De Tijdstroom. Jaargang 2

[p. 484]

Hofje   Hans G. Rink

Het is zomer en heel stil op het binnenplein van het Hofje. Zoo blij-stil is het er, met de zon en de bijen en vliegen die zoemen en gonzen en gaan zitten op de bloemen, de steenen en in de schaduw op de gebarsten verf van de schoongeschrobde deurposten. Langs de drie zijden van het rechthoekige binnenpleintje staat een rij huisjes, van die lage, knusse, heldere huisjes, allemaal aan elkaar gebouwd. Telkens is er een groene deur, daarnaast op dezelfde hoogte twee ramen met heldere gordijntjes en een geranium er voor, daarboven twee van die zelfde raampjes en ten slotte een dakraampje. En voor die rij huisjes, ook langs de drie zijden, een baan gele, ruig schoongeschuurde steentjes, waarop bij iedere deur een uitgeplozen cocosmatje ligt. Verder in het midden zijn bloemen, groote en kleine, van allerlei kleur en allemaal zelf gezaaid door de oude mannetjes, die er bij wonen. Voor het huisje van Jan en Kobus staat de trots van het hofje: één groote, stralende, sterke zonnebloem. Verleden jaar hebben Kobus' eeltige vergroeide handen zelf bevend en zorgvuldig de pit in de vochtige aarde gelegd en met z'n klomp heeft ie aangestampt, heel zachtjes. En dit jaar is de zonnebloem er en de oude mannetjes glimlachen stil als ze er voorbij komen en draaien hun oude lichaam heelemaal opzij om goed te kunnen zien. Er zijn in Kobus z'n stukje tuin ook veel goudsbloemen. Hij weet niet eens hoe ze daar allemaal gekomen zijn, maar ze zijn er en het is goed zoo. Jan en Kobus zijn al heel oud. Jan is nog ouder dan Kobus en daarom blijft ie altijd maar voor het raam zitten kijken hoe Kobus werkt in z'n tuin, of hij komt er eens een heel enkel keertje bij staan. Elken morgen roept Jan Kobus van zijn werk, omdat er koffie is, die een groote, flinke vrouw met een heel wit schort voor heeft gebracht.

Kobus en Jan zijn het altijd eens, ze vinden het zelfde goed, ze hebben de zelfde kleeren aan, alleen is het ruitje van Kobus z'n hemd paars en dat van Jan blauw.

Nu, op dezen mooien morgen, wil Kobus weer naar z'n tuintje gaan. Hij heeft goudsbloempitten, die wil hij zaaien. Daar komt ie uit z'n huisje. Hij heeft van die mooie roode trijpen pantoffels aan met smoezelgele rozen erin geweven. Jan heeft ze ook. De broek flodderzakt hem om de magere beenen en hij sloft, het bovenlijf een

[p. 485]

beetje voorover en z'n dunne hals boven het groezelige boordbandje van z'n hemd rekt hij iets vooruit. Z'n linkerhand, met de pitten erin tot een vuist gemaakt steekt hij naar voren, met z'n rechterhand sleept hij de spa achter zich aan, dat het zachtjes klakt en schuurt over de steenen. Z'n vestje hangt open, en z'n hemd flodderbolt over z'n karkasje. Dan is hij bij de plek, waar de pitten in den grond moeten. In z'n doffe oogen, die nog helder schijnen in het rimpelig vergeelde gezicht, glinstert even vreugde bij het zien van de zonnebloem. Dan trekt hij de pet dieper in de oogen want de zon hindert. Zachtjes klinkt het zaggend schuren van de spa tegen de aardkluitjes. Kobus spit moeizaam, maar het gaat. Nu zal hij de pitten in de aarde leggen. Hij staat daar als gepoot in den grond, z'n voeten bewegen niet, ze staan een eindje uiteen en de schokkerig doorgezakte knieën een beetje naar elkaar toegebogen. Met de rechterhand op de spa leunend buigt z'n bovenlichaam met stootjes en steungeluidjes naar den grond en de pitten worden aan den schoot der aarde toevertrouwd. Kobus trekt zich weer overeind en met z'n trijpen pantoffel schuifelt hij de kluitjes tot een gelijk vlak. Daar komt Jan uit het huisje. Z'n heele lichaam en z'n gezicht rekken in de richting van Kobus. Jan sloft nog erger dan Kobus daareven deed. Z'n tandelooze mond staat een beetje open, alsof ie wat wou zeggen. Het rimpelige vel met de donkere naden en groeven hangt in plooien langs z'n jukbeen naar beneden. Hij legt z'n hand op een paaltje vlak bij het bloemperk. Z'n strot in het magere halsje schiet even moeilijk naar boven. Er wordt lucht door z'n keel geperst en z'n lippen vormen woorden.

‘Kó-ó-bus’, schrielt ie en als Kobus zich heelemaal omdraait en hem schuin van onder zijn pet weg, ziet, wenkt hem een vinger. Achter elkaar sloffen zij het huisje binnen. Op een tafel voor het raam op een verveloos geboend zeiltje staan twee koppen koffie. Jan gaat zitten en kijkt naar buiten. Kobus trekt langzaam en met z'n heele lijf de gewichten van de groote hangklok op. Nu zitten ze allebei en slobberen sabbelkoekjes die ze week gemaakt hebben in hun koffie. Hè, daar valt Jan z'n koekje in de kom. Hij lepelt voorzichtig onder de drijvende vetbolletjes aan de oppervlakte en als hij het heeft, laat hij het slisslokkend van zijn lepeltje naar binnen glijden.

De zon schijnt net over het zeiltje en op Jan's handen.

[p. 486]

Ze zwijgen. Wat zouden ze zeggen. Het is heel stil. Alleen het regelmatig tikken van de groote hangklok.

‘Wat hebben we veel goudsbloeme hè, en we hebbe ze geeneens hoeve te plante’, grinnikhikt Jan.

‘Ja,’ zegt Kobus.

Dan is het weer stil. En daar zitten ze nu in de schaduw van hun te groote petten, in het even flikkerende bewustzijn van al het goede, vredige en de zon.