De Tijdstroom. Jaargang 2

[p. 487]

Sonatine   Man Arnet

Het kolkend water slaat over de wolken
die, zwarte nomaden, den einder bevolken.
Het schatert over de horizon
het heelal is maar een regenton
waarin het kookt en woelt en bromt
van duizend krachten.
Nu is al 't lawaai opeens verstomd:
een ster vaart snel naar 't hoogste punt
der trans. Het is nog even kruis of maat.
Dan veegt een vlaag den einder schoon.
Het is nu klaar en licht. Een anemoon
zoo helder droomt de kleine zon:
zóó was het toen de wereld begon.
Een klein gebed hier aan de zee en
nog een laatste weenen om de weeën
die nu reeds lang vergeten zijn:
herdenken slechts doet blijvend pijn.

Nu droomt de zon nog in mijn hand:
hoe is die kleine bloem verbrand.