De Tijdstroom. Jaargang 2

[p. 318]

Kronieken

Nederlandse Poëzie
Reisverhalen   Louis De Bourbon

Heel keurig uitgeven door Het Venster Uitgevers Nijmegen.

Als een dichter een bundeltje met een tiental dichtstukjes in het licht geeft, loopt hij bijna altijd gevaar zijn lezers teleur te stellen. Dergelike uitgaven neemt men met hoge verwachtingen ter hand en men eist er van dat zij het bovenste beste uit 's dichters lade aanbieden, des te meer daar deze magere bundeltjes even duur kosten als hun dikkere dito's.

Er is in het boekje van Louis de Bourbon geen enkel gedicht dat zich boven het middelmatige verheft. Sterke invloeden belemmeren in hoge mate de ontwikkeling van zijn eigen persoonlikheid. L.d.B. drukt trouw de voetsporen van Slauerhoff, of juister hier: hij vaart trouw in dezes zog. Motieven, vorm en geesteshouding in deze verzen herinneren ons voortdurend aan de dichter van Eldorado, met wie hij trouwens het lot van de zeevaarder gemeen heeft. De romantiek van het reizen, de evokasie van het lief en leed der zeelui, land en haven, die worden aangedaan, met het onvermijdelik motief van de vrouw, die in iedere haven wacht.

Anti-romanties is zijn houding tegenover de vrouw en de liefde. Telkens maakt hij er zich van af op een wijze die hooghartig en geestig wil zijn, maar soms wat grof uitvalt. Hij laat de kommandant van een duikboot spreken:

........ in mijn stinkende kajuit
ligt een vrouw, die meevoer op een geslipte koopvaardijer;
zooiets is altijd wel een kostelijker buit.

[p. 319]

Uit ‘Thuisreis’:

Wij hebben een lange reis gehad door vreemde landen
maar zullen thuis zijn binnen korten tijd -
weer voelen de bekende druk van zoo beminde handen
en die niets heeft, die neemt jenever en een meid.

Vidal, een jong offisier heeft voor een vrouw lichtzinnig zijn toekomst verbrod:

Veel later kreeg ik van Vidal een brief

- een witte bode in het rode land der tropen -

‘vergeef me, vriend, want ach ik had haar lief.’

Ik heb drie liter gin op zijn geluk gezopen.

Sterk herinneren aan Marsman de woordenkeus en de inhoud tevens in:

Haar lichaam is een wild verraad

.....

en oogen als twee tastende gevaren

het ritme en de faktuur in:

Der rotsen raadselige groei

en steilen ondergang van trotsche bergen

Maar soepel streelt de zon

enz.

Doch L.d.B. dient uitdrukkelik geloofd om het meesterschap dat hij toont te bezitten over de taal; zijn beeld is sober en zuiver.

Met zulke middelen zal hij, als hij zijn dichterlike voorbeelden maar wil vergeten, op persoonlike wijze de zo bewogen inhoud van zijn leven wel kunnen herscheppen in poëzie.

RENE VERBEECK.

[p. 320]

Twee menschen.
Berten SCHEPENS.