Tijdschrift voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. Jaargang 6

Hoonaert.

In Hofwijck, 's-Grav., 1653, 20, of Korenbloemen, Amst., 1672, I, 325, hebben wij een ander raadsel, dan prof. Moltzer ons heeft opgelost; toevallig volgt het bovenstaande woord op het in deel V, blz. 307 verklaarde met alphabetische gehoorzaamheid. De plaats luidt aldus:

Gebueren in 't Zuyd-West, beleefde Mann en Vrouwen,
Leen-volgers van den naem, die niet en sal verouwen,
Soo langh daer Hoonaerts zijn van ondeughd, die den lof
Uws Vaders machtigh zijn te scheiden uyt sijn stof:
Gebuer en soet gesinn, weest doenders en weest tuygen;
Brenght Pijl en Koker toe;...

Deze uitnoodiging om met pijl en boog naar den papegaai te komen schieten heeft op 't eerste gezicht niets duisters, vooral wanneer men de gansche beschrijving van den ‘bergh’ leest, die bij de vijfhonderd regels kost en waarvan het eindelijk heet:

Het bosch is uytgesuft: Godt zy gedanckt, seght, Leser;
De Schrijver seght het oock.

[p. 73]

Op zich zelf hebben deze woorden van goede buurschap niets onverklaarbaars; eenvoudig staat er, dat de beleefde Man en Vrouwe-want de schijnbare meervoudsvorm gaat het volgende rijmwoord aan - een' naam dragen, van den kant des echtgenoots ten minste, die in eere zal blijven, zoolang er menschen bestaan zullen, die de ondeugd hoonen. Het compliment is zoo goed als een ander; iets dergelijks kan men altijd zeggen, en wij moeten dus in die algemeenheid eene bijzondere beteekenis trachten te vinden.

Aan den overkant der trekvaart, die bij Hofwijck eene westelijker richting krijgt, lag Den Honaert, eene hofstede, welke haren naam ontleende aan dien van een geslacht, dat op zijne beurt weer naar een ander buitenverblijf heette. De wagenmeester Jan van den Honaert woonde daar in kinderloozen echt, en de herinnering aan zijn' vader Rochus was eene rechtmatige hulde, door Huygens toegebracht aan een ouderen tijdgenoot, die zich in staatszaken en letteren verdienstelijk betoond had.

Amsterdam.

j.g. frederiks.