tussen kin en keel,
bloot als een lichaamsdeel,
pruikjes woorden spreken.

Pas op: hun ogen ruien
kijksel bij kwastjes vol,
en verwarde balen wol
gedurende schaterbuien,

hollend op steeltjeshielen
die in de lange straten
een schamend spoor nalaten
als van getande wielen.

Gevlucht of neergezonken
groeien zij met hun haar,
zelfs in het openbaar
doen zij hun harten bonken;

en sluipt men naar ze toe,
(als dier of kist vermomd)
dan kan men soms gekromd
van haplust spieden hoe

een blote vrouwenhand
gelijk een lijf gebouwd en
tussen de vingerbouten
het minst door zon gebrand...

[p. 241/321]

 

Moet ik nu hees vermoeden

 

om wat millioenen jurken

 

zich grijnzend zitten schurken

 

als zij zich doen bebroeden?

 

 

 

Neen, vrouwen zijn lange paarden,

 

de binnenkant wier schoenen

 

ik nooit heb willen zoenen,

 

en wier hoe schoon onthaarde

 

 

 

baddespons mij node

 

de mannemond mag laven;

 

neen, onder hen begraven

 

werd ik een platte dode.

 

 

 

Doch nu: lik alle deuren,

 

knaag de gordijnen dicht,

 

giet gips op Uw gezicht:

 

er moet iets liefs gebeuren,

 

 

 

want in mijn mistig huis.

 

ontwoelt zich een bewegen,

 

een zoete okselregen

 

vult kamers met gesuis.

 

 

 

Vanwaar genaakt een blozen

 

zo groots dat mijn gelaat

 

van haar breed minnekozen

 

de dikste slok ontgaat,

 

 

 

al bloeit op geen der stoelen

 

de oorzaak van dit lied?

 

Ik kan haar weekdom voelen,

 

maar zie haar zelf nog niet.

 

 

[p. 242/322]

 

Zij wulpte naar die stoel:

 

merk het vergaan moment,

 

de zetel warm bekend

 

als een van puilgevoel,

 

 

 

want nu hijgt, uren lang

 

na haar zo zoenig zitten

 

de zetelwang van hitte

 

een dradendun gezang.

 

 

 

Halt! Eensklaps gaan de wolken

 

der ledigheid uiteen;

 

ademlieve kolken

 

jurken zich om een been,

 

 

 

daar! Tineke mijn gade,

 

zo wenende van hals

 

dat schimmen die haar baden

 

buiks worden, lang en mals,

 

 

 

geglam baab in haar flaamen,

 

ze brui kwaa memmer ngang;

 

tledandjes klabben samen

 

dlat sproetebout haar wang.

 

 

 

Zo. Vlucht, jaloerse vrouwen.

 

Moet gij een man op schoot?

 

Perblap dan even groot

 

als onweerswolken trouwen;

 

 

 

ruk los Uw felle lint

 

onder de zwarte lucht;

 

en voelt gij daar de wind,

 

huiver, en vlucht.

leo vroman

[p. 243/323]

A visit

I have come to visit but the windows are dark. In firy
scripts they reflect the streetlights. But where around
the windows is the house? Nowhere it stops the wind.
Where could my host find shelter, crouching, stretching
in mid air; or is the darkness behind those panes not
night but him spread out anxiously over the freezing glass?
When I open my mouth to call, the wind whistles
across my teeth with the voice of a little girl,
running towards the sea.
Look up. Amazing that the stars are now so far away;
how long, how long must I have fallen and how slowly;
below my feet the grass can still bend freely,
as it storms under my bare soles.
It is the wrong grass, wrong world.
I shall unbutton my coat
and start sailing tired but proud,
a mast without a boat,
slowly riding the loud
hurricane, pass the same things,
woods and signs again.
May God have mercy on us,
on him who stays behind,
to be seen dissolving thus,
and on me, sent wandering so far
that I have passed the end
to find what should have been found
in seven hundred years.

Powerless to go fast,
the storm steers me around,
again nearly touching the sea,
the foam, mercy, the sound,
yes, mercy to be nightbound,
mercy on me.

leo vroman

[p. 244/324]

Peace and war

Sunlight through the trees into the room
casts a flitting leafage on the wall
and silhouettes of songbirds raise and fall
with pantomimic branches; shadows bloom.

Even on my lap there blooms a book,
opened by a sudden gust of wind.
A scent of long-trapped print flows up like dust,
and I must read, although I hardly look:

chapter one.

The Garden has no Roof. Of the Breeze bisecting Clemotar's
Kingdom; and why the Rampant Woolboon cast Her Scales.

Now in this country at high noon the light may well be
scraped off stones and skimmed off dandelions to be sold
with helpful grace as a handfoisted gold. It has enchanted
the King more graciously however to reward such dealer by
taking mint and means off him; in twist for which the man
be urged to decorate his home with wealths of dandelions.
Now the King's name is Clemotar; a breeze divides his
Kingdoms into the one named Happy Name and the one named
Happy Name; and a perpetual zephyr girdles both, unto no
practical defense protecting them.

Page 2.

There was also a valley, and in the valley a garden. There
through the sleeping flowers, it was the dew-blurred King's
joy to herd his flock of deer, his crown strapped to his chin
by both his silver braids when trying to outbounce his
hoofsome happy girls.

[p. 245/325]

 

I looked up, my cheeks touched by a tint.

 

I felt a hint of orange on my brow;

 

fewer birds were in the branches now,

 

the paper glowed round and between its print,

 

too urgently to turn my occiput upon.

 

Then I heard footsteps flee from where mine stood,

 

and then the chair's legs and my own switched flesh and wood,

 

and then such part of me as could escape was gone.

 

 

 

Returning to the tale, I saw it yawn,

 

its letters suddenly got gaping-wide,

 

I had to move my head from side to side

 

to read the words, shrimp, lobsterlarge, legs drawn.

 

 

 

Page 16.

 

 

 

The bronzapple trees were

 

sunlit yet when all the

 

light was sold and so was

 

Clemotar yet the sky black

 

of huge horse the end. Do

 

not read it.

 

 

 

Then I leant back, but there was none:

 

the chair had spread into the floor.

 

Hoofbeats hastened near, burst through the door -

 

one instant I could see the sun.

 

 

 

So finally the horse had broken loose.

 

Across the ceiling brushed its manes,

 

upon my face the spreading stains

 

of mouth and orbits fuse.

 

 

 

The book which holds my hands apart

 

dances upon my sobbing heart

 

until the centipedes disengage

 

and drag their deadness off the page.

[p. 246/326]

 

The stalest crisscross rain I drink,

 

it thunders down till all is scratched

 

meagerly, miserably patched,

 

I am drenched with ink.

 

 

 

Cannot the horse wade through the stream?

 

Its eyeflash must have caught my throat;

 

now I can see its belly bloat,

 

now metal gleam.

leo vroman