De Tijdstroom. Jaargang 2

[p. 75]

De glans van wat zon   Albe

De glans van wat zon
op z'n dode gelaat
en de ernst van z'n leven
was z'n laatste ornaat.

Ik sloot met mededogen
z'n uitgevlamde ogen.
op d'horizon
die hij nooit bereiken kon.

Z'n voorhoofd schoon en groot,
schoon en groter in de dood
lag lusied zoals z'n geest en leven
hel en ongeschonden zijn gebleven.

De toon der zon
op z'n open gelaat
was de glans van goud
aan duizend karaat.