Tijd en Mens. Tijdschrift van de Nieuwe Generatie. Jaargang 3

[p. 202/282]

[Paul Rodenko]

Besneeuwd landschap

Het ijle glaswerk van het middaguur

Bomen van rood glazuur
Archaïseren de sneeuw
Het licht staat hoog en puur
Als de voetstap van een verpleegster

Men moet dit langzaam leren:
Er zijn geen goden en de waarheid
Is niet van sandelhout gemaakt
De passie is eenzelvig als een menhir
Er is geen schaduw en geen lichaamswarmte
Er is geen echo en geen weerschijn
Er is geen lijn van nu naar weer-nu
Er is geen pijn met bladzij zoveel
Er is geen rijm op leven
Het hart heeft geen geschiedenis

(het ijle glaswerk van het middaguur
de sneeuw een metropool van stilte
en de organen ingedeeld naar rang en ras)

Men moet dit langzaam leren:
Men moet dit leren met handen als de ceremonieuse spiegels

in een rococopaleis

Men moet dit leren het voorhoofd een stenen bassin waarin

pronkzieke duiven hun weerga van pronkzucht betichten

Men moet dit leren als de litanie van zand en zand
Men moet dit leren met het maagdelijk rituaal van klimrozen
De gestyleerde adem van een basilisk
Men moet dit leren als een vergezicht
Men moet dit leren met de ernst waarmee een drachtige wol-

vin astronomie studeert

[p. 203/283]

 

Met het geduld waarmee de wijn in grijze kloosterkelders een god schept naar zijn eigen beeld

 

Men moet dit leren als de groepsmoraal van wilde eenden

 

Als de lucide liefde van een vogelspin

 

Als het voort-ijlen van een distichon

 

Men moet dit leren met de roerloze trots van een reiger

 

Men moet dit leren de schouders symmetrisch

 

De lippen geslepen

 

En de ogen

 

Exact en teder als een kaukasische dolk

 

 

 

(de hemel vorstelijk van bouw

 

de lucht een kitteling van pauweveren)

 

 

 

Men moet dit langzaam leren

 

Men moet dit langzaam leren

 

Men moet dit leren als een naam

 

(maar wie leert er nog namen

 

wie heeft er nog tijd voor namen

 

wij leren de astronomie van hoeden

 

de telescopage van woord in waard

 

de functieverdeling van mond- en vrouwzeer

 

de kybernetiek van tafel en bed

 

wij leren het in en het uit van de treinen

 

we leren de straten maar niet de pleinen

 

het scherp van een stem maar niet zijn gevest

 

de vlam van een blik maar niet zijn kristal

 

wij leren de massa en de gratie

 

maar niet hun kruisiging

 

wij leren de som en de multiplicatie

 

maar niet de verenkelvoudiging)

 

 

 

Men moet dit leren langzaam als een naam:

 

Het is

[p. 204/284]

Januari

Groene stemmen gele stemmen en de lente
Van een jonge sneeuw
Het raadsel van de trams ontraadseld
De lucht vol ochtendgymnastiek

Wij rinkelen onze lach wij drinken
De koppige vorst als een kroningsgedicht
Wij dragen ons blinkende tweelinggezicht
Wij horen bijeen als een stel acrobaten
En onder de kapspiegel van onze ogen
Onder het spreeuwen geduld van de bomen
Onder de sneeuwhazerij van woorden
Vinden wij in het contact onzer handen
Bloedwarme zonnen en colibri's uit

paul rodenko