Tiecelijn. Jaargang 20

13

Sint-Niklaas, 2 januari 1998

Theo Penneman aan Rik van Daele

Geachte Redactie,

Hiermede zeg ik mijn abonnement op Tiecelijn op vanaf 1.1.1998. Dit om latere discussies te voorkomen, hoewel ik niet akkoord kan gaan met de door U gevolgde methode. Wie niet betaalt, bewijst reeds voldoende dat hij geen abonnement meer wil. Hij hoeft dan ook niet nog eens een postzegel te betalen.

Nog een paar beschouwingen na jaren lezen van uw tijdschrift:

1.	Maak uw jammerklachten wat korter. Ze zullen overtuigender overkomen.
2.	Maak eindelijk een keuze. Wordt het voortaan een specialistentijdschrift, een folkloristisch-toeristisch mededelingenblad, een vriendenblaadje om mekaar te kunnen bewieroken, een oubollig vossenstaartbulletin, een stripalbum?^1.
3.	Deel aan de lezers mee waar ze bepaalde boeken en tijdschriften die U bespreekt ook kunnen gaan lezen. Verstop ze niet in privéwoningen.
4.	Start een rubriek Lezersbrieven.
5.	Staak uw uitzichtloze zoektocht naar de auteur van Reinaert I. U maakt zich langzamerhand belachelijk bij een aantal mensen.

Met oprechte vossengroet,

Theo Penneman

1. In het nummer 1997/4 verschenen een uitgebreid verslag van de Orde van de Vossenstaart (door Willem Willems, een pseudoniem met knipoog naar de pseudoniemen die Boontje gebruikte bij de publicatie van zijn Reynaertstukjes in Front in de jaren 1946 e.v.), een anoniem gedicht Het ware verhaal van de Vos en de Raaf (opgedragen aan een Tiecelijnredacteur), wellicht van de hand van Antoon Vermeylen naar aanleiding van zijn opname als ridder in de Orde van de Vossenstaart, een Tiecelijnerietje van Ivo Dewulf over het Reynaertauteurschap en de vijfde aflevering van het stripverhaal Reinaerts Wraak van Leo Faes. Stof genoeg dus voor de briefschrijver om zich mateloos te ergeren...

[p. 230]

Context: Eind 1987 verscheen de laatste gekopieerde groene Tiecelijn met als intro een drie bladzijden lange open brief aan Luc Martens. Zoals steeds zat in dit nummer ook een betalingsformulier voor mensen die nog niet voor de lopende jaargang hadden betaald, noch hun abonnement schriftelijk of mondeling hadden opgezegd. Tussen de vele sympathiebetuigingen zat ook een schrijven dat toch even bleef nazinderen in het hoofd van de hoofdredacteur en dat bij de totstandkoming van de nieuwe Tiecelijn enige invloed had. De discussie over de omschakeling van nieuwsbrief naar literair tijdschrift en de evenwichtsoefening tussen de eigen ideeën en de wensen van de lezers werd er alleen maar interessanter door. Aan enkele persoonlijke oprispingen en vragen werd geen gevolg gegeven. De publicatie van deze ‘lezersbrief’ maakt misschien veel goed.

Sint-Niklazenaar Theo Penneman (^o1935) was leraar Duits-Nederlands in het Sint-Jozef Klein Seminarie te Sint-Niklaas. Specialismen waren o.a. astrologie, heksen, Gerard Mercator en Reynaert de Vos. In 1971 schreef hij de bijdrage Reinaert werd in de Sint-Baafsabdij geschreven en heeft met het Waasland niets te maken, in Het Vrije Waasland, 2 oktober 1971. In Rik van Daele, Ruimte en naamgeving in Van den Vos Reynaert, Gent, 1994, p. 176 noot 534 wordt de studie omschreven als: ‘een intelligente pastiche van de Wase Reynaertstudie met ernstige ondertoon’. Penneman was medewerker van o.a. Het Vrije Waasland, waar hij een (vooral door de Wase politici) gevreesd columnist en fervente lezersbrievenschrijver was. De lezersbrief maakte hij tot een eigen genre. Pittig detail: Penneman woont nog steeds naast het ouderlijk huis van de hoofdredacteur van Tiecelijn. De verstandhouding is opperbest.