Logo DBNL
Tiecelijn. Jaarboek 13 (jaargang 33) (2020)

Tiecelijn. Jaarboek 13 (jaargang 33)

(2020)– [tijdschrift] Tiecelijn–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

Vos zonder partij...
Reynaert in het oeuvre van Menno ter Braak
Jan de Putter

Reynaert de vos is een avatar van Menno ter Braak. In zijn boek Politicus zonder partij identificeerde hij zich sterk met de protagonist van het middeleeuwse Vlaamse gedicht, dat onbarmhartig de hypocrisie van de machthebber aan het licht brengt. Zijn interpretatie zegt meer over het gepolariseerde culturele klimaat van het interbellum dan over het middeleeuwse gedicht. Tijdens een lezing voor de Vlaamsche Club in Brussel bekritiseerde Ter Braak Nederlandse geleerden vanwege hun negatieve vossenbeeld, maar op de keper beschouwd maakte hij karikaturen van deze wetenschappers. Een nauwkeurige inspectie van zijn bronnen leert dat de blauwdruk voor zijn Reynaertvisie afkomstig was van Buitenrust Hettema. De kennismaking met het gedicht tijdens zijn studententijd moet een diepgaande invloed gehad hebben op zijn poëtica. Op het einde van zijn leven kwam hij echter tot de conclusie dat zijn interpretatie maar een van de vele ‘onjuiste’ interpretaties was die het gedicht levend houden voor een modern publiek.


illustratie
Afb. 1. De avatar van Menno ter Braak


Nog tijdens de oorlog verscheen een clandestiene uitgave van gebundelde essays van Ter Braak onder de titel Reinaert op reis. Het boek heeft als motto een pseudo-Middelnederlands gedichtje van de uitgever, Adriaan Morriën, die Ter Braak introduceert als op het eerste gezicht een vos, maar op het tweede gezicht een onvervaarde mens.1 Twee jaar later werd het herdrukt. Ter Braak

wordt vandaag niet meer herinnerd als een Reynaertfiguur. Hij staat bekend als een gezaghebbend intellectueel, met name door zijn onafgebroken stroom van essays in de vorm van literaire kritieken die in Het Vaderland verschenen.2

Menno ter Braak werd geboren in 1902 in de Gelderse plaats Eibergen in een doktersgezin. Verscheidene familieleden waren doopsgezind predikant. Menno is vernoemd naar zijn grootvader Menno Huizinga, maar de naam verwijst ook naar de grondlegger van de doopsgezinden Menno Simons (1496-1561). Het leek vanzelfsprekend dat de jonge Ter Braak ook theologie zou gaan studeren, maar het werd geschiedenis (een vak waar zijn achterneef Johan Huizinga in excelleerde) in Amsterdam, aan de stedelijke universiteit, nu de UvA.

Ter Braaks eerste kennismaking met de studentenwereld was een traumatische ervaring. De groentijd van het studentencorps doorstond hij niet.3 Desondanks maakte hij op anderen een corporale indruk, hoewel onder die pose een grote onzekerheid school.4 Hij heeft altijd het imago van een ‘eeuwige puber’ gecultiveerd. Huizinga vond dat zijn ‘overjarige adolescentie Ter Braak belemmerde zijn talenten te ontplooien’.5 Al tijdens zijn studententijd begon Ter Braak zich te ontwikkelen als cultuurcriticus. Hij was redacteur van het roemruchte studentenblad Propria Cures en betrokken bij de Nederlandsche Filmliga, die de betere film wilde propageren. In 1928 promoveerde hij op een proefschrift over de middeleeuwse keizer Otto III. Hoewel hij cum laude promoveerde, was de ontvangst van zijn proefschrift niet onverdeeld positief. In recensies was er lof voor de manier waarop de jonge Ter Braak afstand nam van de bestaande beeldvorming, maar tegelijkertijd vond men dat zijn betoog te veel bleef steken in abstracties.6

Daarna richtte Ter Braak zich op de romankunst en de essayistiek. Zijn essayistiek kenmerkte zich door het zoeken naar een subjectieve waarheid, waarbij hij gebruikmaakt van paradoxen.7 Tussen 1932 en 1935 was hij ook een van de drijvende krachten van het in de literatuurgeschiedenis beroemd geworden tijdschrift Forum. Deze literaire vriendenclub vond dat literatuur een lijfelijke ontmoeting met de schrijver moest zijn: uit het werk van een schrijver zou de individuele, onafhankelijke persoonlijkheid, een vent, moeten spreken: een levendig iemand waarbij lichaam en geest met elkaar samenwerkten. Elke schrijver, of hij nu man of vrouw was, werd dan ook langs die masculiene meetlat gelegd. Ter Braaks schrijverschap berustte op de ‘waarheid’ oorspronkelijke ideeën te hebben.8 In deze periode verschenen de essaybundel Afscheid van domineesland (1931) en Démasqué der schoonheid (1932) en zijn intellectuele autobiografie Politicus zonder partij (1934).

Ondertussen was hij in 1933 aangeworven als medewerker literatuur en toneel bij Het Vaderland. Voor deze krant heeft hij honderden kritieken geschreven. Vanaf 1936 zette hij zich in voor het Comité van waakzaamheid van anti-nationaal-socialistische intellectuelen. Bij de Duitse inval zag Ter Braak geen andere uitweg dan de dood.

In zijn tijd was Ter Braak een gevreesd criticus en polemist. De toon van wantrouwen en zijn neiging het negatieve te benadrukken in zijn essays riepen weerstand op. Een jury weigerde hem een prijs vanwege zijn ‘mephistophelische houding’.9 Zoals we hieronder nog zullen zien, was dat ook een veelvoorkomende karakterisering van Reynaert.

Ter Braak en de Reynaert

Ter Braaks voorkeur voor de literaire figuur Reynaert viel ook voor hemzelf moeilijk met zijn ventisme te rijmen. Tijdens het interbellum nam men in Nederland algemeen aan dat het gedicht niet het werk van één dichter was, maar van twee dichters, waarbij de tweede het werk van de eerste voortzette, een gedachte die nu verlaten is. Een vent uit één stuk mocht de dichter van de Reynaert dus (toen!) niet genoemd worden. Ter Braak had zoveel respect voor de wetenschap, dat hij niet wilde tornen aan het idee dat de Reynaert door twee dichters geschreven is. Liever was het hem geweest dat hij in de Reynaert de persoonlijkheid van een groot dichter zou ontmoeten.

Mij persoonlijk hebben die Willem en Aernout altijd geërgerd, maar tegen de wetenschap kan men, op dit gebied, niets doen; de eerste de beste gelegenheid om weer in één dichter te gelooven, grijp ik echter met beide handen aan.10

Ter Braak schreef vaak en veel over Reynaert de vos, het beest dat voor hem welhaast een vent was. Dat roept de vraag op naar de invloed van de bestudering van het middeleeuwse verhaal Van den vos Reynaerde op zijn poëtica, zijn levenshouding en zijn publieke imago.

Binnen de neerlandistiek is de laatste tijd veel belangstelling voor de manier waarop schrijvers hun publieke imago zelf mee vormgeven. Door zichzelf op een bepaalde manier te presenteren bepalen zij ook mede de manier waarop hun werk wordt gelezen.11 Deze posture functioneert als een eerste kennismaking met de schrijver, nog voor de blurb op de omslag.

Ter Braak werd vergeleken met Reynaert de vos. De eerste die dat deed, was een jezuïet in een recensie van Démasqué der schoonheid, die verscheen in 1933. Deze recensie van J. van Heugten beviel Ter Braak,12 want in Politicus zonder partij is Reynaert een inspiratiebron voor hem. Toen drie jaar later Max B. Teipe en Johan van der Woude een vlugschrift de titel gaven Dr. Menno ter Braak, ‘Reinaert uit Eibergen’, maakte hij zich daar wel vrolijk over. Het exemplaar uit zijn bibliotheek bevat de opdracht: ‘Aan Vrouwe Ermelijne, van Reinaert op Maupertuus, in sine haghedochte Pomonaplein 22’,13 het huisadres van Ter Braak in Den Haag. In het openbaar nam hij op ironische wijze afstand van die identificatie.

Zijn dubbelganger Reynaert was maar een van de tijdelijke schijngestalten, postures, van hem. Teipe en Van der Woude namen al te goedgelovig aan dat hij een zekere minachting voor de wetenschap had gekregen. Bij het krantenartikel plaatste hij een prentje van Gustaaf van de Woestijne uit de Reynaertbewerking van Stijn Streuvels, die in zijn bezit was. De kop van Reynaert kreeg als onderschrift ‘Portret van den dubbelganger’ (afb.1).14

Ter Braaks houding tegenover de wetenschap was ambivalent, maar dat wil niet zeggen dat hij geen gebruikmaakte van een wetenschappelijke beschouwingswijze. Hij geloofde alleen niet in de mogelijkheid tot objectiviteit.15 De posture van geleerde nam hij soms aan. Zo liet hij zich door Emiel van Moerkerken fotograferen als een geleerde, gezeten aan een schrijftafel voor een boekenkast (afb. 2).16 Ook in zijn Reynaertbeschouwingen in Politicus zonder partij is de wetenschappelijke invloed aanwijsbaar, zoals we nog zullen zien.

In Politicus zonder partij speelt Reynaert een sleutelrol. De interpretatie van de Reynaertfiguur kenschetste de Ter Braakkenner Roger Henrard als hoogst origineel. Ook Henrard liet zich leiden door het zelfgecreëerde imago van Ter Braak. Hij geloofde Ter Braak op zijn woord dat hij met een nieuwe visie gekomen was.17 Jaap Goedegebuure noemt ze ‘eclectisch’, zonder precies uit te leggen wat dan de verschillende bronnen van Ter Braak zijn.18

Het is mogelijk te reconstrueren hoe Ter Braak tot zijn Reynaertvisie gekomen is, doordat de aantekeningen van een lezing van Ter Braak over Reynaert bewaard zijn gebleven, die beschouwd mogen worden als een soort van wetenschappelijke verantwoording van zijn Reynaertvisie in Politicus zonder partij. Dat maakt het mogelijk om te beoordelen of Ter Braak echt wel zo'n voorbeeldig intellectueel was of veeleer een polemist.

Na de verschijning van Politicus zonder partij bleef Ter Braak voor zijn krant Het Vaderland de nieuwe wetenschappelijke en literaire Reynaertpublicaties

volgen. Als recensent stond hij op het kruispunt van literatuur en wetenschap en zijn aandacht voor Van den vos Reynaerde geeft een redelijk goede indruk van hoe het middeleeuwse werk doorwerkte in het verzuilde Nederlandse culturele leven in de jaren dertig. Voor deze recensies was zijn eigen Reynaertvisie de toetssteen, maar uiteindelijk ging hij zijn eigen visie ook relativeren als een van de mogelijke interpretaties van het verhaal in een uitvoerig stuk in zijn krant Het Vaderland. Dit artikel, ‘De eeuwige Reinaert’, kreeg na de oorlog een plaats in zijn Verzameld werk en in de bloemlezing De Canon uit 2004.19 Aan het artikel werd ook nog wel eens gerefereerd.20

Ter Braaks reputatie van zindelijk denker

Mede dankzij de uitgave van zijn Verzameld werk in zeven kloeke delen heeft Ter Braak postuum de reputatie verworven een origineel en voorbeeldig denker te zijn. De invloed van Ter Braak en dan met name van zijn werk Politicus zonder partij op de naoorlogse generatie intellectuelen mag niet onderschat worden. Op de historicus Ernst Kossmann (1922-2003) heeft Ter Braaks stijl van denken een diepe indruk gemaakt. Bij herlezing van Politicus zonder partij in de jaren negentig beviel Ter Braaks afkeer van intellectuele opgeblazenheid en gewichtigdoenerij hem nog zeer. Degenen die verpletterd dreigden te worden door de woordenmassa van Ter Braak, raadde hij aan een paar bladzijden over te slaan. De pointe verliest men toch niet uit het oog in dit breedsprakerige proza. ‘In sublieme variatie maakte hij gebruik van satire, boutade, karikatuur en sarcasme om zijn doel te bereiken’.21 De invloed van Ter Braaks denken is aanwijsbaar in de ironische stijl van geschiedschrijving die Kossmann bepleitte: net als elk ander modern mens zoekt en krijgt een historicus prestige ‘wanneer hij subtiele middelen bedenkt om zekerheden te ondermijnen’.22

Natuurlijk werd Ter Braaks werk gelezen met in het achterhoofd zijn waarschuwingen tegen het fascisme, zijn zelfgekozen dood in de meidagen van 1940 en de behoefte om de verzuilde verhoudingen in de samenleving te doorbreken. Aan middelbare scholieren werd hij als een intellectueel rolmodel voorgehouden. Lodewick schrijft in zijn veelgebruikte literatuurgeschiedenis - tussen 1959 en 1982 verschenen maar liefst 34 drukken - dat Ter Braaks werk getuigt van grote eruditie, scherpzinnigheid en volstrekte eerlijkheid.23 Voskuils roman Bij nader inzien getuigt ervan hoe er onder Amsterdamse studenten in de jaren na de oorlog met vuur werd gediscussieerd over hoe Ter Braaks ideeën



illustratie
Afb. 2. Menno ter Braak gefotografeerd in 1939 door Emiel van Moerkerken © Fotoarchief van Moerkerken.


konden worden toegepast in hun persoonlijke leven.24 Er ontstond een cultus rond Ter Braak.

Een treffend voorbeeld van Ter Braaks invloed op de naoorlogse intellectuelen is de politicus Anne Vondeling (1916-1979). Bij de voorstelling van het rooms-rode kabinet-Cals in 1965 herinnerde de krant De Tijd/De Maasbode eraan, dat deze politicus met een partij (de PvdA) steeds Ter Braak als inspiratiebron noemde. Vondeling zei dat zijn idee van een goed minister luidt: ‘géén vastgevroren specialist, (...) wel een doorgewinterd politicus die in staat is beslissingen te nemen en te verdedigen’. De katholieke krant hemelde de socialist op: ‘nooit werd een omhaal van mooie woorden uit zijn mond vernomen’.25 Aan Ter Braaks pleidooi voor zindelijk denken had hij een moderne invulling gegeven die paste bij het optimisme van de jaren zestig.

Heel anders dacht W.F. Hermans over het werk van Ter Braak. Hij meende dat Ter Braak na de oorlog op een piëdestal was gezet en de rol kreeg van maître-penseur. In het beruchte Mandarijnen op zwavelzuur, een bundeling van scheldkritieken uit 1964, verweet hij Ter Braak een natuurtalent te zijn in het navertellen zonder bronvermelding, het citeren uit de zoveelste hand. ‘Zelf heeft hij niets onderzocht, niets waargenomen.’ Zelfs in het ontmaskeren was Ter Braak niet origineel. Het enige wat hij zijn leven lang deed, was ‘in de kantlijn van andermans boeken blijven schrijven’.26 Kortom, Hermans stelde de intellectuele geloofwaardigheid van Ter Braak ter discussie, zijn schrijverschap en daarmee de manier waarop we naar Ter Braak kijken. Had Ter Braak werkelijk een originele visie op de Reynaert of pronkte hij met andermans veren? Was Ter Braak zelf wel een zindelijk denker?

‘Zindelijk denken’ valt voor Lodewick samen met ‘de grote scherpzinnigheid en volstrekte eerlijkheid’ van Ter Braak. Van Dale definieert ‘zindelijk denken’ als denken zonder vertroebeling van irrelevante elementen.27 In de jaren vijftig is de door Ter Braak geïntroduceerde term ‘zindelijk denken’ populair geworden door het vaak herdrukte boekje van Van Hoesel met die titel.28 Zindelijk denken was voor Van Hoesel een debat voeren zonder drogredeneringen, waarbij de gesprekspartners de intentie hadden niet alleen elkaar te begrijpen maar ook te vertrouwen. De polemist Ter Braak verstond daar iets anders onder.

Schrijven, het verwerken van ideeën, vergeleek Ter Braak met het spijsverteringsproces.29 Slechte ideeën zouden slecht kunnen worden verteerd en zouden zelfs obstipatie veroorzaken. Hoe beter het voedsel, hoe meer in het lichaam opgenomen wordt. Hij omschreef geestelijke zindelijkheid als het vermijden

van ‘taal-hocuspocus’ en lange bezweringsformules.30 ‘Zindelijkheid des geestes’ betekende voor Ter Braak een principieel wantrouwen tegenover de taal. In de opvatting van Ter Braak waren woorden beter geschikt om de realiteit te verbergen dan te onthullen.31

Ondanks zijn vergelijking van het schrijven met fysieke processen, wilde zijn taalgebruik maar niet concreet worden.32 Ter Braak staat ook nu nog bekend als een moeilijk en ontoegankelijk schrijver.33 Hij zocht de betekenis van woorden in hun tweede gezicht, wat leidde tot een weinig helder taalgebruik vol paradoxen. Door dit taalspel konden alle zekerheden van de burgerlijke elite worden ondermijnd. Hij was iemand die schreef voor de culturele elite en daaronder vooral voor gelijkgestemden, vrienden zoals hij die noemde, mensen met dezelfde smaak.34 Voor die mensen was Politicus zonder partij geschreven, niet voor een naoorlogs studentenpubliek dat het werk in het licht van de eigentijdse verhoudingen interpreteerde.

Een ‘Reinaert-natuur onder de vacht van Belijn’

In Politicus zonder partij zijn de schaduwen van morgen nog nauwelijks zichtbaar. Het werk werd geschreven tussen september 1932 en juni 1933, voor de machtsovername van Hitler.35 Centraal staat de intellectuele ontwikkeling van Ter Braak. Van grote invloed daarop was Prometheus van Carry van Bruggen. In dit werk karakteriseerde zij op een merkwaardige wijze Reynaert als een individuele geest, zelfs als een renaissancefiguur: ‘geen deugd bezittend, maar ook geen deugd huichelend (...) en in zijn hart ook geen deugd van anderen eischend of verwachtend’.36 Een vergelijkbare karakterisering van Reynaert is ook te vinden bij Ter Braak, maar zijn uitwerking sloot dichter aan bij de wetenschappelijke stand van het onderzoek.

Ter Braaks sympathie voor de slimme vos kwam voort uit zijn slechte prestaties als sportman, bekende hij de lezer van Politicus zonder partij. In conflicten met boerenjongens - meer de corpsstudenten die hem probeerden te ontgroenen - kon hij zijn fysieke inferioriteit overwinnen door instinctmatig zijn geest te gebruiken, zoals Reynaert ook doet.37 Bij de vos vormen lichaam en geest een eenheid, bij zijn tegenstanders werken lichaam en geest niet samen. Zijn vijanden zijn vatbaar voor al wat geestelijk is. Zij rechtvaardigen hun gedrag met loze woorden ontleend aan filosofie, theologie en beschavingsidealen. Een terugkerend thema in Politicus zonder partij is het verzet tegen ‘handwoorden’,

aangeleerde termen uit boeken die zonder doorleefde inhoud zijn. Politiek, filosofie en wetenschap grossieren in dergelijke ‘handwoorden’ en vergiftigen de geest ermee.38

Ter Braak stak graag de draak met de dorre, wetenschappelijke filologie. De objectieve geschiedwetenschap ontnam het zicht op de persoonlijkheid van historische personages, ze waren ‘onherkenbaar verborgen achter monnikenlatijn en voetnoten’ (p. 63). Het volle leven bracht de wetenschap niet aan het licht. Hij wist echter dat ‘er meer verleidingskunsten in de wetenschap steken, dan de wetenschap met goed fatsoen kan toegeven’ (p. 123). Dat in elke goede wetenschapper ook een polemist schuilt, wilde Ter Braak niet inzien.

Politici kunnen de geest echter bij de vos niet ‘zakelijk exploiteren’ (p. 194), hij laat zich niet mobiliseren door slogans of een partijideologie. ‘Reinaert heeft geen godsdienst, geen stand, geen ethiek en ander afzonderlijk geestelijk fraais meer’ (p. 189). Reynaert weet de scheiding tussen geest en lichaam bij zijn vijanden feilloos uit te buiten en kan ze zo ontmaskeren als waanwijs, zelfingenomen en allesbehalve wat zij pretenderen te zijn. Zonder enige gewetenswroeging bedrijft Reynaert zijn daden, want - zo schreef Ter Braak - de schurkerij die zijn tegenstanders in naam van hun moraal begaan, overtreft die van de vos. Reynaerts daden zijn niet meer dan zelfhandhaving.39

Ter Braaks Reynaert viel de hooggestemde, maar zelfgenoegzame geestelijke idealen van de Nederlandse vooroorlogse, verzuilde elite aan. Een elite die - en Ter Braak haalde Multatuli aan - net als juffrouw Laps, gruwde bij het idee dat de mens een zoogdier is (p. 224). Zijn eigen dierlijke natuur, zijn ‘Reinaert-natuur’ heeft Ter Braak zelf slechts laat ontdekt onder de schaapsvacht van Belijn. Deze paradox waarmee hij zijn geestelijke ontwikkeling wilde verklaren, werkte hij in Politicus zonder partij verder uit.

In het maatschappelijk verkeer mocht hij zich niet voordoen als een Reynaert. ‘De geestelijke houding van de kapelaan Belijn geeft meer decorum dan de uitgeslapenheid van de nergens erkende, ongunstig te boek staande Reinaert’ (p. 189). De geestelijke houding van Reynaert was te vinden bij Napoleon en Machiavelli en nog steeds bij rücksichtslose politici. Zij gebruiken de geest als een middel als elk ander, zonder enige reserve (p. 227-228).

In het slothoofdstuk werd door Ter Braak een vaak slecht begrepen gedachtesprong van Reynaert als inspiratiebron naar Pascals honnête homme gemaakt. Deze schijngestalte mag gezien worden als een synthese van de - ietwat kunstmatige - tegenpolen Belijn en Reinaert. De hoogleraar Francis Bulhof schrijft dat het ‘hele gepraat over de vos niet meer dan een flirt met het vitalisme’ was,40

maar ik waag het hier met hem van mening te verschillen. Uit Ter Braaks visie dat persoonlijkheid een levensprincipe is, vloeien twee verschillende betekenissen voort. Enerzijds is een persoonlijkheid een onafhankelijke geest met eigen opvattingen, anderzijds is die geest weer zo beweeglijk dat hij steeds weer een andere ‘schijngestalte’ kan aannemen om te overleven. Met ‘schijngestalte’ bedoelde Ter Braak een manifestatie van de persoonlijkheid. Voor hem was een persoonlijkheid een inhoud zonder vaste vorm, want een vaste vorm is levenloos.41 In zijn ogen leek een persoonlijkheid dus nog het meest op een Barbapapa.

Zijn onbeheerste, vitalistische ‘Reinaert-natuur’ wilde hij in het maatschappelijk leven verbergen achter en ook begrenzen door de schijngestalte van een honnête homme.42 Een honnête homme profileert zich niet als specialist in geesteszaken, als een Belijn, maar gedraagt zich als een onopvallende toeschouwer. Een honnête homme herkent gelijkgestemden aan hun gevoel voor humor. Critici lieten niet na erop te wijzen dat Ter Braak wel een geheel eigen invulling gaf aan het begrip, die weinig te maken had met de betekenis die er in Frankrijk in de zeventiende en achttiende eeuw aan werd gehecht.43 Zijn definitie bleef beweeglijk. In 1937 haalde hij in Van oude en nieuwe christenen de omschrijving van de Franse schrijver Nicolas Chamfort (1741-1794) aan, die een honnête homme een illusieloos iemand noemde.44 Daarmee werd het begrip bijna inwisselbaar voor de wereldwijze ‘Reinaert-natuur’, waar hij zo lovend over had geschreven in Politicus zonder partij.

In Politicus zonder partij noemde Ter Braak zichzelf een ex-geestelijk mens. Voor een ex-geestelijk mens als Ter Braak was het gewone het nastreven waard. Hij voelde zich een ‘met de burgerman tegenover ieder soort geestelijke elite om koning Nobel’ (p. 247). Verborg hij zich hier onder het luisterende, middeleeuwse publiek van de Reynaert? Hier is een echo te horen van zijn docent J. Prinsen J.Lzn, die schreef dat een stedelijk publiek zich de tekst toe-eigende.45 In ieder geval beleefde hij met de burgers genoegen aan de spot op de machthebbers. Door die spot vielen de machthebbers van hun voetstuk en werden zij gewone mensen. Humor maakte volgens Ter Braak het handelen onder het motto van een geestelijk ideaal onmogelijk: Robespierre zou geen jakobijn zijn geweest.46 Door humor kon hij een politicus zonder partij worden, een belanghebbende die zich al naargelang de zaak aansloot bij een partij en die ook weer verlaat, waarbij hij zich vooral niet laat leiden door een levensbeschouwing. Hem een zwevende kiezer noemen, is wat oneerbiedig. Zelf noemde Ter Braak zich een beweeglijk denker, die voortdurend van standpunt

veranderde. Zijn houding tegenover de buitenwereld laat zich wellicht het best omschrijven als ironische distantie.

Politicus zonder partij mag gelezen worden als een lange bezweringsformule om de levensbeschouwelijke druk van het verzuilde Nederland te weerstaan. In naam van het zelfstandige denken eiste Ter Braak een persoonlijke vrijheid op, niet om zichzelf te kunnen zijn, maar om de maatschappelijke rol te kunnen spelen die hij verkoos. Dat is niet de rol van een op de achtergrond blijvende honnête homme, maar die van een academicus die prominent aanwezig wil zijn in het publieke debat.

Het boek werd niet gunstig ontvangen.47 In de ogen van de prominente katholieke publicist Anton van Duinkerken steunde het betoog maar op een paar onnozelheden. Ter Braak was een betweter met ‘onstilbare demaskeerwoede’.48 In een brief aan Du Perron deed Ter Braak de kritiek van Van Duinkerken af als die van een ‘Belijn’.49

Een lange voetnoot bij Politicus zonder partij

a. Doctor Menno ter Braak

Ter Braaks opvattingen over de Reynaert in Politicus zonder partij hebben in Nederland nauwelijks weerklank gevonden.50 Anders was dat in Vlaanderen. Terwijl in Nederland literatuurwetenschappers uitgingen van een overwegend negatief vossenbeeld, sloten Ter Braaks opvattingen goed aan bij het positieve vossenbeeld dat men in Vlaanderen had. Ter Braak heeft met zijn lezing in Brussel een Vlaams debat over Reynaerts karakter op gang gebracht.

Een paar maanden voor de verschijning van Politicus zonder partij gaf Ter Braak een drietal lezingen in Vlaanderen.51 Maurice Roelants had de lezingen geregeld. Het onderwerp, de Reynaert, suggereerde Ter Braak zelf. Hij wilde spreken over iets wat verband hield met wat hij daarover had geschreven in het nog ongepubliceerde Politicus zonder partij. Hoewel hij daar al iets over in zijn hoofd had, werd de voorbereiding haastwerk.52 Voor de Vlaamsche Club in Brussel sprak hij op 2 december 1933 over de Reynaert. De aantekeningen voor deze lezing en een drietal krantenverslagen zijn bewaard.53 De lezing mag beschouwd worden als een lange voetnoot bij Politicus zonder partij, waaruit duidelijk blijkt hoe hij tot zijn Reynaertvisie gekomen is.

De Nederlandse kranten De Telegraaf en Het Vaderland schreven over een lezing van doctor Menno ter Braak. Ter Braak maakte die indruk. Uit zijn bewaarde aantekeningen laat hij zich kennen als een geverseerd wetenschapper. Hij bestudeerde de wetenschappelijke literatuur, vergeleek de verschillende opvattingen over het karakter van Reynaert, besprak die kritisch en kwam vervolgens tot een eigen visie. Helaas reageerde Ter Braak niet op de stand van het Reynaertonderzoek in 1933, maar ging hij het debat aan met wat hij geleerd had tijdens zijn studententijd, tien jaar eerder.54 Voor zijn lezing maakte Ter Braak een tamelijk willekeurige keuze uit de beschikbare literatuur. Hij besprak een schooleditie en een wetenschappelijke uitgave van Van den vos Reynaerde, daarnaast twee handboeken over de Nederlandse literatuurgeschiedenis en mogelijk raadpleegde hij ook zijn collegeaantekeningen.55 Waarschijnlijk gebruikte hij niet meer dan wat hij thuis voor het grijpen had staan. Ter Braak besprak de boeken puntsgewijs, waarna ook puntsgewijs zijn commentaar volgde. Naar de vorm was het allemaal erg wetenschappelijk, maar was hij onder de huid van Belijn geen provocerende Reynaert?

b. De lessen van professor Prinsen

Onderdeel van het curriculum van Ter Braaks studie geschiedenis aan de Stedelijke Universiteit waren ook colleges Nederlandse literatuur die hij kreeg van J. Prinsen J.Lzn (1866-1935), een professor met een uitgesproken esthetische opvatting over literatuur. De verdienste van deze geleerde ligt erin dat hij de Nederlandse literatuur, en dan vooral de literatuur uit de renaissance, binnen een internationale context plaatste.56

In zijn Handboek tot de Nederlandsche letterkundige geschiedenis ging hij vrij diep in op de bronnen van de Reynaert, de fabelliteratuur en de Franse Roman de Renart (p. 71). Hij merkte op dat al in de bronnen het sjabloon van de strijd tussen de sluwe vos en de sterke, maar naïeve wolf is te vinden (p. 72). Verder benadrukte hij dat de Reynaert een eenheid is, niettegenstaande naar zijn mening was aangetoond dat het gedicht door twee dichters, Willem en Arnout, geschreven zou zijn.57

Ter Braak sloot zich aan bij de opvattingen van zijn docent. Het uitgangspunt voor de lezing was dat de Reynaert een meesterwerk is. Hij beschouwde het werk niet als een ‘historisch geworden’ gedicht van de hand van twee goed te onderscheiden dichters met een eigen karakter, maar wilde het zien als een artistieke eenheid.

Tijdens de colleges van professor Prinsen zal de Reynaert op detailniveau besproken zijn. In mei 1922 had Ter Braak de Reynaerteditie van F. Buitenrust Hettema gekocht.58 In de marge van de eerste paar honderd verzen van de middeleeuwse tekst schreef hij aantekeningen die vooral filologisch van aard zijn. Zo noteerde hij bij vers 170 dat in de ene versie van het verhaal ‘ghi’ staat en in de andere versie ‘du’.59 Deze filologische benadering was niet onomstreden. Kritische buitenstaanders spraken over haarkloverij en vonden dat er te weinig aandacht was voor de persoonlijkheid in de kunst.60 Mogelijk lag in deze afkeer van de filologie een reden voor zijn nadruk op de vent.

Hoe het ook zij, de Reynaert was voor Ter Braak inspirerend. In zijn proefschrift uit 1928 is nog een stelling opgenomen over de interpretatie van ‘Vrauwe Alenten goeden hane’ (v. 297). Ter Braak wees op de overeenkomsten met een Latijnse klucht van Macropedius.61 Zijn stelling was echter niet origineel, het idee was al eerder door Karl Goedeke geopperd.62

In zijn lezing citeerde Ter Braak Buitenrust Hettema's karakterisering van Reynaert: ‘Hij die boven alle schijnleer Natuur is, die steeds zichzelf blijft, echt in zijn doen en laten.’63 Deze opvatting noemde Ter Braak weliswaar ‘onzin’, maar hij was daar meer schatplichtig aan dan hij wel toe wilde geven.

Ter Braak was het oneens met de opvatting van Buitenrust Hettema, want de vos is niet gelijk te stellen met ‘Natuur’. Reynaert kent wel degelijk de ‘trucs van de beschaving’. Buitenrust Hettema bedoelde met ‘Natuur’ echter iets volstrekt anders dan Ter Braak dacht te lezen. Buitenrust Hettema zag Reynaert namelijk als een ‘gentleman’, een ‘homme du monde’ ‘een man van vormen’, ‘tegenover allen beleefd, altijd kies’. De vos vermijdt volgens Buitenrust Hettema ‘conventie-deugd’ en gedraagt zich daarom natuurlijk. Zijn tegenstanders houden alleen maar de schijn op en zijn even slecht.64 Kortom, Buitenrust Hettema's typering van de vos kwam heel dicht bij wat Ter Braak als een honnête homme omschreef. Ook het idee van de conventie-deugd staat zo dicht bij de opvattingen van Ter Braak dat hij daar op een of andere manier wel kennis van genomen moet hebben.

In het commentaardeel van de editie van Buitenrust Hettema zijn geen streepjes of aantekeningen van Ter Braak te vinden. Het zou goed kunnen dat Ter Braak uit de tweede hand citeerde. De ideeën van Buitenrust Hettema over de Reynaert waren wijd en zijd verspreid door opname in de overzichten van de literatuurgeschiedenis. Al in 1912 waren ze leidend bij wat de Vlaamse intellectueel August Vermeylen (1872-1945)65 schreef in zijn bijdrage aan de prestigieuze uitgave Vlaanderen door de eeuwen heen, een werk waarvan in 1932

een nog fraaiere editie verscheen. De paragraaf over de Reynaert is geschreven in een soepele, trefzekere en superieure stijl; alleen het woord ‘conventie-deugd’ verraadt Vermeylens bron.66 Mogelijk kende hij dit boek, maar waarschijnlijker is dat hij teruggreep op de literatuurgeschiedenis van Prinsen. De woorden van Buitenrust Hettema zijn namelijk letterlijk zo te vinden in zijn handboek.67

Prinsen, Ter Braak en dus ook Vermeylen waren schatplichtig aan Buitenrust Hettema's visie op de Reynaert. Blijkbaar had zijn idealistische visie op literair geschoolden een grotere aantrekkingskracht dan de wat meer realistische van J.W. Muller. Die zei over zijn rivaal: ‘Eene eigene, eigenaardige opvatting heeft ook hier Buitenrust Hettema. Bovenal individualist, ziet hij in den Reynaert den strijd van den éénling tegen de geheele, van hoog tot laag, verleugende, verkankerde maatschappij’.68 Kortom, Muller ontmaskerde de visie van Buitenrust Hettema - en bijgevolg ook die van Ter Braak - als ingegeven door een tijdgebonden, modern individualisme.

Tijdens zijn lezing viel Ter Braak ook het idée reçue aan dat de Reynaert geschreven was voor de burgerij. Hij haalde de woorden aan van zijn docent Prinsen uit het Handboek tot de Nederlandsche letterkundige geschiedenis. Prinsen zou in Reynaert een vertegenwoordiger zien van de opkomende burgerij. ‘De burger moet zich één gevoeld hebben met Reynaert en in het diepst van zijn ziel zal hij machtig graag, net als (de vos) zoo oerleuk het wereldlijk en geestelijk gezag een loer hebben gedraaid’.69 Ter Braak was het daar niet mee eens. Het gekrakeel over een worst tussen Tibeert en Courtois zou immers ook een kritiek op de burgerij kunnen zijn.

Het lijkt er dan ook op dat Ter Braak willens en wetens de oude opvatting dat de Reynaert geschreven was voor de burgerij in de schoenen schoof van Prinsen. In zijn literatuurgeschiedenis is een veel genuanceerdere opvatting te lezen. Prinsen begon de paragraaf over de Reynaert met hetzelfde idée reçue te bestrijden als Ter Braak: ‘Men doet verkeerd, als men de dichters van den Reinaert het welbewuste doel toeschrijft te strijden voor den poorterstand’.70 Daarna echter legt hij uit waarom de burgerij zich wel identificeerde met de vos:

Zoo kunnen wij thans van uit de hoogte heel de maatschappij en heel den Reinaert, die ten slotte het beeld is van de maatschappij voor alle tijden, overzien. Maar laten we goed bedenken, dat de 13de- en 14de-eeuwsche burger den Reinaert zoo niet kan gezien hebben. Hij moet er zich zelf (sic) in hebben gezien en zijn strijd tegen de machten, die hem er onder wilden houden. En die beide visies juist waarborgen onzen Reinaert het eeuwige leven, zoo lang als de eeuwigheid voor Holland duurt. (p. 77)

Prinsen dacht dus dat het verhaal niet geschreven was voor de burgerij, maar dat de burgerij zich het verhaal toegeëigend had. Precies zoals Ter Braak dat ook deed in Politicus zonder partij. In zijn intellectuele autobiografie schaarde Ter Braak zichzelf eveneens onder de burgers die luisterden naar het gedicht.

Prinsen was niet heel origineel in zijn handboek. Ook bij Jonckbloet en Te Winkel is te vinden dat de Reynaert niet geschreven was voor de burgerij, maar deze stand het gedicht wel kon waarderen. Zo schreef Te Winkel dat men aan het einde van de middeleeuwen in de vos de kleine man zag, hoewel de dichter het verhaal als zodanig niet bedoeld had. Het is al vanaf het begin van het wetenschappelijke Reynaertonderzoek omstreden of het gedicht voor de burgerij geschreven was.71 Ter Braaks opvatting viel voor een groot deel samen met de mening van de vooraanstaande geleerden uit zijn tijd dat de Reynaert een beeld van de hele samenleving voor alle tijden geeft.

Het opvallende is dat Ter Braak een paar jaar later, in 1939, ideeën over de Reynaert ging verkondigen die nog dichter lagen bij die van zijn leermeester Prinsen. Hieronder zullen we zien dat ook hij, weliswaar langs een andere weg, ging geloven dat de betekenis van het verhaal erin schuilt dat het publiek zich erin herkende. Ook zonder dit laatste lijkt Ter Braak diepgaand beïnvloed door wat hij op de universiteit en misschien al op de middelbare school heeft leren kennen.

c. Van alle tijden

Van den vos Reynaerde heeft Ter Braak waarschijnlijk voor het eerst volledig gelezen in de schooleditie van Ligthart en Kaakebeen,72 mogelijk nog op het gymnasium in Tiel. Later merkte hij op dat de tekst met annotatie goed te lezen is voor iemand die niet met het Middelnederlands vertrouwd is.73

Jan Ligthart (1859-1916) is vooral bekend als de medeauteur van Ot en Sien en het leesplankje. Hij was de instigator van de reeks Van alle tijden, waarin schooluitgaves van klassieke literaire teksten verschenen.74 Deze onderwijsvernieuwer mag geen Reynaertspecialist genoemd worden. Voor Reinaert de vos deed hij een beroep op C.G. Kaakebeen (1860-1925), die de literair-historische inleiding en de annotatie verzorgde. Ligthart schreef wel een introductie op het gedicht, bestemd als eerste kennismaking voor middelbare scholieren. Ook in deze introductie tot de Reynaert laat de pedagoog zich kennen als een echte schoolmeester, die zich rechtstreeks richt tot zijn leerlingen: ‘Reinaert, de vos

Reinaert, is gewoonweg een schurk. Een doortrapte schurk. Een lage, listige schurk. Een gemene schurk en bovendien vieze schurk’ (p. 22). Dit is Jip-en-Janneketaal. Ter Braak zette bij deze passage in zijn exemplaar van de zesde druk een forse haak en citeerde die passage in zijn Brusselse lezing. Hij zette ook een streep bij de passage waar Reynaert ‘duivelsch’ (p. 25) wordt genoemd en plaatste daar bij zijn lezing een vraagteken bij. Ligthart probeerde nog wel iets goeds te vinden in de schurk. Hij bewonderde de vos om zijn moed. Bovendien noemde Ligthart de vos een ‘gezellige huisvader’ (p. 33), merkte Ter Braak ironisch op, en ook deze passage in zijn exemplaar is onderstreept.

Ter Braak deed Ligthart geen recht door van hem een zedenmeester te maken. Ligthart onderscheidde zich van andere pedagogen door een voorkeur voor onfatsoenlijke verhalen. Volgens historisch pedagoge Barbara de Jong had Ligthart een vitalistische visie op de ontwikkeling van het kind. De ontwikkeling van het individuele kind tot zelfstandige volwassene stond centraal in zijn denken, wat haaks stond op de opvattingen van protestants-christelijke en katholieke pedagogen, die kinderen wilden opvoeden tot brave burgers.75 Sanne Parlevliet heeft zich in gelijkaardige bewoordingen uitgelaten. De tekst van Ligthart noemt zij een ‘reinaerdiaans retorisch hoogstandje’. Ondanks dat Reynaert een schurk was, belichaamde de vos voor Ligthart de vrijheidszin. En kinderen lezen graag boeken waarin een deugniet heldhaftig de grenzen van de vrijheidsbeperkingen aftast, hield hij verontruste opvoeders voor.76

Ligtharts visie op de Reynaert lag dicht bij die van de toonaangevende Reynaertkenner J.W. Muller (1858-1945). Net als bij Muller volgde er bij Ligthart, na Reynaert een schurk te hebben genoemd, een ‘toch’. Ligthart besefte heel goed dat iedereen, van letterkundige fijnproever tot kind, zich verkneukelt in de schelmenstreken van Reynaert, die hij in navolging van E. Martin vergeleek met Mephisto.77 Reynaert heeft volgens Ligthart de sympathie van het publiek, omdat hij het als eenling opneemt tegenover de vertegenwoordigers van de geordende maatschappij, die geen haar beter zijn dan Reynaert (p. 25-28). Het wereldbeeld van Ligthart en dat van Ter Braak, en de daarmee samenhangende visie op de Reynaert, verschillen minder van elkaar dan Ter Braak wel wilde toegeven. Hij haalde het citaat van Ligthart uit de context als een retorische truc om zijn eigen mening meer reliëf te geven.

d. De weerspiegeling van het volk

Ter Braak was in het bezit van het recentste handboek literatuurgeschiedenis, J. Greshoff en Jan de Vries, Geschiedenis der Nederlandsche letterkunde. Het boek was verschenen in 1925, dus denkelijk was het aangeschaft ter voorbereiding van zijn lessen Nederlands aan de hbs in Amsterdam, maar gebruikssporen ontbreken.78

Jan de Vries heeft een slechte naam: hij was fout tijdens de oorlog. In onze ogen zeker een foute opvatting in deze literatuurgeschiedenis is zijn geloof in het Germaanse karakter van de Nederlandse cultuur, een idee dat in de jaren voor 1940 nog niet met wantrouwen bejegend werd. Voor De Vries was de Reynaert in wezen Germaans, maar die opvatting vloeide wel voort uit de invloed van Jacob Grimm op het Reynaertonderzoek.79 Zo vond De Vries dat de Reynaert ondanks zijn Franse bron toch op ‘vaderlandschen traditiën voortbouwde’ (p. 27), want van sommige in het verhaal verwerkte verhalen zou vaststaan dat die van ‘Noordgermaansche’ herkomst zijn. De dichter van de Reynaert - De Vries nam blijkbaar aan dat er slechts een was - was een Vlaming, die in naam van het nuchtere, gezonde verstand de Franse bastaardkunst ver van zich afwierp.

Delen van Van den vos Reynaerde noemt De Vries in zijn literatuurgeschiedenis ‘een onkiesche en dus rauwe schets’, die ons ‘modernen en beschaafden’ tegenstaat. De Vries vergoelijkte dit volgens Ter Braak door ‘het oubollige [= kluchtige JdP], het nog grof-primitieve van onzen landsaard’ (p. 27). Volgens De Vries is de Reynaert het werk van een volk nog niet bekend met beschaving. Deze grove humor verbond hij met de tradities van middeleeuwse kluchten, die van Bredero en het realisme in de Nederlandse kunst, een oordeel dat overigens teruggaat op Muller en ook te vinden is bij Prinsen.80 De zin voor de werkelijkheid, het realisme, zo vond De Vries, zou tot ‘het wezen van den Nederlandschen geest zelf’ behoren (p. 27).

Ter Braak gaf de opvatting van De Vries slechts selectief weer door de relatie met kluchten en Bredero niet te vermelden en daarenboven gaf hij de indruk dat in de ogen van De Vries heel het gedicht grof-primitief zou zijn. Zo kon hij De Vries' waardeoordeel afdoen als de mening van een intellectueel, die geloofde in de lege waarden van de beschaving. Zoals hierboven al bleek, had Ter Braak in Politicus zonder partij over een dergelijke houding al de staf gebroken.

Ter Braaks oordeel doet niet helemaal recht aan Jan de Vries. De Vries had uitgesproken opvattingen over de wisselwerking tussen hoge en lage cul-

tuur. Zo zouden de grof-primitieve kluchten en ook de Reynaert ten grondslag liggen aan het beroemd geworden realisme in de Nederlandse kunst. Hij neigde ertoe om het volkskarakter als cultureel bepaald en dus veranderlijk te beschouwen, al kon hij zich niet helemaal losmaken van het destijds virulente rasdenken.81

e. De idealistische vos

Ter Braak zag heel scherp dat humor en het karakter van Reynaert de twee kernproblemen van de Reynaertstudie zijn. Hij kwam tot de conclusie dat de door hem geraadpleegde specialisten niet goed raad weten met de humor, die zij dan maar als ‘oubollig’ (in de betekenis ‘kluchtig’, ‘boertig’) bestempelden. De opvattingen van deze geleerden kenmerkten zich volgens Ter Braak bovendien door ‘zedenmeesterij’. Naar de vorm doet Ter Braak zich hier voor als een voorbeeldig wetenschapper, maar door het gebruik van het woord ‘zedenmeesterij’ laat hij zich kennen als een polemist.

Na de bespreking van de gebreken in de Reynaertliteratuur, gaf Ter Braak een eigen visie op de Reynaert. In grote lijnen stemt die overeen met wat er in Politicus zonder partij staat. Wel voegde hij een vergelijking toe tussen de verhalen over Reynaert de vos en die over de spin Anansi. In de verhalen over Anansi schepte de geknechte, zwarte bevolking van Suriname net zoveel genoegen als de dichters van de Reynaert in de immoraliteit van hun personage. Ter Braak merkte op dat er bij ‘ieder volk wel een gezonde grond van immoraliteit aanwezig is’, waar ook de dichters van de Reynaert op kunnen inspelen. Reynaert ziet hij als een tricksterfiguur, al was die term in de jaren dertig nog niet geïntroduceerd in het onderzoek.82

Het gaat volgens Ter Braak in de Reynaert niet om het realisme, maar om een vorm van filosofisch idealisme. In 1938 formuleerde Ter Braak dit zo: ‘Het accent van het epos ligt niet op die schurkenstreken, maar op het conflict tusschen de quasi-moraal en den eenling, die in de plaats van deze moraal van woorden en rompstanden het elastisch en soepel organisme van een doorleefde, persoonlijke moraal stelt.’83 Als Reynaert een schurk is, beargumenteerde Ter Braak, dan is ieder mens die zich handhaaft een schurk. De andere dieren zijn minstens even schurkachtig. Zou het de bedoeling zijn om Reynaert als een schurk op te voeren, dan hadden zijn vijanden wel iets van moreel besef getoond.

Voor Ter Braak heiligde het doel de middelen echter niet. ‘De middelen van R. zijn de mijne niet’, staat in Ter Braaks aantekeningen. In Politicus zonder partij keerde hij zich tegen machiavellistische politici als Napoleon (p. 227-228). In de opvatting van Ter Braak moest een persoonlijkheid ook zichzelf begrenzen en daar zal het de vos in zijn ogen aan ontbroken hebben.84 Voor Ter Braak moest de menselijke waardigheid de ‘realpolitik’ begrenzen. Helemaal helder was Ter Braak overigens niet over hoe Erasmus en Machiavelli zich zouden moeten verhouden.85 Zijn afwijzing van de middelen die Reynaert gebruikt, heeft ook als consequentie dat hij het leedvermaak afkeurde. Of zou het juist in een dierenverhaal wel weer geoorloofd zijn?

Ter Braaks bewondering voor de vos was dus niet onverdeeld, maar hij onderschreef wel Reynaerts doelstelling om zich te handhaven in het leven. Naar de overtuiging van Ter Braak kan wat meer ‘Reinaerdie’ de meeste mensen geen kwaad doen. Mensen moeten niet alleen geïnfecteerd zijn met beschaving, maar die beschaving beheersen en als wapen kunnen gebruiken. ‘Dat is de eeuwige moraal van Reinaert!’

De retorica van Ter Braaks lezing is verbluffend. Eerst toonde hij aan dat Nederlandse geleerden de Reynaert zien als een boertig en immoreel verhaal, waarna hij een diepere betekenisvolle laag in het verhaal onthulde. Uiteindelijk bleek Ter Braak naar eigen zeggen de enige Hollander te zijn voor wie het Reynaertverhaal even springlevend was als voor de Vlamingen. Het lijkt wetenschap, maar op de keper beschouwd deed Ter Braak niet meer dan de opvattingen die hij tijdens een college gehoord had, verder abstraheren en met zijn persoonlijke moraal verbinden.

f. Een Reynaert aan de Schelde

In zijn lezing verwees Ter Braak ook nog terloops naar het schrappen van enkele van de kluchtige passages door Stijn Streuvels in zijn populaire bewerking Reinaert de vos. Het gaat hier met name om de passage waarin de bal van de pastoor afgebeten wordt. In zijn inleiding schreef Streuvels dat het hem spijt de tekst te moeten castreren (p. 11). Ter Braak vermeldde dit in zijn lezing, zodat aangenomen mag worden dat het boek van Streuvels al in 1933 in zijn bezit was.86 Hij wist dus dat Reynaert door Streuvels gezien werd ‘als het beeld en de weersplete, als de spiegel zelf van het Vlaamsche volk’ (p. 10).

De boodschap van Ter Braak aan zijn Brusselse publiek was dat Nederlandse geleerden Reynaert, de belichaming van het Vlaamse volk, voor een schurk en een onbeschaafd wezen hielden, wat natuurlijk een provocatie richting dat publiek was. Enig besef van Vlaamse gevoeligheden richting Nederland zal hij door zijn literaire contacten met Vlaanderen zeker wel gehad hebben.

Onder het publiek bevond zich de burgemeester van Antwerpen, de socialist Camille Huysmans, en na afloop van de lezing ontstond tussen beiden een ‘steekspel in het teeken van de Reinaerdie’, zoals De Telegraaf kopte.87 De krant van Ter Braak oordeelde dat hetgeen Huysmans ‘te berde bracht niet zeer duidelijk noch origineel’ was, in tegenstelling tot de vernieuwende interpretatie van Ter Braak.88 Dit oordeel van de correspondent lijkt ingegeven doordat Huysmans voortborduurde op het negentiende-eeuwse idee dat Reynaert de strijd van de burgerij tegen de adel belichaamde.

Huysmans gaf eerst een samenvatting van de lezing die hij al meermalen gehouden had over Reynaert de vos en Tijl Uilenspiegel als de voorvaders van België.89 De monoloog was zo lang dat Ter Braak aantekeningen moest maken.90 ‘Gij gelooft in God, wij geloven in beschaving’, wierp de zelfbenoemde Vlaamse Reynaertspecialist Huysmans de in zijn ogen calvinistische Nederlanders die Reynaert een schurk durfden te noemen, voor de voeten. In het daaropvolgende debat moest de scherp van de tongriem gesneden politicus het loodje leggen. Het zal een van de weinige keren geweest zijn dat de eigenwijze Camille zich liet overtuigen. Hij moest schoorvoetend toegeven dat Reynaert alleen voor zichzelf streed en geen socialist was, maar toch... Ook de socialist had zijn belangen.

Als burgemeester droomde hij er toen hardop van om beelden van Reynaert en Uilenspiegel aan de oevers van de Schelde op te richten, als Antwerpse pendanten van het New Yorkse Vrijheidsbeeld. Ter Braaks opvattingen verwerkte hij in zijn eigen lezing, die maar liefst negenmaal gepubliceerd is in verschillende talen. Tot in 1966 herhaalde hij de woorden van een jonge schrijver, die de verdediging van Reynaert op zich had genomen tegenover oude Nederlandse geleerden.91 Twee van die Nederlandse geleerden waren in 1933 al lang overleden, Ligthart en Buitenrust Hettema.

Huysmans had toegehapt op Ter Braaks provocatie dat de Nederlandse wetenschappers Reynaert zagen als een schurk. Via Huysmans heeft Ter Braak invloed uitgeoefend op het Vlaamse debat over het karakter van Reynaert, maar niemand weet nog dat de jonge schrijver die het debat geëntameerd had, Ter Braak was. In Vlaanderen is men zelfs gaan geloven dat wat Ter Braak hierna over de Reynaert in Het Vaderland schreef een reactie was op Huysmans!92

Een onjuiste interpretatie van de Reynaert

In de krant kwam Ter Braak nog een aantal malen terug op Reynaert. De verschijning van een nieuw boek, een toneelbewerking of zelfs maar de opname van een Reynaertfragment in een bloemlezing, was voor Ter Braak de aanleiding voor een bredere beschouwing over het gedicht, waarin hij de grenzen van de interpretatie ervan aftastte. Zijn eigen visie was daarbij steeds de toetssteen.93

Toen Ter Braak een bloemlezing van katholieke poëzie besprak, vond hij dat Anton van Duinkerken een rooms sausje over het gedicht goot in zijn inleiding bij een Reynaertfragment:

[Van Duinkerken] gaat zelfs zoover, dat hij den Reinaert, dat fonkelende lofdicht op den macchiavellistischen mensch in dierengedaante, behandelt als katholieke poëzie; van zijn standpunt alweer volkomen consequent, maar daarom moet hij dan ook het stuk Macchiavelli in Reinaert met een praatje over den humor verdoezelen.94

Ter Braak liet onvermeld dat het ging om het fragment van de vossenbiecht van Reynaert, wat onmogelijk los gezien kan worden van de middeleeuwse katholieke opvattingen over de biecht.

Toen hij in 1940 weer een katholieke bloemlezing besprak, was zijn oordeel opvallend gewijzigd: ‘zelfs de Reynaert, voor ons gevoel een machiavellistisch dierenepos, is in zijn bepaaldheid door den tijd toch als katholiek te qualificeeren.’95

Oversteegen heeft gesignaleerd dat Ter Braak zijn literaire opvattingen aan het eind van zijn leven aan het wijzigen was.96 Ter Braak heeft zijn visie op de Reynaert tussen 1937 en 1939 herzien. Eind 1939 schreef hij zijn langste en bekendste artikel over Reynaert. Daarin besprak hij onder meer het in dat jaar verschenen eerste deel van de grote editie van Muller.97 Veel nieuws bevatte de inleiding van Muller niet. De tekst is vrijwel ongewijzigd overgenomen uit zijn editie uit 1914, die Ter Braak vreemd genoeg niet kende. Muller fulmineerde in deze inleiding tegen de in zijn ogen ‘onjuiste’, meestal politieke, interpretaties, waarbij gedacht moet worden aan interpretaties zoals die van Huysmans. In de tweede druk uit 1944 noemde hij de lezing van de socialist zelfs expliciet als voorbeeld van een onjuiste opvatting.98

Tegen de opvatting van Muller dat er maar één juiste opvatting zou bestaan, keerde Ter Braak zich. Die kritiek was geïnspireerd door het boek van de

Spaanse essayist Miguel de Unamuno over Don Quichot. Ter Braak had sinds 1937 een Duitse vertaling in zijn bezit. Met instemming haalde Ter Braak Unamuno's woorden over Don Quichot aan. Het is aan wetenschappers om te bepalen wat het boek in zijn tijd betekend heeft, ‘maar dat het ons daarentegen vrij moet staan, zijn onsterfelijk werk als iets eeuwigs... te beschouwen en duidelijk te maken, welke gedachten, gevoelens en gewaarwordingen de lectuur van dit boek bij ons wekt’ (cursief Unamuno).99

Ter Braak heeft zich gerealiseerd dat ook een historische tekst als de Reynaert een heleboel interpretaties toestaat, zoals de talrijke commentaren en bewerkingen ook bewijzen. In plaats van de auteursintentie ging hij aan het eind van zijn leven de interpretatie van de lezer centraal stellen. ‘Reinaert is zo meesterlijk geconcipieerd in het middeleeuwse kunstwerk, dat hij voor verschillende interpretaties vatbaar is en zal blijven’, daagde hij de wetenschap in de persoon van prof. J.W. Muller uit.100 Voor de geleerden is het niet eenvoudig uit te maken wat Reynaert in zijn eigen tijd betekend heeft, maar voor ons is het personage van Reynaert ‘nog zoo rijk, aan schakeeringen, dat het die veelheid van opvattingen mogelijk maakt’. De moderne mens herkent iets van zijn natuur in figuren als Reynaert en Don Quichot. Voor het nageslacht is het interessant deze figuren onder het perspectief van ‘zijn eigen belangen te zien’ (cursief Ter Braak). Hij geloofde niet, zoals Muller, in de juiste opvatting van het gedicht, ‘anders dan in de philologie’.

Ter Braak ontkende echter niet de bestendige wisselwerking tussen het harde wetenschappelijke onderzoek en de subjectieve interpretatie. Objectief wetenschappelijk onderzoek van Muller had in de ogen van Ter Braak aangetoond dat de Reynaert het werk van twee dichters was; voor een moderne lezer als Ter Braak was er echter maar één schrijver, waardoor het werk een literaire eenheid bleef.

Zich beperken tot de ‘juiste’ interpretatie zou, zo gezien, inderdaad een verschraling betekenen. Met net iets te veel nadruk ontkende Ter Braak dat hij van mening was dat zijn interpretatie van de Reynaert de juiste was. Het zou bijzonder naïef geweest zijn als hij onder het schrijven van zijn Reynaertbladzijden in Politicus zonder partij geloofd had dat hij een juiste opvatting van het middeleeuwse epos had gegeven. Hij heeft een van de ‘onjuiste’ opvattingen geriskeerd in het volle bewustzijn dat hij geen juiste opvatting had in de zin van ‘prof. Muller’. ‘Onjuiste’ interpretaties van de Reynaert als die van Huysmans en die van Ter Braak zelf ontlenen hun overtuigingskracht er echter juist aan dat zij pretenderen de geest van het oorspronkelijke werk weer te geven in moderne bewoordingen. Ter Braak zelf sprak in zijn lezing over ‘de eeuwige

moraal van Reinaert de Vos’ en had toen beslist niet het idee dat het maar een mening was. En waar de wetenschap tekortschiet, moet de verbeelding van de kunstenaar het leven in het werk terugbrengen. Ter Braak plaatste zich hier als ontwikkelde leek met de bijbehorende brede blik tegenover de myope specialist Muller, die hij dan ook aanspreekt met ‘prof’. Uiteindelijk bleek zijn gezaghebbende opvatting over het dubbel auteurschap ook onjuist.101

Voor Muller was de Reynaert een realistisch werk, een schildering van de mensenmaatschappij. De dichters beschreven volgens Muller ironisch ‘de dwaasheden en gebreken van hun medemenschen’.102 Volgens Ter Braak verschoof de juiste opvatting van Muller het probleem, omdat:

een komisch gedicht, dat hoorders of lezers moet laten lachen, altijd bepaalde bedoelingen, een bepaalde gerichtheid (cursief Ter Braak) van het lachwekkende veronderstelt. De dwaasheden en gebreken der menschen, die in den Reinaert gehekeld worden, kunnen nu om zeer verschillende redenen gehekeld zijn; [...] Het zijn de vele onjuistheden, die voor ons de betekenis van de figuur uitmaken.103

In wezen herhaalde Ter Braak hier zijn kritiek op een realistische lezing van de Reynaert, die naar zijn mening het satirische karakter van het verhaal miskent. Humor komt, en dat zag Ter Braak scherp, voort uit de interactie tussen dichter en publiek en is daarom contextgebonden. Telkens moet de tekst zo aangepast worden dat de humor toegesneden is op een nieuw publiek. De middeleeuwse mens lachte om andere redenen dan Ter Braak en zijn tijdgenoten. De studeerkamergeleerde Muller stelde niet de vraag waarom Reynaerts slachtoffers belachelijk werden gemaakt.

Slotbeschouwing

Bij Menno ter Braak zijn poëtica, levenshouding en publiek imago nauw met elkaar verbonden. Het is echter niet zo dat zijn publieke imago van Reynaertfiguur bewust door hem in de wereld gebracht is. Het is de literaire wereld die hem het imago van een Reynaert heeft toegekend. Wél heeft Ter Braak het epitheton dat de jezuïet Van Heugten hem gaf, omarmd in Politicus zonder partij en uitgedragen in zijn Brusselse lezing. Maar toen Teipe en Van de Woude een vlugschrift onder de titel ‘Reinaert uit Eibergen’ publiceerden, nam hij er deels

afstand van met het argument dat het maar een facet van zijn persoonlijkheid was. Toen Ter Braak postuum een gevestigd denker werd, is die identificatie bijna compleet vergeten. Reynaert paste veel meer bij het (zelf)beeld van Ter Braak als provocateur in de jaren dertig, dan bij het naoorlogse beeld van een richtinggevende intellectueel. Bovendien was Reynaert na de oorlog steeds minder aanwezig in de Nederlandse cultuur. Vanaf de tweede helft van de jaren dertig had zich een proces van regionalisering en folklorisering van het verhaal ingezet. Na de oorlog was de vos een Vlaams icoon geworden waar Nederlanders van boven de Moerdijk niet meer direct mee werden geassocieerd.104

Een publiek imago ontstaat in een wisselwerking tussen schrijver en publiek. Het imago moet aansluiten bij bepaalde voorstellingen, zoals Reynaert als provocateur, maar moet tegelijkertijd ook origineel zijn. Ter Braak heeft zelf actief bijgedragen aan het beeld van een Reynaert door de vos een prominente plaats in zijn intellectuele autobiografie Politicus zonder partij te geven. Zowel de toeschrijving als de toe-eigening van een imago lokken weerwoorden uit. Dat gebeurde niet het minst bij Ter Braak.

Roger Henrard stond sympathiek tegenover Ter Braaks Reynaertinterpretatie, omdat hij die hoogst origineel vond. Dit oordeel was echter meer ingegeven door uitlatingen van Ter Braak zelf en de reputatie die Ter Braak na de oorlog verworven had als oorspronkelijk denker, dan dat het steunde op enige kennis van de Reynaertliteratuur. De Reynaertvisie die in Politicus zonder partij te vinden is en die Ter Braak toelichtte in zijn Brusselse lezing, gaat voor een belangrijk deel terug op Buitenrust Hettema, waarmee hij kennis had gemaakt tijdens zijn studententijd. De gedachte dat de bestudering van Van den vos Reynaerde een belangrijke rol heeft gespeeld bij de ontwikkeling van Ter Braaks poëtica lijkt dan ook niet al te ver gezocht. De figuur van Reynaert moet voor hem een vent zijn geweest.

Het idee dat Reynaert de schone schijn ontmaskert, is ook te vinden bij andere onderzoekers als Vermeylen en Prinsen. De fascinatie voor (ideologische) ontmaskering was heel algemeen in de jaren twintig en dertig. Ter Braaks visie op de Reynaertfiguur blijft, net als zijn dissertatie trouwens, wel heel erg in algemeenheden steken en is moeilijk toepasbaar op afzonderlijke passages in het verhaal, zoals bijvoorbeeld de vossenbiecht. Wat Ter Braaks Reynaertvisie betreft, kan ik het vernietigende oordeel van Hermans over het werk van Ter Braak niet tegenspreken.

De vraag moet gesteld worden of Ter Braak zelf wel een zindelijk denker is. Ter Braaks denken is geen schoolvoorbeeld van wat Van Hoesel eronder

verstond. Ter Braak maakte vaak gebruik van ongeoorloofde generalisaties. Zo drong hij de Hollandse geleerden in een extreme hoek door voor te stellen alsof zij allemaal Reynaert zagen als een weerzinwekkende schurk. Hij citeerde zo selectief dat hij een karikatuur maakt van zijn opponenten.

Ter Braak was ook een meester in het uitspelen van de verraderlijke paradox, zoals Van Hoesel dat noemde. Een paradox suggereert objectiviteit en distantie. ‘Wanneer men een paradox gebruikt, dan ziet men in de geest mensen reeds kwispelstaarten.’ Volgens Van Hoesel kan het gebruik van paradoxen soms aanleiding zijn voor een intellectueel steekspel.105 Dit is een vrij adequate beschrijving van het debat tussen Ter Braak en Huysmans. De Telegraaf noemde het terecht een ‘steekspel in het teeken der Reinaerdie’.

Ten slotte schroomde Ter Braak niet om de goegemeente te overbluffen. Tegenover een deskundige spreker kan een leek weinig inbrengen. Ter Braak had het niet zo op met specialisten, maar hij werd wel steeds aangekondigd als Dr. Menno ter Braak.

Voor zindelijk denken was in de gepolariseerde jaren dertig nog nauwelijks ruimte. Ter Braak nam de houding van een polemist aan, die de subjectieve waarheid van zijn tegenstander wil onthullen door gebruik te maken van ironie, satire en vooral karikaturisering van zijn tegenstanders. De historicus Kossmann heeft dat scherp gezien. Ter Braak benaderde het wetenschappelijk onderzoek met enige distantie om er vervolgens venijnige pijlen op af te schieten. De feitelijke basis waarop zijn kritiek gebaseerd was, was echter uiterst smal en zijn gedachten over de Reynaert waren ook niet bijzonder oorspronkelijk. Het zich laten voorstaan op zijn denkkracht heeft iets aanmatigends. Typerend voor Ter Braak is de pretentie dat hij de ware bedoelingen achter een masker van de schone schijn ziet. Er kunnen dan ook wel vragen bij gesteld worden of de dieren in de Reynaert hun ware aard achter een masker verbergen. Dieren treden juist op in verhalen om de ware aard van mensen te tonen zonder masker. De Antwerpse dichter en schepenklerk Jan van Boendale schreef dat al in de veertiende eeuw.106

Ter Braak onderschreef de ook nu nog courante opvatting dat de Reynaert een aanval op de ideologie van de machthebbers is. Met die interpretatie is in mijn ogen een nieuwe betekenislaag over de tekst gelegd. Het blijft voor mij de vraag of de Reynaert gelezen moet worden als een aanval op een verdorven moraal. Een meer letterlijke lezing van het verhaal sluit dichter aan bij het fabelkarakter.107

In 1939 stelde Ter Braak zijn eigen Reynaertvisie en dus ook zijn poëtica ter discussie, daartoe geïnspireerd door het werk van de Spaanse schrijver Una-

muno over Don Quichot. Hij laat zich in dit krantenartikel werkelijk kennen als een beweeglijk denker, al ontkende hij dat juist met klem. Mede door de confrontatie met de opvattingen van Camille Huysmans, Anton van Duinkerken en J.W. Muller groeide bij Ter Braak de overtuiging dat de Reynaert een open tekst is die vele interpretaties toestaat.

Maar wie de betekenis die toehoorders of de lezers in de tekst leggen, centraal gaat stellen, neemt afscheid van de auteur en zijn creaties. Reynaert is niet meer de in filosofische zin idealistische belichaming van een levenshouding, maar louter een kameleontische figuur, die steeds andere schijngestalten aanneemt. Van een lijfelijk contact tussen schrijver en lezer, zoals Ter Braak zich dat voorstelde, kon dan ook geen sprake meer zijn, zo dat ooit al mogelijk was.108 De idee dat de lezer bepaalt wat er staat, loste voor Ter Braak het heikele probleem op dat de Reynaert het werk van twee dichters zou zijn. Reynaert als uiting van de persoonlijkheid van de dichter bleef voor hem ongrijpbaar, maar het personage dat de dichters gecreëerd hebben, is een eigen leven gaan leiden in de hoofden van zijn publiek. De tekst verwordt zo tot een projectie van de lezer.

Beter dan zijn tijdgenoten had Ter Braak het talent om te problematiseren. Voor een belangrijk deel was dit de invloed van Nietzsche, die hem ertoe aanzette concepten en begrippen - ‘handwoorden’ zou Ter Braak gezegd hebben - te bevragen. Hij verstond de kunst om scherp verschillende opvattingen tegenover elkaar te plaatsen. In dat opzicht is hij een echte wetenschapper, die begint met kritische vragen stellen. Het essayachtige karakter van het beschouwende krantenartikel leent zich daar goed voor. Het ambacht van historicus lag hem echter minder: ‘Ik ben ijdel genoeg, om mij liever te laten bewonderen als enfant terrible te midden van kunstenaars en wijsgeeren dan als eerlijk en bescheiden vakman.’109

Hoewel de Brusselse lezing een wetenschappelijke vorm heeft, won de polemist Ter Braak het hier van de wetenschapper Ter Braak. Zijn visie sloot perfect aan bij zijn eigen, liberaal-individualistische strijd tegen de dominante levensbeschouwingen. De opvattingen van andere wetenschappers geeft hij niet alleen karikaturaal weer, maar ook volstrekt onjuist. Bij nadere bestudering blijkt bovendien dat hij geen originele visie op de Reynaert tentoonspreidt. Hij praatte na wat hij tijdens colleges gehoord heeft en die opvatting was wijdverspreid. Ik ben dan ook geen bewonderaar van Ter Braak geworden. Het imago van Ter Braak als de ‘Reynaert uit Eibergen’ is alleen maar geloofwaardig voor wie kritiekloos tegenover hem staat. Zijn houding is mij te veel die van een bluffende corpsstudent: een blatende Belijn uit Den Haag.



illustratie
Afb. 3. Aantekeningen van Ter Braak voor zijn lezing in Brussel over de Reynaert.


Bijlage

Diplomatische uitgave van ‘Aantekeningen Menno ter Braak voor zijn lezing in de Vlaamsche Club te Brussel op 2 december 1933’. Het document is in particulier bezit, maar foto's zijn te vinden op: https://mennoterbraak.nl/albums/album.php?album_id=reinaert&pageid=manuscripten.
N.B. De aantekeningen met potlood die gemaakt zijn tijdens de lezing n.a.v. de interventie van Camille Huysmans op de achterzijde van het eerste blad zijn niet opgenomen.

[Pagina 1]
Brussel 2 dec, '33
Reinaert

1De reden, om over den R. te spreken. Niet als over een historisch geworden werk, maar als over een meesterwerk.
2Andere opvattingen, Buitenrust Hettema, Prinsen, Jan Ligthart,
B.H.: ‘die/boven de schijnleer Natuur is; die zichzelf blijft in alles, écht in z'n doen en laten.’
Pr.: R. als de ‘middeleeuwsche burger’ t.o.v. de adel etc, ‘hij moet zich innig één gevoeld hebben met R. en in het diepst van zijn ziel zal hij machtig graag, net als wij, zoo oerleuk het wereldlijk en geestelijk gezag een loer hebben gedraaid.’
L.: ‘R., de vos R., is gewoonweg een schurk, een doortrapte schurk. Een lage, listige schurk. Een gemeene en bovendien vieze schurk.’ Duivelsch?
L. bewondert R's moed (p. 26) en maakt hem zelfs tot een ‘gezellig huisvader’. (p. 30). Tracht nog iets goeds in de schurk te vinden.
De Vries in Gr. en de Vr. staat de R. tegen om zijn ‘onkiesche en xxxx dus rauwe scherts’, hetgeen hij vergoelijkt door ‘het oubollige, het nog grof primitieve van onzen landsaard’! En Stijn Streuvels heeft in zijn bewerking die passages weggelaten.
3.Dit alle verkeerde zedenmeesterij. Men zit ermee en gooit het daarom over den boeg van het ‘oubollige’.
R. is geen boek voor moraalpredikers, in welken vorm ook. Natuur x. van B.H. onzin; R. kent de trúcs der beschaving best. De burger ook onzin; R. bespot even goed de burgerlijke dingen (het gekijf tusschen de hond en de kat om een worst b.v.) L. naïef, gaat uit van een

[Pagina 2]

schoolmeestersideaal, De V. weer de intellectueel, die eigenlijk voor al die ‘streken’ niets voelt.
4De dichters van den R. interesseeren zich met blijdschap voor R's immoraliteit. Vgl. het plezier van de negers in de streken van de spin. In ieder volk een gezonden ondergrond van immoraliteit; die door W. en A. uitgebuit. Vandaar de angst en het wanbegrip (Reinaert II, Maerlant), pogingen om de R. te vermoraliseren.
5Dit onjuist. Men moet de vos niet excuseren, maar hem zien als het type van den mensch zonder de gewone vooroordelen. De andere dieren geen sukkels, maar in hun soort representatief!! Nobel: de zwetser, die iedere koning is. Bruun: de baron met machtallures en eigenlijk nix, Grimbert: de moralist, braaf, maar van alle theosophieen vegetarisme/dadelijk dupe. Belijn de kapelaan, die den godsdienst representeert. Firapeel=Fortinbras.1 (slechterik!)
6De z.g. parodie op den ridderroman (scène b.v. met Cantecleer) bijzaak, vormquaestie, hoofdzaak: alle geestelijke waarden, inclusief moed, trouw, zijn fictief. Zij dienen om de zwakheid te beschermen, men kan er alleen zwakken mee om den tuin leiden, (Machiavelli!). Het ‘volk’ beseft dat instinctief, maar de Belijns moraliseren dat element eruit.
7Realisme tegen idealisme. Is de vos een schurk? Dan is ieder mensch, die zich handhaaft, een schurk. De middelen van R. zijn de mijne niet, maar zijn doelstelling in het leven is wel de mijne. De andere dieren, men lette er op, zijn minstens even schurkachtig, zooals ook Grimbert in het begin zelf betoogt!! Was er dus een veroordeling van die schurkachtigheid bedoeld, dan zouden de andere dieren een fond van moraliteit gehad moeten hebben, dat zij niet bezitten.
8Meer ‘Reinaerdie’ zou de meeste menschen geen kwaad doen! Niet alleen geïnfecteerd [‘logisch denken’!]2 door de beschaving zijn; maar haar beheerschen, haar als wapen kunnen gebruiken! dat is de eeuwige moraal van den R.!

Aantekeningen en publicaties van Menno ter Braak over Reynaert (in chronolgische volgorde):

•Aantekeningen, brieven en publicaties zijn te raadplegen via www.mennoterbraak.nl.
•Menno ter Braak, Kaiser Otto III. Ideal und Praxis im frühen Mittelalter, Amsterdam, 1928.
•Aantekeningen van Ter Braak voor lezing Brussel 2 november 1933. Te raadplegen via http://mennoterbraak.nl/albums/album.php?album_id=reinaert&pageid=manuscriptenTER (geraadpleegd 17 januari 2020).
•Menno ter Braak, Politicus zonder partij, Rotterdam, 1934.
•M.t.B. ‘Van den vos Reinaerde. Lustrumspel der Leidsche studenten als besluit van het Landjuweel. Een succes voor schrijver, regie en executanten’, in: Het Vaderland, d.d. 3 juli 1935.
•Menno ter Braak, ‘Een dubbelganger. De gewordene naast den wordende. Wat is de positiviteit van de criticus?’, in: Het Vaderland, d.d. 31 mei 1936.
•Menno ter Braak, ‘Middeleeuwsche poëzie. Anton van Duinkerken als katholiek theoreticus. Het probleem der katholiciteit’, in: Het Vaderland, d.d. 12 april 1936.
•M.t.B, ‘Nederlandsche taal en letterkunde’, in: Het Vaderland, d.d. 23 april 1937.
•M.t.B., ‘Van den vos Reinaerde, Een uitstekende bewerking van het oude dierenepos. Amsterdamsche Tooneelvereeniging’, in: Het Vaderland, d.d. 21 april 1938. Gedeeltelijk herdrukt: Menno ter Braak, ‘De springlevende moraal van Reinaert de Vos, in: Léon Hanssen ed., De canon. Nederlandse cultuur in veertig portretten, Amsterdam, 2004, p. 17-19.
•Menno ter Braak, ‘De eeuwige Reinaert. Wederopstanding van den vos onder hedendaagsche menschen’, in: Het Vaderland, d.d. 26 december 1939. Gedeeltelijk herdrukt in: Verzameld werk 4, M. van Crevel, H.A. Gomperts en G.H. 's-Gravesande (ed.), Amsterdam 1951, p. 509-513. Ook gedeeltelijk herdrukt: Menno ter Braak, ‘De springlevende moraal van Reinaert de Vos, in: Léon Hanssen ed., De canon. Nederlandse cultuur in veertig portretten, Amsterdam, 2004, p. 19-22.
•M.t.B., Middeleeuwsche letterkunde. Het beeld van prof. Van Mierlo’, in: Het Vaderland, d.d. 9 januari 1940.
•Menno ter Braak, ‘Katholieke emancipatie. Het derde deel van een kapitaal werk. De strateeg in actie’, in: Het Vaderland, d.d. 14 april 1940.
•Menno ter Braak, Reinaert op reis. Essays. [Samengesteld door Adriaan Morriën], z.p., 1944.

Vorige Volgende

Over het gehele werk

titels


Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs