De Tijdstroom. Jaargang 2

Uit Karl Wagenfeld's Antichrist⁽¹⁾

Twee fragmenten
I

(Uit het hoofdstuk: ‘Krijg en Vrede’)

Satan lacht;

God gaf hem macht.

Luid kreunt de wereld onder Satans vuist:
De aarde beeft, het water bruist,
De hemel toont teekens van vuur en gloed,
De menschheid bloedt dood in stroomen van bloed.
‘Krijg! krijg!’ klinkt de leus in Zuid en in Noord,
In Oost en West woedt menschenmoord.
In asch zinken huizen, de steên staan in brand,
De pest vult met angst en jammer het land.
Gods woord is stom en leeg iedre kerk.

(1) J. Schnellsche Verlagsbuchhandelung (G. Leopold) Warendorf in Westfalen.

[p. 370]

 

En trotsch beziet Satan zijn gruwelijk werk

 

En wrijft zich van vreugde de handen en spot:

 

 

 

‘Te schande is uw macht, o Hemelgod!

 

Viermaal trokken zomer en winter door 't land

 

En de wereld houd ik nog steeds in mijn hand

 

Dat de lesten, de besten thans hooren aan mij! -

 

Dies, Heer, dank af! Uw tijd is voorbij’.

 

 

 

Dan ziet God de Heer, van zijn gouden troon

 

Neer op het onheil en hoort Satans hoon. -

 

Hoog beurt hij het hoofd, hoog rekt hij de hand

 

En stil worden hemelen, zeeën en land.

 

In hun vleugels verbergen de englen 't gezicht,

 

En Satan bukt - - Komt nu het Gericht?

 

Luid roept met een stem als met dondergerol

 

God de Heer:

 

 

 

‘Michaël, op, de maat is nu vol

 

Van Satans boosheid! Op en sla gij

 

Satan in ketens; maak de aarde vrij

 

Van oorlog en nood en 't helsch gedrocht,

 

Breng weer vrede en geluk! Ik zegen uw tocht!’

II

(Uit het hoofdstuk: De Ondergang der Wereld)

Drie englen vóór de Godheid staan,
Bazuinen in de hand.
Nu wenkt de Heer en statig gaan
Ze naar des hemels rand
En zenden hun bazuingeschal
Op Gods bevel door 't ruim heelàl.

[p. 371]

 

De heiligen, de englen, op hun kniên

 

Verbergen bang 't gezicht

 

Dewijl ze in 's Heeren oogen zien:

 

Nu naakt het doemgericht,

 

Stil wordt de hemel, doodsch en stil

 

Nu God aldus verkondt zijn Wil:

 

 

 

‘Aan zon, aan maan, aan iedre sfeer,

 

Aan zee, aan wind, aan 't sterrenheer,

 

Aan mensch en mier, aan kleen en groot

 

Bericht het eind, bericht den Dood!

 

 

 

't Moet al vergaan

 

Niets meer bestaan

 

 

 

Wen 't vuur zich door 't heelal verbreidt

 

Dan eeuwige gerechtigheid.’

 

 

 

Eén engel zet de bazuin aan den mond

 

En zendt door het Al haar geschetter rond

 

Dat beven zon en aarde en maan,

 

Dat de menschen schier van schrik vergaan.

 

 

 

Afgrijslijk hoe 't sterven door 't leven liep

 

Zoodra na 't bazuinen de engel riep:

 

 

 

‘Gouden zon, zoo rood, zoo rond,

 

's Hemels klok, zoo schoon, zoo groot,

 

Heden sloeg uw laatste stond,

 

Sta nu stil - uw licht is dood!’

 

 

 

De zonne beeft, verbeurt heur pracht,

 

Wordt zwart en zwarter. - Duistre nacht

 

Blijft over den hemel en de aarde staan

 

Dan wendt zich een engel tot de maan:

 

 

[p. 372]

 

‘Maan, blijf staan! Maan, blijf staan!

 

Word zwart! Verzwind! Uw taak is gedaan!

 

Lang genoeg hebt ge de aarde bewaakt,

 

't Is uit; het eeuwig licht genaakt!’

 

 

 

De maan draait om van inwendige pijn,

 

Wordt rooder dan bloed en verliest heur schijn -

 

Pikduistre nacht valt over de aard

 

Dan roept een engel hemelwaart:

 

 

 

‘Sterren, gouden hemelvonken,

 

Zon en maan zijn al verzonken,

 

Uit heeft ook uw flonkerpracht,

 

Stort in eeuwigdonkren nacht!’