De Tijdstroom. Jaargang 2

[p. 483]

In memoriam Staf   Jan Vercammen

We zagen grote dromen dicht aan hem,
ze bleven onverwerkelikt, maar ongeschonden,
ze dreven muziek door zijn warme stem,
hij heeft ze niet over de wereld uitgezonden.

Eens heeft hij onder hen zijn eigen dood herkend,
die in hun midden ongemerkt was ingekomen:
hij heeft zijn bleke blik niet afgewend,
als hij hem liefdevol heeft in zijn koele hand genomen.

En van dan af heeft niemand meer verstaan
zijn watten glimlach en zijn glanzende ogen;
en op een matte morgen is hij heengegaan:
nog onbegrepen, maar dies onbedrogen.

En later slechts heb ik zijn groot geluk verstaan.