De Tijdstroom. Jaargang 1

[p. 52]

Vers

Nu kom ik hongerig weer van zwervensmoede tochten
gedreven naar het eigen hart dat 'k onbedacht verliet,
verlatend 't heimwee naar wat dromen die niet mochten
rijzen, omdat geen enkel droom in eenzaamheid me liet.

Mijn dromen die mijn leven doelloos dwalen liet en dolen
als een stille kind, spelend met wat bloemen onder zon,
maar nimmer angstig starend naar wat diep verscholen
in mijn lijdend wezen ik nooit begrijpen kon.

En dat ik eens toch vatten moet met durvensrede handen
te keuren als een bloem die waardig bloeien moet of niet,
maar niet bezorgd of 't heimwee van mijn hart zal landen
in een ander hart, dat ook begerend naar het mijne ziet.

Niet meer gedreven tussen heimwee en wat dromen,
weemoedig maar om wat ik nooit bezat en winnen moet:
een overdeelbaar hart, steeds groeiend met het komen
der grauwer dagen strijd, beheersend 't wilde bloed.

Nu kom ik hongrig weer met glansverloren ogen
gedreven door een diepverborgen kracht die mens-zijn heet,
die onbereikbaar was door heimwee, droom en logen
maar nu gevonden weer door 't altijd trouwe leed.

Ik zal niet denken meer aan ongeboden harten
aan witte liefde die ik nimmer vinden kon,
alleen dit staamlend hart met koele kracht nu tarten
alsof ik met dit zwakke lijf de hardste tocht begon.

'RIC KARIN.