Thet Oera Linda Bok

Thit stat vp skrivfilt skrêven. tal and andworde ora famna to-n forbyld.

En vnsels gyrich ma^en kêm to bârande by Trâst thêr fâm wêre to Stavia. Hy sêide vnwêder hêde sin hus wêi brocht. Hy hêde to Wr.alda bêden, men Wr.alda nêdim nêne helpe lênad. Bist en a^efte Fryas, frêje Trâst. Fon elder t elder, andere thene ma^en. Tha^en sêide hju wil ik a^ewet in thin mod sêja in bitrouwa, tha^et et kyma groja a^end früchda jêva mêi. Forth sprêk hju a^ende kêth. Thâ Frya bern was, stand vs moder naked a^end blât, vnbihod to jenst tha strêlum thêre svnne. Ninman macht hju frêja a^end thêr wêre ninman thêr hja help macht lêna. Thâ gvng Wr.alda to a^end wrochte in hjra mod nigung a^end liavde anggost a^end skrik. Hju sach rondomme, hjra nigung kâs thet beste a^end hju sochte skul vndera wârande linda. Men rêin kêm a^end t onhlest wêre thât hju wet wrde. Thach hju hêde sjan

[p. 143]

Dit staat op schrijffilt geschreven. taal en antwoord aan andere maagden tot een voorbeeld.

Een ongezellig gierig man kwam klagende bij Troost, die Maagd was te Stavia. Hij zeide onweder had zijn huis vernield. Hij had tot Wralda gebeden, maar Wralda had hem geene hulp verleend. Zijt ge een echte Fries, vroeg Troost. Van ouder tot voorouder, antwoordde de man. Dan, zeide zij, wil ik iets in uw gemoed zaaijen in vertrouwen, dat het kiemen en groeijen en vruchten geven mag. Verder sprak zij en zeide: toen Frya geboren was, stond onze moeder naakt en bloot, onbehoed tegen de stralen der zon. Niemand kon zij vragen, en er was niemand, die haar hulp verleenen konde. Toen ging Wralda heen en wrocht in haar gemoed neiging en liefde, angst en schrik. Zij zag rondom zich; hare neiging koos het beste, en zij zocht eene schuilplaats onder de beschuttende lindeboom. Maar de regen kwam en het ongemak was, dat zij nat werd. Doch zij had gezien,

[p. 144]

ho thet wêter to tha hellanda bla^edar of drupte. Nw mâkade hju en hrof mith hellanda sidum, vp stôka mâkade hju tham. Men stornewind kêm a^end blos rêin thêr vnder. Nw hêde hja sjan tha^et tha stam hly jef, a^efter gong hja to a^end mâkade en wâch fon plâga ând sâdum, thet forma an êne syda a^end forth an alle syda. Storne wind kêm to bek jeta wodander as to fora a^end blos thju hrof ewêi. Men hju ne bârade navt over Wr.alda ner to jenst Wr.alda. Men hja mâkade en reitne hrof a^end leide stêne thêr vppa. Bifvnden ha^evande ho sêr thet dvath vmb allêna to tobbande, alsa bithjude hju hira bern ho a^end hwêrvmbe hju alsa hêde dên. Thissa wrochton a^end tochton to sêmine. A sadenera wise send wy an hûsa kêmen mith stoppenba^enkum, en slecht a^end warande linda with tha svnnestrêlum. To tha lesta ha^evon hja en burch mâkad a^end forth alle ôthera. Nis thin hus thus navt sterk noch wêst, alsa mot i trachda vmbet ôre bêter to mâkjande. Min hus wêre sterk enoch, sêider, men thet hâge wêter heth et vp bêrad a^end stornewind heth et ore dên. Hwêr stand thin hus tha^en, frêje Trâst. Alingen thêre Rêne, andere thene man. Ne stand et tha^en navt vppen nol jeftha therp, frêje Trâst. Nean sêider, min hus stand ênsum by tha overe, allêna ha^ev ik et buwad, men ik ne macht thêr allêna nên therp to makane. Ik wist wel, sêide Trâst, tha fâmna ha^ev et my meld. Thv hest al thin lêva en grûwel had an tha ma^enniska, ut frêse tha^etste awet jêva jeftha dva moste to fara hjam. Thach thêr mitha ne mêi ma^en navt fêr ne kvma. Hwand Wr.alda thêr mild is, kêrath him fona gyriga. Fa^esta het vs rêden a^end buppa tha dura fon alle burgum is t in stên ut wryten: bist a^erg bâtsjochtig sêide Fa^esta, bihod tha^en jvwe nêsta, bithjod tha^en jvwe nêsta, help tha^en juwe nesta, sâ skilun hja t thi witherdva. Is i thina rêd navt god noch, ik nêt fâr thi nên bêtera. Skâmrâd wa^erth then ma^en a^end hi drupte stolkes hinne.

[p. 145]

hoe het water bij de hellende bladeren neerdrupte. Nu maakte zij een afdak met hellende zijden, op staken maakte zij dat. Maar de stormwind kwam en blies de regen daaronder. Nu had zij gezien, dat de stam luwte gaf. Daarop ging zij heen en maakte eene wand van plaggen en zooden; eerst aan de eene zijde en vervolgens aan alle zijden. De stormwind kwam terug, woedender als te voren, en blies het dak weg. Maar zij klaagde niet over Wralda, noch tegen Wralda. Maar zij maakte een rieten dak en legde steenen daarop. Bevonden hebbende hoe zeer het doet, om alleen te tobben, zoo beduidde zij hare kinderen, hoe en waarom zij zoo gedaan had. Deze handelden en dachten hetzelfde. Op zoodanige wijze zijn wij aan huizen gekomen met stoepbanken, eene straat, en eene beschuttende linde tegen de zonnestralen. Ten laatste hebben zij eene burgt gemaakt en vervolgens al het andere. Is uw huis dus niet sterk genoeg geweest, dan moet gij trachten het andere beter te maken. Mijn huis was sterk genoeg, zeide hij, maar het hooge water heeft het opgebeurd en de stormwind heeft het andere gedaan. Waar stond uw huis dan, vroeg Troost. Aan den oever van den Rijn, antwoordde de man. Stond het dan niet op eene nol (ronde hoogte) of terp, vroeg Troost. Neen, zeide de man, mijn huis stond eenzaam bij den oever; alleen heb ik het gebouwd, maar ik kon daar alleen geen terp voor maken. Ik wist het wel, antwoordde Troost, de maagden hebben het mij gemeld. Gij hebt al uw leven een afkeer gehad van de menschen, uit vrees, dat gij iets geven of doen moest voor hun. Doch daarmede kan men niet verre komen. Want Wralda die mild is, keert hem af van de gierigen. Fa^esta heeft ons geraden en boven de deuren van alle onze burgten is 't gegrift in steen: zijt ge erg baatzuchtig, zeide Fa^esta, behoed dan uwe naasten, onderricht dan uwe naasten, help dan uwe naasten, zoo zullen zij het u wederom doen. Is u deze raad niet goed genoeg, ik weet geene betere voor u. De man werd schaamrood en droop stil af.