De Tijdstroom. Jaargang 1

[p. 354]

In Paradisum   R. Verbeeck

Nu zal met de deemstering van zijn aards bestaan
in zijn oog der dingen schoonheid ondergaan
een paar luisterende schelpen breken
onder de wilde golfslag van een smartelik spreken
de wonde van zijn hart: zijn mond
verdorren als een bloem zonder grond
en het vermoeide tasten van de handen
op een stilte zonder harteklop belanden
- maar Gij zijt logies en aan de overkant
zult Gij hem laten leven in een eender land
met al de dingen waarin hij leerde U te beminnen
waar Gij door spraakt tot zijn verrukte zinnen
de fijne bloem de kleine ster het vuur
dat twee materies samensmelt in éen natuur
de vlam die hartstochtelik door het mensengelaat
door een vloek of een donkere fluistering slaat
de wolken die verzwinden lijk der mensen dromen
en van het water 't nooit vervelende stromen
de lucht zo diep waar men de vogel in zijn lied
verloren niet meer ziet
het wonder van de hefboom en het wiel
en 't Goddelike scheppen van de handen bij de stiel
het lijf van mens en dier de vruchten
met de smaak der zuivre paradijsgenuchten
en de appel ook - maar 't groen serpent
blijft hier beneden dansen vóór mijn tent.