De Tijdstroom. Jaargang 2

Twee gedichten van Julius Kuehn

Mijn ziel ook is een vrouw vóór U:
Zoodra uw ademtocht haar streelde
Heeft zij gehuiverd maagdlijk-schuw
Om wat gij, heimlijk werkend, teelde'.

Wat zij zoo - onbevlekt - ontving
En, koestrend, lang in zich zal dragen
Schijnt licht in 't eerst, schijnt haast gering,
Doch langzaam groeit het door de dagen;

En woelt zich los en komt naar 't licht
Geweldig of heel zacht gerezen,
En ziet U vrank in 't aangezicht
Als nieuwgeboren, aadmend wezen.

O ziel, koel en zilvren

als de nacht:

gij hebt uw geluk geheven

uit donkre schacht,

[p. 368]

 

en met schuwe handen

 

het over mij gehoopt

 

dat me dank haast zoeter dan liefde

 

overloopt.

 

 

 

In zacht nachtgeflonker

 

lost mijn leed zich op,

 

lichtend stijgt mijn leven

 

ten top!