Tiecelijn. Jaargang 18

[p. 166]

Wim de Cock
De vossenstaart

Ik heb er vaak in stilte naast gezeten.
Met tederheid gekoesterd en gekoosd.
Hem dikwijls vol verwachting nagemeten
En zelfvoldaan bij elk gewin gebloosd.

Ik heb hem trots, zoals een vlag gedragen.
Hij was mijn schutse, schild en mijn blazoen.
Mijn troost en toeverlaat in droeve dagen.
Mijn goede naam, mijn eer en mijn fatsoen.

Ik zag de blikken van de vrouwen draaien
Als ik, flanerend door de velden ging
Wijl ik mijn staart zoals een toorts liet laaien
En nagenoot van die bewondering.

Verlies ik met de tijd mijn wilde haren,
- Geen sterveling wordt van verval gespaard. -
Dan zal ik ongetwijfeld toch bewaren
Mijn streken, samen met mijn vossenstaart.

Sinxen 2003

Wim de Cock, Sint-Niklaas 1932

Tiecelijn, 16 (2003).