Tijd en Mens. Tijdschrift van de Nieuwe Generatie. Jaargang 3

[p. 205/285]

De achterkant van het boek

1

Hier zitten wij
beiden in grote huiden
onder de geluiden die wij uitzenden
en die elkaar bereiken

er is niets veranderd
onze handen zijn nog altijd
onze gedachten vooruit
onze lippen (zichtbaar en daags)
vragen nog altijd suiker

maar steeds méér wordt gefluisterd
dat er iets ruist
in de bloedvaten buiten
dat de grote gerekte zomer nadert

de dikke boten en de stevige huizen
gaan voorbij
men moet wel eindigen
als een warm verschijnsel -

2

Nu huivert wat wij per vingers
aan onderhuid bereiken

wij praten tegen de hitte de kilte
met de pannespons in onze buiken
de egel in onze tijd

[p. 206/286]

 

wij lopen verpakt door de stilte

 

in een jas van bedrukte zijde

 

wij zwijgen

 

gaan wij naar huis?

 

gaan wij altijd?

 

 

 

wij blijven staan om te huilen

 

het zoute water wordt al zoutzuur

 

de wereld bouwde gebouwen

 

heeft slagers in dienst genomen

 

 

 

maar het praten is ons verboden

 

en de griffel is ons ontstolen

 

en de leisteen in onze monden

 

is altijd van adem vochtig -

3

Mijn woorden zijn de verzuimde daden
zij maken geen gekleurde plaat
zij dienen geen toverbalmagnaat
zij willen praten
om mij te bepalen

hoor hoe zij 's nachts te gast gaan
vochtig worden als drank
opstaan en achter hun ogen waden
zij halen de dagschade in

en het ontwaken in de courant
in de verkapte bouwplaat (zij vragen:
waar varen wij? varen wij?
zijn wij aan land?
liggen wij in de dekstoel
van de verenigde staten?)

[p. 207/287]

 

onze oren ratelen

 

onze monden herhalen

 

een jongensachtig geruis doet ons sluimeren

 

onze handen vol gras en staal

 

gras staal en stuiters -

4

Ik zit op de laatste étage
in een onuitspraakbare aarde

ik herinner mij zeilbootgetallen
een bolle boedlachse maandag
ik blader in dunne asters
mijn vader die zal doodgaan

er zijn beenhouwerijen musea
ik denk aan het achter de wanden
aan de talloze taalgebaren
aan mijn onuitspreekbare warmte

mijn woorden zijn niets dan kaarten
denk ik
en mijn ogen zijn water

ik tik op het been van mijn handen
om te weten of het al laat is -

5

Daarom binnen mijn borst
in de dorstige duisternis
groeit de trillende griffel gerust
dat is

[p. 208/288]

 

een soort

 

woord

 

geranium

 

 

 

zie de vertakkingen naar de buik

 

naar de bruidegomskeel

 

 

 

de natte paden onbegaanbaar

 

en ondergelopen de weke huizen

 

de schaarse boeren aan kleine haarden

 

 

 

zij hijgen voor de sluizen der ijstijd

 

die al op de opperhuid huivert

 

 

 

daarom is deze inkt geen bloed

 

schuilt de taal weg onder talens

 

maar de trillende griffel groeit

 

tegen de klipribben op

 

aan de achterkant

 

van het boek -

gerrit kouwenaar