De Tijdstroom. Jaargang 1

[p. 257]

[De Tijdstroom 1931 nr. 9]

Gedicht   Jan Vercammen

Waarom zie ik u weer
in die strakke rust van uw doorblankt gelaat
en uw gevouwen handen,
vader, nu over uw geboortedorp de late lente gaat,
en over de gereikte bekers van de tulpen
deze avond nog aan alle bomen zonnezaad
bij trossen licht ontbloeien zal?

Ge hebt die vreemde stem gehoord,
die meevaart met de voorjaarsschaûwen in het dal:
de dood is niet! -
en zaagt, hoe bij dat enkel woord
ik weer mijn blik naar uw gesloten voorhoofd liet.

De dood is niet!
Maar vader, die ik bidden weet
totwaar niet een van mijn gebeden heeft gereikt,
bid, dat ik weer dat woord vergeet,
en uit uw diepe onmenselike leed
de kracht gewinne vóór mijn voet begeeft en wijkt.