De Tijdstroom. Jaargang 1

[p. 336]

Gedicht   Huib. Aerts

Meesters van het gedacht
toeven wij laag bij de aarde,
en hooren geen ander lied
dan de slag van ons bloed.
Zoo noemen wij alle ding
een wonderbaarlijk raadsel
en schouwen verdwaasd
naar den sterrenbloei.

Wij dringen nimmer door
tot de ziel der wezens,
stamelen ontroerd
voor hun mooi gelaat...
Ontwakend uit den roes
van dit bedwelmend leven,
bemerken wij ontsteld
hoe alle beeld vergaat.

Weergalm van eindeloosheid
blijft ons bestaan doorruischen,
lijk in een holle schelp
het lied der zee...
Wij hijschen vlug het zeil,
maar onze sloepen schuiven,
doelloos en traag,
met de golving mee.