Tijd en Mens. Tijdschrift van de Nieuwe Generatie. Jaargang 3

[p. 153/233]

Na de film

Wij gingen vlug, want de regen was nu dichter geworden. Haar hand, die ik in de mijne in mijn broekzak klemde was vochtig en heet. Ik zweette en de regen tikte tegen mijn gezicht. In de vitrine van een pelsenwinkel, tussen de glimmende mantels zag ik dat mijn haar in klissen hing, wat mij een ongemeen bruut gezicht gaf. ‘De Ram’ dacht ik.

In onze straat, voorbij de hekkens van het slachthuis en de open en lege marktplaats liepen wij dichtbij de rand der huizen, ongemakkelijk, onhandig, met onze hoofden voorover. Alsof wij beiden naar iets tussen de natte keien, iets in de plassen van het voetpad zochten.

‘Vlug’, zei Andrea, en haar ogen glansden, ‘vlug, liefste.’ Wij liepen de trappen op zonder onze voeten af te vegen. Het huis was stil, alleen mijn schoenen met de crêpe-zolen piepten (alsof ik bij elke stap kevers, krekels, Spaanse vliegen doodtrapte.)

Ik had Andrea nog nooit zo mooi gezien. Hijgend wachtte zij voor de deur van onze kamer, in haar wenkbrauwen, haar wimpers zaten waterdruppels, haar neusvleugels glommen en haar lange rechthoekige lippen bewogen, zonder geluid. ‘Kom, vlug’, fluisterde ik en duwde haar de kamer in. Ik schoof de gordijnen dicht en trok Andrea achterover op het bed, maar zij wentelde zich om.

‘Neen’, zei zij, ‘eerst spelen.’

‘Het hele programma?’ vroeg ik. Zij knikte met ernstige rimpels in haar voorhoofd. Ik zag dat er geen ontkomen aan was, dus zouden wij eerst de documentaire spelen. ‘Les Barrages du Lot’.

Andrea deed haar schoenen uit en liep op de toppen der tenen rond, terwijl ik declameerde: ‘Bij haar oorsprong is de Lot een klein, licht, veder-pluim-licht-licht riviertje, dat opspringt en valt tussen de rotsen van het land’. Andrea schoof

[p. 154/234]

door de kamer met haar armen eventjes van haar lichaam gehouden en keek naar de springende golf vóór haar op het tapijt, dat de Lot was en rolde dan achter de golf aan, en naarmate de stroom breder werd en mijn stem dringender, nerveuser, spreidde zij haar armen, die blonken van de regen en bewoog haar natte vingers.

‘Maar bij Chimeriennes wacht de rollende stroom de eerste barrage op’ zei ik en ik strekte mijn lichaam en werd de barrage. Ik nam een stoel en hield hem vóór mij.

‘Je moet er tegen aan botsen’, zei ik zacht. Andrea rolde haar schouder langs de stoelpoten. ‘Shshshsh’ blies zij tussen haar lippen en dan, lager, gebogen wreef zij haar gespreide armen en haar hoofd met het kletsnatte haar langs mijn knieën, en liep op handen en voeten. Met de stoelpoten streelde ik haar rug, die langgerekt, en met bewegingen als van een reuzenkat op en neer golfde. ‘Shshshsh’ deed zij harder en schudde met haar hele lichaam, klotste, brieste langs de barrage en liet zich dan languit op het tapijt vallen, met gespreide armen steeds en benen, die spartelden en rolde, spoelde, stroomde over en weer.

‘En vloeit dan in het stille meer, dat van dit water electriciteit zal maken, door de handen der mensen, ten bate der gemeenschap’, zei ik. Andrea's regenmantel was opengevallen en haar haren hingen los, zij hijgde en met dichte ogen, bevend als een bang dier, wachtte zij.

Ik klapte in de handen en hielp haar recht. Wij gingen naast mekaar op de vloer zitten en leunden tegen de rand van het bed. Het was entr'acte en wij aten zwijgend een ijsje, en gooiden de papiertjes en de houten lepeltjes onder het bed.

‘Moet je niet even naar buiten?’ vroeg ik fluisterend in Andrea's oor. Zij gaf mij een tikje met haar elleboog en bloosde. ‘Vlegel’, zei zij en duidde met haar kin dat de mensen, die naast ons zaten ons gehoord hadden en ons beloerden.

‘Ga maar’, zei ik. ‘Ik ken je wel. Straks als de film begint, moet je dan toch gaan en moet het hele rijtje mensen recht en je mist dan het hele begin van de film en ik moet het je helemaal oververtellen, en zo verder’.

[p. 155/235]

‘Ssstt’ deed Andrea opnieuw, maar nu bleef zij streng en aandachtig naar het doek staren (zij kneep niet zoals gewoonlijk in de bioscoop, haar lippen op mekaar zodat zij als een plooi (de plooi van iets) waren). De lichten gingen langzaam uit, de mensen praatten zachter, hoestten even, gingen gemakkelijk zitten.

‘De actualiteiten speel ik niet’, zei Andrea terzijde.

‘Dat zal ik even doen’, zei ik. ‘De ski-kampioenschappen. Ik ben Zeno Collo. Hier komt deze zoon van het zonnig Italië, waarop alle...’

‘Neen’, zei Andrea driftig en hield mijn ski-ende arm tegen. ‘Neen. Nu komt de hoofdfilm.’

‘Je hebt gezegd dat wij het gehele programma zouden spelen’, riep ik.

‘Neen,’ zei Andrea. Zij schudde haar natte hoofdje. ‘Ik wil meteen de hoofdfilm spelen, anders loop ik de deur uit.’

‘O.K. Doe maar je zin.’ zei ik.

Andrea stond recht en gooide een halsdoek van haar, met bloedrode cirkels op een oker veld over het nachtlampje. Zij deed haar mantel uit en haar blouse. Haar matte, bruine schouders en de lange, volle armen staken af tegen haar glinsterend gezicht met de treurige ogen. Zij was een arm meisje met hangende armen en een gebogen, smalle rug, zij was doofstom en gaf de kippen voeder in alle hoeken van de kamer en keek mij aan met alles-begrijpende, wijde ogen.

‘Jij bent de kwade stalknecht’, zei Andrea. ‘Je moet mij verkrachten, als mijn ouders naar de markt zijn.’

‘Neen, Nu nog niet’, zei ik, want ik was niet gereed.

Zij streelde de hoge paarden, schrok van hun plots gehinnik, liet haar vingers door hun manen dwalen. Zij danste met de kinderen die rond de molen woonden, telde af met een spits vingertje in het rond: Ik en Jantje zaten in een mandje, Jantje riep, Ik ben het niet’, ging dan in het hooi-bed liggen. Zij bewoog haar mooi, doofstom gezicht, en wreef met haar nek en haar schouderbladen langs het hooi, alsof zij alleen was, zij had haar ene been lichtjes in de hoogte geplooid.

[p. 156/236]

Ik werd de stalknecht en achtervolgde haar door de kamer. Zij ging in een hoek zitten, naast de centrale verwarming, met haar knieën hoog opgetrokken, zodat ik de rand van haar dijen zag. Zij wilde schreeuwen, maar zij kon natuurlijk niet. Haar ogen met de groengrijze pupillen waren uitgezet van schrik en puilden uit als paardenogen, haar mond stond open en kwijlde. Toen ik nog naderkwam wuifde zij afwerend met de hand voor haar gezicht en schudde haar verschrikte hoofdje, liet haar gelijke rijtje tanden zien. Maar ik bedekte haar en viel boven haar in het hooi, naast ons bed. Wij vochten, zij beet in mijn schouder en haakte haar vingernagels in mijn lenden. Elke keer de stalknecht haar wou zoenen, wendde zij haar hoofd af, in plotse rukken. Toen gaf ik haar een harde klap tegen het oor, zodat zij duizelig langs mij ineenviel, als een zak. Haar vingers, die de onderste, withouten rand van ons bed omklemden, werden slap en raakten de grond met een harde tik. Ik deed haar broek uit en schoof op haar, maar het ging niet omdat het te droog was. Ik deed spuwsel op mijn hand en maakte alles vochtig en gleed in Andrea binnen. Zij bewoog niet, lag met afgewend gezicht, met haar neus tegen het tapijt. Haar wenkbrauwen waren gefronst. Toen de vloed voorbij was blies ik over haar gezicht en in haar haren, ik likte over het glimmend, zouten spoor langs haar neusvleugels. Buiten regende het.

‘He, Andrea’, zei ik. ‘Het is gedaan’.

‘Neen’, zei zij en haar gezicht bleef gesloten. ‘Nu moet je vlug weglopen en ik lig hier te wachten op de dokter.’

‘Maar neen’, zei ik, ‘het is zo niet. Je zegt aan niemand iets en je vader komt het pas te weten als je zwanger bent van vijf maanden, en dan pas haalt hij er de dokter bij. Ten andere, jij zelf weet niet eens wat er met jou gebeurd is.

‘Ik weet het wel’, zei Andrea. Ik keek haar gezicht af, dat bijna echt was. Met een blij, verlegen stemmetje zei zij: ‘Ik weet het wel, wat er gebeurd is, maar ik kan het mijn vader niet vertellen, omdat ik doofstom ben.’

Ik had geen zin meer om de dokter te spelen. Ik schikte mijn

[p. 157/237]

kleren en ging op ons bed liggen, mijn hoofd van Andrea afgewend. Ik keek naar de tipjes regen op het raam, naar de foto's van Andrea aan de muur.

Zij riep mij bij mijn naam. Haar hoofd met de nog natte krullen, met het onschuldig lachje van de doofstomme, met de ogen als langwerpige knikkers, die ik nooit had, stak juist boven de bedrand uit. ‘Ik weet het wel’ had zij gezegd. Had zij het geweten? Wie, Andrea of de doofstomme?

‘Het is over, Andrea’, zei ik.

Nadat zij haar groene kamerjapon had aangedaan en haar gezicht afgeschminkt kwam zij naast mij liggen en ik krabde haar zachtjes in de nek en tussen het dichte nekhaar. Hoelang nog? Waarom?

‘Wat denk je?’ vroeg zij.

‘Niets’, zei ik, zoals gewoonlijk.

Onze buurman van links deed de lichten aan, waarvan het schijnsel lange schaduwen over het tapijt spreidde. Het meisje van de zesde verdieping zong.

‘Ik houd niet van film’, zei Andrea.

‘Ik ook niet’, zei ik. Toen lachten wij naar mekaar.

hugo claus