De Tijdstroom. Jaargang 1

Arm-zijn

Heer,
ik kan zo arm zijn,
zo arm,
dat ik tenauwernood de bronzen-donkre levenspijn
als een man
door de wereld dragen kan.

De mensen doen me pijn:
hun cynies, koud vertoon
verwart zo angstig-hard mijn mooi betrachten,
dat ik terug een kind wou zijn,
dat wondre schoonheid draagt
en 't leven zelf niet langer ondervraagt.

Heer, strek Uw Hand over mijn hoofd,
stroom genade naar mijn hart,
vring de wonden open van mijn smart, -
en of de wereld nu ook andre zielen rooft,
ik stap met opgeheven hoofd
en draag heel licht de zware donkre levenspijn,
't geluk van arm te zijn.

LODE LAGASSE.