Tijd en Mens. Tijdschrift van de Nieuwe Generatie. Jaargang 2 (1950-1951)

Tijd en Mens. Tijdschrift van de Nieuwe Generatie. Jaargang 2

(1950-1951)– [tijdschrift] Tijd en Mens– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 385]
[Nummer 5 en 6] De voeten van Chaplin ik zou mijn bloed uit mijn lijf kunnen vloeken zegde edgard toen ik voor het eerst onder de man kwam zegde de vrouw een bloem die precies geen bloem durft zijn zegde ben interesseert gij u ook aan woorden die men op een rijtje zet hij heeft de gewoonten van zijn directeur met wie hij altijd heeft samengewerkt de maan had deze nacht in haar eerste kwartier bijna een ster gevangen het woord teringvreugde in het gedicht banlieu van van ostaijen een vrouw die grijs geworden is van op een villa te wonen zegde ben hebt ge geen vrienden het is erg hebt ge vrienden het is even erg hebt ge veel vrienden het is nog even erg
[pagina 386]
wij zaten te praten rond het vuur en wij hoorden allen gelijk het gerucht in de schouw, het is een vogel zei zeer snel mijn vriend, wij openden gejaagd de kachel en wij konden nog zien hoe zijn bek open was gesperd midden de vlammen, het was een spreeuw zei veel later mijn vriend. is het waar sinds wanneer achtervolgt de politie de misdadiger niet meer dik meisje met grof gezicht op de trein: mijn pa kan niet zien dat ik een breiwerk aftrek dan wordt hij altijd haast onpasselijk iemand tot een kind: zet u met uw holleken op die stok dat hij er langs uw kop uitsteekt, hij lacht hevig met zijn mop. een volksvrouw tot haar klein meisje dat voor de uitstalramen van de bazaar blijft staan om naar het speelgoed te zien: maar wat hebt ge er godverdomme aan met daar te staan naar gapen reklaam op kermiskraam: des expressions douteuses mais des scènes vécues samen met ben the kid gaan zien van chaplin, bij het buitenkomen geen woord gesproken tenzij om eens even te zeggen: spijtig van die enkele te sentimentele delen maar... dan beiden een half uur gezwegen tot ben de zin afwerkte: maar als die sterft doe ik een zwarte das aan er staat een man op de tram met een vioolkist onder de arm, hij merkt dat iedereen naar hem kijkt en naar zijn vioolkist, hij weet niet meer wat met zichzelf en zijn kist aan te vangen en hij laat ze vallen, een vrouw gichelt, een paar halten verder wil er een man bijkomen even- eens met een vioolkist onder de arm. als hij echter zijn confrater ziet staan loopt hij naar de volgende wagen. ik zou ze schilderen gans naakt zegde ben maar met een gezicht alsof ze zou kleren dragen een dronkaard maakte een andere oude dronkaard de opmerking: sois sage le bon dieu sera étonné
[pagina 387]
als men over u niet meer spreekt moogt ge er zeker van zijn dat ge dood zijt of toch diep in de armoede zit zegde de volksjongen heilige goede moordenaar bid voor ons zegde morris verwittiging voor vensterraam: verboden velo's tegen de gevel te plaatsen a.u.b. het jongetje vloekt als een ketter en de moeder verwittigt hem dat de christus eens van zijn kruis zal dalen om hem te straffen wat vol- doende is opdat het jongetje er zou gaan voor staan godverdomme godverdomme maar plots loopt hij weg mompelend godverdomme ik geloof dat hij er nu zal gaan afkomen in schoolopstel: hij prevelde tegen in een ander schoolopstel: hij werd van het lam gods geslagen iemand stuurde een slecht stuk op waarin de regel: ik vouw mijn gedachten toe als de bladen van een heilig boek de steno die in mijn bureau komt en zegt: hoe kunt ge het hier uithouden ik zou hier zot worden zo kalm als het hier is terwijl de vier meisjes met hun kleurige kleedjes en blote benen door het park stappen zit ik op de uiterste bank alle moeilijkheden nog eens te overwegen het is spijtig dat zoveel spijtig is de scherven van het gebroken beeldje liggen roerloos en volmaakt in de vuilnisemmer voor het herenhuis
[pagina 388]
een kind spiegelt zich in een plas water en steekt zijn vingers in zijn ogen mijn lieve francien mijn française mijn vreemde kijk in de treingids ik wacht aan 't station conversation: diane rentre saoule à la maison son mari l'attend plutôt calme tu as bu dit-il oui dit-elle c'est pas convenable dit-il je m'en fous dit-elle c'est regrettable dit-il van de vreze des heren verlos ons heer de vrouw tegenover hem in het coupé herkruiste nogmaals haar benen ik moet het landschap bekijken dacht hij de man gaat aan zijn deurgat staan en laat eens zijn gedachten uitvliegen als de duivenmelker met zijn duiven doet de seringen die een vrouw op mijn bureau bracht zijn verdroogd nu maar ik kan niet besluiten ze weg te werpen o de opstand der reglementen
[pagina 389]
ik hou van u zegt de boom tot de bladeren ik hou van u zeggen de bladeren tot de boom ik hou van u zegt de wind tot hen beide en hij rukt hen vaneen haar borsten zijn twee jonge warme hondjes la mort c'est une façon pacifique de vivre disait diane de man die vraagt: ça va de man die antwoordt: ça va er is dus geen twijfel: ça va och godomme sprak de suffer sprak de suffer och godomme ha hah a sprak de bluffer sprak de bluffer ha hah a maar de bluffer en de suffer och godomme ha hah a quand on est stupide il faut être logique zegde ben ach zei hij ach en hij gaf zijn kat een schop ze had niets te doen dan haar vlees te laten gedijen zegde ben wie geen hoog raam bezit kan nooit kijken naar beneden zichzelf
[pagina 390]
soms zie ik mezelf door mijn vingers glijden als zand laat in de nacht hoort ge dikwijls gelach zinloos luid en uitbundig luister dan lang en als het u niet bedroeft voel u niet schuldig op de tram zegde iemand: zijn gedachten lopen uiteen als de voeten van chaplin marcel wauters

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Marcel Wauters