De Tijdstroom. Jaargang 2

[p. 406]

Avendlike komst   Wim Van Waas

Nu stilte en licht vrede hangen
om de diepe droom der dingen,
schuiven over mijn ziel schaduwen van verlangen
naar een lied dat me een luid geluk wil zingen.

Maar waakzaam dwaalt het zwijgen door het huis.
Tot me streelt, als een innige zucht,
het naadren van je lichte, lieve rokgeruis,
wekkend een wijd en ongekend genucht.

En 'k moet zingen, als ik zie je effen gezicht,
je neus, en je mond, en je hals, en je haar
en je oog, waar sterreglans in ligt,
en 'k immer rijker weelde ontwaar.

Zo groot is het geluk dat ik draag
wanneer je woorden over mij hun witheid snewen
dat ik nog enkel dit éne vraag
dat deze avend mocht duren... duren... ewen.