Tijd en Mens. Tijdschrift van de Nieuwe Generatie. Jaargang 1

[p. 2]

Remy C. Van de Kerckhove
De vier zustersteden

Hiroshima
O vreselijke oneindigheid, o geslachtloos slijk.

Er kropen sprakeloos sibyllynse witte wormen
naar de trage vormloosheid van 't onaantastbaar begin,
terwijl duizend minnende manen zich bleek vervormden
tot het laaiend leven dat met een doffe slag verging.

Dan sloeg 'n rusteloze bliksem de metalen kruinen
der verplaatste eiken tot het erts der late jaren
en beten vergane hengsten ruw de laffe ruinen
die klagend vluchtten in 't gesteiger der heetste baren.

O doorwinterd schijnbegeren van leven en van dood.

'n Dode nevel besmette de verdronken dieren
met de oneindigheid van een purperen nood,
en kropen dronken ratten, spinnen, grijnzende mieren
uit schuwe roze schimmel van een plotselinge dood.

Uit slijkverwarring voor de stofverwarring geboren,
uit 't bodemloze niet tot het muurloze niet bestemd,
blijven zij, radeloos, naar de late redding boren,
beangstigd, blind, aan zon en vreugde tijdeloos ontwend.

O etterende aarde, chaos onvermijdelijk.

Tussen enge schuilplaatsmuren leven, hopen, sterven,
met uitgestrekte handen waarin d'eeuwen zijn gebrand
om zwijgend en als een doodgewone plant te bederven
met hun beeltenis gedrukt in een kleverige wand,
inhoudsloos, de trillende ingewanden weggebrand,
alleen een lijn, 'n vlugge vorm ontsnapt aan de atomen,
een kromme voetdruk versteend in het gestolde zand
en krijsende vogelgeraamten in verbrandde bomen.

O vreselijke oneindigheid, O geslachtloos slijk.

[p. 3]

Nurnberg

HET ZULLEN BLINDE DICHTERS MOETEN ZIJN
om d'ondergang waanzinnig te beschrijven,
want zij die de kristallen schatten der wereld zien
beminnen te wild, te hartstochtelijk, de schoonheid
van het zijn.

Alleen zij wier ogen spelonken werden, zij alleen
kunnen zien, ver zien, in het branden van hun rusteloze geest
hoe de lafheden van de mens met de mens
zullen ten ondergaan.

O blinde dichters wier ogen uitgebrand werden
- Michel Strogoff gelijk - door de bom:
intellectuele uitbarsting van het zinneloos bederf.

Zij, de verworpen, hidalgo's van onze heilige
heidense waan, zullen spreken
de wartaal der eeuwige
verwarring.

Het zullen blinde dichters moeten zijn
om d'ondergang waanzinnig te beschrijven.

Wie zegt dat uit hun spreken geen
nieuwe waarheid valt.

[p. 4]

Parijs

ZEG MIJ, PICASSO,

TEKENT UW ONWILLEKEURIGE SPAANSE HAND

de eerste of de laatste Universele mens,
of tekent gij misschien wat de chaos denkt
onzichtbaar van Moscou
over Bikini
naar Rome?

Zeg mij, Picasso, tekent gij de zuiverheid
van de algemene naaktheid of braakt gij
de lijnen van een levend geworden dood?

Zo deze taal, deze gebroken rune van een nevelgeest,
de stille misten uitwasemt van een verdwaalde mystiek,
teken dan een onbegrepen antwoord
als een roep tot de levende rotsen
van het onbegrip.

Zijn het bederf, de chaos, Uw lust, groter dan een
sexuele drang naar het niet
dan zijt gij, Pablo Picasso,
de Universele mens
nabij.

[p. 5]

Brugge

ALS BIJ VALAVOND DE BOMEN AAN HET MINNEWATER GEUREN
- zo was de regen doordrenkt van Paradijzen -
dan rennen de ratten,
rennen de ratten
achter mij aan.

Een doffe plons rukt de lippen der verliefden vanéén:
de schim van Memlinc schaterlacht
want elke omhelzing is zo oud,
ouder dan het brood
der menselijke zwanen.

Guido Gezelle
staat in de nacht
alleen.

Het beeld is dood,
het beeld is koud.

Aan het Gruuthuuse
rennen de ratten, rennen de ratten
om mij
heen.

Als door de valavond de angst om mij schuift,
mij grijpt, mij kust, mij schudt,
mij fluistert dat ik sterven moet,
en dood zijn, dood zij, dood zijn,
dan rennen de ratten, rennen de ratten
om mij heen.