Tiecelijn. Jaargang 18

[p. 161]

Hugo Claus
Pjeroo's song

dat spel van meester en knecht,
twee zielen in een zak, twee slakken in een ziel,
dat het weerbarstig is en krom en lastig,
het is terecht.
Wanneer is het gepermitteerd te vloeien,
beek naar stroom naar zee
te groeien, twijg naar boom naar bos?
Alleen als je wenst en droomt
en je vijs raakt los.
Als je de wereld naar waarheid fatsoeneert
in loos geschater, in boos theater
zit je meer op een weer dan op je gat.

Pjeroo slijpt kiezels van woorden
waar wij ons aan schrammen,
hij lanceert lassos van sissende zinnen
en wij verstrammen,
hij verbeeldt ons geklungel in de jungle,
met zijn infanterie van fonemen
rijdt hij door de velden van ons ongemak,
verpakt ons in onze tegenovergestelden.

[p. 162]

 

Ach, Reinaert die roffelt op de batterie

 

terwijl hij vanonder alom

 

verhakkeld wordt!

 

Terwijl hij de harige dames bepist

 

wordt hij voorbarig gekist.

 

 

 

Gelukkig wordt broodnodig de dame sans merci

 

met gejuich tegen de planken genageld.

 

Tant pis voor hen die alleen die letters

 

willen lezen in hun eigen schrale korf

 

gespaard en vergaard.

 

 

 

Daarom zeg ik met de kopstem

 

krakkemikkerig joyeus als in een wolfsklem

 

dat de mens malencontreus

 

misschien niet kan blijven winnen

 

omdat hij stompzinnig blijft verzinnen

 

wat er in hem kantelt van binnen

 

maar in het spel van winnen en verliezen

 

terwijl er gras groeit op zijn buik

 

en zijn fameuze ziel slijt in het gebruik

 

moet kiezen, niet tussen Ecce homo en libido

 

maar voor het verdwaasd muziekske

 

als dat van Pjeroo,

 

het magnifiekske!

Hugo Claus, Brugge 1929

Pjeroo Roobjee, Wolfsklem, Nioba, 1987.