De Tijdstroom. Jaargang 2

[p. 407]

Besef   Jan Gin

De maan wast, uit haar bedding opgeklommen,
afschuddend 't rode kleed, verblindend naakt;
en alles rekt zich huivrend nu zij gaat
haar nachtelike gang. De diepe bronnen
wellen opnieuw hun zilver vocht uit aarde's schoot,
en in mij wellen na vergeefs begeerde dood
te nieuwer oude luste' in dadendriftigheid.
O noodlotspel! hoe koppiger ik weerstand bood
hoe vaster hand dwong tot hernieuwde baringsdood.