De Tijdstroom. Jaargang 2

[p. 537]

Grauwe Mei   Jan Melis

Het daglicht schuwt ons omdat wij
De taal der vogels niet begrijpen;
Zijn wij geen vreemden midden 't spel
Van bloeien, vruchten dragen, rijpen?

In 't zuiver oord van God Natuur
Besmetten wij de reine loten
Met angst, melaatschheid, haat en nijd.
Uit welke duistre kern zijn wij gesproten?

In den beginne leefde een ras
Verlicht van geest en zacht van zinnen;
Zij kenden 't wonderbaar geheim
In zuiverheid het leven te beminnen.

Helaas, een sterke, duistre stam
Verscheen en sloeg een vloek op 't leven,
Verkrachtte, roofde en entte kwaad,
Zoodat geen enkel zuiver is gebleven.

Nu heerscht lawaai en dwaas gerucht;
De handen zijn gebald tot vuisten,
De zinnen zijn verstompt, de goorheid bralt
Waar eens de zuivre zang der liefde ruischte.