De Tijdstroom. Jaargang 4

[p. 392]

Zomer   Paul De Vree

I.
Het wedervinden.

Het raam staat open op den nacht
de maan - die ik niet zie -
houdt weer de wacht...
en openbaring onverwacht
wordt sneeuw van lichte bloesems
die in de deemster-klaarte wiegelt
van gewijden nacht:
de daarbeneden maan-doorwaasde hoven
de melken-blanke verte van een woon
en verder - verder
't wonder-bleeke glanzen van een ster.

Zij die ik lief heb is me zeer nabij
en slaapt... -
ik weet dat in zoo'n nacht
ons beider hart brandde als die verre ster...
we traden in haar licht geluideloos.
Ik weet - ach - weet ik wel
vanwaar dien weerkeer naar weleer
de mijmerende treurnis om het wedervinden?

[p. 393]

II.
Avond aan venster.

Varengroen aan venster donkert
klare star gerezen flonkert

avond treedt nabij:

avond's roze kamerlichten
parellucht en zwaluwschichten

vlucht in droomerij

avond's ruischende geruchten
hartsgeheimelijk verzuchten

ginds is d'overzij.

Schimmen kussen de gordijnen
vagen laten zich de lijnen

avond glijdt voorbij

voorbij...

[p. 394]

III.
Het lichten van de zee.

De zee heeft dezen donkren naakten nacht
haar prevelende licht aan wal gebracht

en als 'n pelgrim ging 'k haar wijden vloed
met wijding en met weemoed tegemoet:

het was dezelfde onweerstaanbare roep
als van mijn meisje op den avond-stoep

met 't eigenst droef gevoel-van-eenzaamheid.
dat wacht op weg-zijn en verlatenheid.

Waarom die wisselende komst van rust
en angst, van wilde pijn en brozen lust?

Waarom zelfs in het eindloos van dees lucht
vervloeien wat ik vond aan teer genucht?

Wat zal van de eeuwigheid de milde zoen
een balsem zijn voor d'afstand dien we doen...