Tiecelijn. Jaarboek 2 (jaargang 22)

[p. 378]

Poezie

Peter Holvoet-Hanssen
Zeevos

zodra ik op mijn poten stond: met hagel in de kont
zat van kabaal en kunstlicht enkel wolken als kompas
langs kruimels bos in stof en stank alleen bij jou in rust

waar moeten wij nu heen zo moe en altijd opgejaagd
niet onderdanig aan de lijn en daarom nergens thuis
behalve aan het strand: het leeft ons uit - strooi mij in zee
je kan mij altijd opvissen want waterzout onthoudt
je hand zoals zigeunervuur je ogen nooit vergeet

mijn moer de wind zingt gaten in de rotsen blaast ons weg
de zon ziet rood vergroot en strooit geen klatergoud: het hek
is van het wolkendek schat voel de vissen hebben het te warm
dus snij mijn tong in negen stukken doden weten dat
de tijd maar tijdelijk is huilend bij zijn eigen graf

voor vissersharten te klein - kraak de hemel keer het tij

© Peter Holvoet-Hanssen

opgedragen aan Noëlla Elpers van Het Kapersnest