Willem
Nu es brune up die vaert
Ende hevet in ziere herten onwaert
Ende het dochte hem overdaet
Dat yement soude sijn so quaet
Ende dat hem Reynaert hoenen soude.
Dor den keer van eenen woude
Quam hi gheloepen dor eene wostine,
Daer Reynaert hadde de pade sine
Ghesleghen crom ende menichfoude,
Hadde gheloepen om sijn bejach.
Beneden der woestinen lach
Een berch oech ende lanc.
Daer moeste Bruun sinen ganc
Te middewaerde over maken,
Sal hi te Manpertus gheraken.
Reynaerd hadde so menich huus,
Maer die casteel Manpertus
Dat was die beste van sinen borghen.
Daer trac hi in als hi in zorghen
Ende in noede was bevaen.
Willem, circa 1250
Van den vos Reynaerde, hs. A, v. 497-517, ed. J.D. Janssens e.a., Davidsfonds, 1991.
Auteursrechtelijk beschermd