Tijd en Mens. Tijdschrift van de Nieuwe Generatie. Jaargang 2

[p. 391]

Georges Bataille

Gloria in excelsis mihi

In de hoogste van de hemelen
roemen de engelen mij, ik hoor hun stem.
Ik ben, onder de zon, dwalende mier,
klein en zwart, een gerolde steen
treft mij,
verplettert mij,
gestorven
in de hemel
woedt de zon,
verblindt,
ik schreeuw:
‘zij waagt het niet’
zij waagt.

[p. 392]

 

Wie ben ik

 

niet ‘ik’ neen neen

 

maar de woestijn de nacht de onmetelijkheid

 

die ik ben

 

wat is

 

woestijn onmetelijkheid botte nacht

 

ijlings het niet zonder wederkeer

 

en zonder iets te hebben geweten

 

Dood

 

antwoord

 

spons druipend

 

van zondromen

 

duw mij dieper

 

totdat ik niets meer weet

 

dan deze tranen.

[p. 393]

 

Ster

 

die ben ik

 

o dood

 

donderster

 

dwaze klok van mijn dood.

[p. 394]

 

Gedicht

 

niet moedig

 

maar zacht

 

een oor van welbehagen

 

de stem van een lam huilt

 

aan gene zijde ga aan gene zijde

 

uitgedoofde toorts.

[p. 395]

God

Aan de warme hand
gestorven ik gestorven gij
waar is hij
waar ben ik
zonder lach
ik ben dood
dood en dood
in de inkt der nachten
pijl geschoten
op hem.

[p. 396]

De godheid van de lach

donderafwezigheid
eeuwige verten der wenende waters
en ik de vrolijke vlieg
en ik de afgemaaide hand

ik besproei mijn lakens
en was het verleden
blinde ster gestorven

gele hond
zij is dààr zij
de afschuw
huilend als een ei
en braakt mijn hart
in de handafwezigheid
ik schreeuw

ik schreeuw ten hemel dat
ik het niet ben die schreeuw
met deze donderverscheuring
ik ben het niet die sterf
het is de besternde hemel
de besternde hemel schreeuwt
de besternde hemel weent
de slaap overmeestert mij
en de wereld vergeet zichzelf

begraaf mij in de zon
begraaf wat ik aan liefde had
begraaf mijn vrouw
naakt in de zon
begraaf mijn kussen
en mijn wit gekwijl

MANIBUS DATE LILIA PLENIS gedichten van Georges Bataille vertaald door Albert Bontridder.