Tijd en Mens. Tijdschrift van de Nieuwe Generatie. Jaargang 2

[p. 422]

Ben Cami.

SOMS BRAK HET LEVEN OPEN IN EEN LENTE
Beangstigend van groei en sappen
Ruisend in de eindeloze wouden
En over de vlakten en in 't geheime land
Dat wij dragen achter ons versteend gezicht.
Dan schenen velen ons te herkennen
En openlijk spraken wij op de pleinen
En van stad tot stad werd hoorbaar,
Als naderende regen: de uittocht.

Maar de tijden keerden telkens moe terug,
Gelijk een wezen dat langzaam sterft,
Tot nauwlijks merkbare verrotting;
Zij eisten andere sprekers, andere wijzen.
En in de honderden die zich naar voren drongen
Herkenden wij elkaar niet meer. Wij waren,
Altijd, zo weinigen, en zo verspreid.

Zo was het. Van de verre heuvels
Riepen onze vuren hen aan,
En slechts waanzinnigen waagden het,
Uit te gaan tot waar wij nacht na nacht
Tekens gaven, noodzaak voor hen en voor ons,
Bijna als ademhalen...
Zij die kwamen verzwegen hun angst,
Hoe zij struikelden langsheen de flank
Omlaag tot z' in de nevels der vallei
De blik der nachtelijke ogen
Ontliepen.

Gelijk dieren in het struikgewas

Roerloos staren naar een menselijk gevaar,
Zo vindt ge hen, achter smalle ramen,
Starend naar de nacht.

Het is lang geleden sinds een lente bloeide.
Elkander op de heuvelen ontmoetend
Vinden wij geen woorden meer, niet één.
Beneden in de steden zijn wij niets meer
Dan misvormde, aangevreten beelden,
Zeer eenzaam op de openbare pleinen.
En om ons voetstuk planten zij getrouw
Aandoenlijke blauwe bloemen.