This is me with my own culture

[p. 17]

Het verhaal van Ursila

[p. 18]

Mijn naam is Ursila. Ik ga jullie een verhaal vertellen over de begrafenis van mijn oom. Hij woonde in het dorp Ligorio in het binnenland. De familieleden van mijn vader zijn allemaal marrons en wonen in het binnenland.

Ik heb een heel leuke herinnering aan mijn oom. Hij was een keer op vakantie bij ons, bij mijn broertje, mijn zusje en mij. We zijn toen samen naar Kirpalani geweest, dat is een Surinaamse klerenwinkel, waar mijn oom schoolkleren voor ons heeft gekocht.

Daarna zijn we naar de Kerstenmall gegaan, waar je verschillende dingen kan kopen. Het was een leuke dag, die ik nooit meer zal vergeten.

Nadat mijn vader hoorde dat zijn broer, dus mijn oom, was overleden, zijn we naar het binnenland gegaan voor de begrafenis.

In het dorp logeerden we bij mijn oma in huis. Ik heb heel veel herinneringen aan het logeren bij mijn oma, omdat we al sinds ik klein was bij haar op bezoek gingen.

Toen we daar aan kwamen, was mijn tante ook in het huis van mijn oma.

Zij was verdrietig, maar probeerde mijn oma toch te troosten. Oma huilde van ver-

[p. 19]

[p. 20]

driet. Mijn tante zei: ‘Huil niet mama, want anders laat je je kleinkinderen ook huilen.’ Toen kwam oma tot rust. Ik heb ook tegen oma gezegd: ‘Huil niet, oma, want wij zijn ook verdrietig.’

De begrafenis was in het dorp waar mijn oom woonde. Toen we in Ligorio aankwamen, waren de dorpsbewoners een broko dey aan het organiseren. Dat is een feest waarbij er de hele avond tot de volgende ochtend op de drums muziek wordt gemaakt, terwijl er foto's getoond worden van de overleden persoon, zodat die kan worden herdacht. Omdat mijn oom was overleden, kwamen bepaalde mensen van het dorp, zoals het dorpsbestuur, samen om te vergaderen. De kapitein was er ook bij. Hij wordt het dorpshoofd genoemd, want hij praat namens het dorp. Verder waren vele dorpbewoners aanwezig. Alles bij elkaar duurt de herdenking drie dagen.

Kleine kinderen mogen er die drie dagen niet bij zijn, maar nadien wel.

Terwijl de ouderen aan het vergaderen waren, gingen wij met de grotere kinderen zwemmen in de rivier. Zij waren onze oppas. Nadat we hadden gezwommen, gingen we gezellig op het schoolterrein wat spelletjes spelen, zoals dyompo futu, een hinkelspel

[p. 21]

[p. 22]

en djoel, een tikspelletje.

Voordat de begrafenisdienst begon, waren er verschillende dingen die nog gedaan moesten worden.

De mensen in het dorp werden in verschillende groepen verdeeld om het werk te doen. Een groep moest het erf schoonmaken. Ook gingen sommige vrouwen koken voor de dienst. Ze hebben lekkere culturele gerechten klaargemaakt zoals bojo. Dat vind ik heel lekker. Bojo wordt gemaakt van geraspte kokosnoot en cassave. Bojo is heel zoet, netals cake, maar toch een beetje anders, met krenten of rozijnen. Er waren te veel lekkere dingen om allemaal op te noemen. Er was ook een groep die ging jagen, want er was vlees nodig om te koken voor de mensen die naar de begrafenisdienst kwamen.

Na de begrafenis mocht iedereen eten en drinken. Er was zoveel eten, dat ik niet alles op kon maken.

Tijdens de dienst droegen we allemaal zwarte of witte kleren. Iedereen zong ook liedjes over de dood. Gelukkig zijn dat geen trieste liedjes. Toen ik ze hoorde, voelde ik me niet meer zo verdrietig, want ze klonken vrolijk.

[p. 23]

[p. 24]

De begraafplaats ligt ietsje verder dan het dorp. Ik vond het lelijk om te zien. Er zijn verschillende graven, sommige met een steen waarop een foto en de naam van de overleden persoon staan. Sommige worden schoongemaakt, dan worden de tegels geveegd.

Op de begraafplaats lag mijn oom in een kist en die kist werd in een gat gestopt. Nadat de kist in het gat gestopt was, begonnen mensen wensen uit te spreken, bijvoorbeeld een wens dat wij nog lang aan hem zullen blijven denken.

Na de dienst moesten we onze kleren wassen en de dode puntjes van ons haar knippen.

Dat is een gewoonte in het binnenland.

Zes weken na zijn dood zullen er nog activiteiten gehouden worden in verband met zijn overlijden. Dat noemt men siksi wiki.

Deze komende vakantie gaan we weer naar het dorp en dan ga ik zeker het graf van mijn oom bezoeken.