De Tijdstroom. Jaargang 1

[p. 358]

Hedendaagsche Oostenrijksche Lyriek
vertaald door J. Decroos

(vgl. De Tijdstroom, Mei 1931, Jonge Oostenrijksche Poëzie bl. 232-233).

I
Met de sikkelmaan en de avondster   Hans Leifhelm

Ook in 't vreemd gewest
Waar van u zoo ver,
Waar ik reeds zoo lang - verloren - waar,
Straalt uw aangezicht;
Over de avondster
Waait langs duistren hemel heen uw haar;
Danst uw slanke voet,
Met de sikkelmaan,
Wenkt me lieflijk toe uw blanke hand,
En uw glimlach vloeit
Me uit den lichtglans aan:
Zoete troost in 't bitter menschenland.

Hoor, hoe de avondwind
Door de velden suist,
Zilvren snaren klinken bij uw dans;
Donkre branding rust
En al leed verruischt,
Zilvren wolken blinken van uw glans;
En een stem verluidt
In het dal zoo zacht,
Hoor, een nachtegaalgefluit ginds ver;
In vergetelheid
Hult mij om de nacht
Met de sikkelmaan en de avondster.

Boven 't vreemde land
Wenkt uw zachte groet,
Wenkt uw glimlach, wenkt uw blanke hand;
Met de sikkelmaan
Schrijdt zoo slank uw voet,
Koele dauw zijgt neder op het land;
Aan den hemel ver
Waait uw nachtlijk haar,
Naar mij neder nijgt uw aangezicht,
En uit de avondster
Straalt uw oog zoo klaar:
In mijn donker leven 't schoonste licht.

[p. 359]

II
Avond   Karl Bormann

Ach, en waar leiden al die wegen heen?
Wat wil de bonte glans toch van die avondwolk?
In mijn hart zingt een eenzame verrukking
En drijft mij altijd verder.

Dat toch de zon eerst als zij ondergaat
De blijdste kleuren door den hemel strooit!
Ik meende in mijn ledige handen
Onverliesbare schatten te houden.

Wellicht heeft ook wie naar den afgrond toe
Op zwarte rossen in dood en vernieling stort
Zulk steeds vernieuwd geluk in de oogen
En op zijn lippen een dronken lachen.

III
De springbron   Franz Staude

Zie, een tronie spuwt in dunnen straal

wat in zilvren parels nederdauwt,

opgevangen in een breede schaal

die een nix in slanke handen houdt.

Plompe padden hurken aan den kant

puiloogs kijkend hoe het stuift en sproeit

en bestendig den gewelfden rand

overstijgt en naar de diepte vloeit.

Over schelp en kei spoelt menig mond

grijnzend 't water verre heen in 't rond

tot in koele marmeren omvatting.

Daar beneden ligt het stil nu, hel

spieglend uur aan uur en 't schittrend spel

van zijn eigen opvaart en verspatting.

Nota. Het hierboven vertaalde gedicht van Hans Leifhelm is inzooverre ik weet niet gebundeld, het is verschenen in verscheiden Duitsche dagbladen o.m. in den ‘Münsterischer Anzeiger’, ‘Abend’ van K. Bormann en ‘Der Springbrunnen’ van Franz Staude staan in: Friedrich Sacher's ‘Anthologie junger Lyrik aus Oestereich’ 1930. Krystall - Verlag. Wien.