Thet Oera Linda Bok

Thet othera skrift.

Fiftian monatha nêi thêre lerste acht wêr-et Frjunskip jeftha Winnemônath. Allerama^ennelik jef to an mery

[p. 129]

Het tweede geschrift.

Vijftien maanden na deze laatste algemeene vergadering was het Vriendschaps- of Winnemaand. Iedereen gaf toe aan

[p. 130]

mery fru a^end bly, a^end nimman nêde diger than to âkane sina nocht. Thach Wr.alda wild vs wysa, tha^et wâkendom navt vrgamlath wrde ne mêi. To midne fon-et fêst fyrja kêm nêvil to hullande vsa wrda in thikke thjusternise. Nocht runde wêi, tha wâkendom nilde navt ne kêra. Tha strandwâkar wêron fon hjara nêd fjura hlâpen a^end vppa tha topâdum nas nênen to bisja. Thâ nêvil ewêi tâch, lokte svnne thrvch tha rêta thêra wolkum vp irtha. Alrek kêm wither ut to juwgande a^end to jolande, thet jungk folk tâch sjongande mitha gürbâm^(*) a^end thisse overfulde luft mith sina liaflika âdam. Men thahwila thêr alrek in nocht bâjada, was vrrêd lând mith horsum a^end ridderum Lik alle a^erga wêron hja helpen thrvch thjusternisse, a^end hinne glupath thrvch Linda waldis pâda. To fâra Adelas dure tagon twilif mangêrtne mith twilif la^emkes a^end twilif knâpa mith twilif hoklinga, en junge Saxma^en birêd en wilde bufle thêr er selva fensen hêde a^end ta^emad. Mith allerlêja blomma wêron hja siarad, a^end tha linnen tohnekna thêra ma^engêrtne wêron omborad mith gold ut er Rêne.

Thâ Adela to hira hus ut vppet slecht kêm, fol en blomrêin del vppira hole, alle juwgade herde a^end tha tot-horne thêra knâpum gûldon boppa ella ut. Arme Adela, a^erm folk, ho kirt skil frü hir bydja. Thâ thju lônge ska^ere ut sjocht wêrekêm er en hloth mâgjara ridderum linrjucht to rinnande vp Adelas hêm. Hira tât a^end gâde wêron jeta vppa sloppenbenke sêten. Thju dure stond êpen a^end thêr binna stand Adelbrost hira svna. As er sach ho sina eldra in frêse wêron, gripter sine bôge fon-ere wâch wêi a^end skât nêi tha foresta thêra râwarum; this swikt a^end trulde vppet ga^ers del; overne twade a^end thride was en êlik lôt biskêren. Intwiska hêdon sina eldra hjara wêpne fat, a^end tagon vndyger to Jonis. Tha râwera skoldon hjam ring fensen

(*) Gürbam. C. Niebuhr Reize enz. I 174, eene zakpijp bij de Egyptenaren Sumâra elKürbe genoemd.

[p. 131]

lustige vreugde en blijdschap, en niemand had zorg dan zijn vermaak na te jagen. Doch Wr.alda wilde ons aantoonen, dat de waakzaamheid niet mag verflaauwen. Te midden van het feestvieren kwam de nevel onze oorden in dichte duisternis hullen. Het vermaak vlood, en de waakzaamheid wilde niet terugkeeren. De strandwakers waren van hunne noodvuren weggeloopen, en op de toegangen was niemand te zien. Toen de nevel optrok, keek de zon door de reeten der wolken op aarde neder. Iedereen kwam weder uit om te juichen en te joelen, het jongvolk trok zingende met de (zakpijp?), en deze vervulde de lucht met haar lieffelijken adem. Maar, terwijl daar iedereen zich in vreugde baadde, was verraad geland met paarden en ruiters; gelijk al het booze waren zij geholpen door de duisternis, en binnengeslopen door de paden van Lindaswoud. Voor de deur van Adela trokken twaalf meisjes met twaalf lammeren en twaalf knapen met twaalf hokkelingen, een jonge Saksman bereed een wilden buffel, dien hij zelf gevangen en getemd had. Met allerlei bloemen waren zij versierd, en de linnen jurken der meisjes waren omboord met goud uit den Rijn.

Toen Adela uit haar huis op de straat kwam viel een bloemregen op haar hoofd, allen juichten luide, en de toethoornen der knapen klonken boven alles uit. Arme Adela, arm volk, hoe kort zal de vreugde hier vertoeven! Toen de lange schare uit het gezicht was, kwam een troep Magyaarsche ruiters lijnrecht aanrennen op Adelas erf. Haar vader en haar man waren nog gezeten op de stoepbank. De deur stond open en daar binnen stond Adelbrost haar zoon. Als hij zag hoe zijne ouders in vrees waren, greep hij zijn boog van de wand, en schoot naar den voorste der roovers; deze wankelde en tuimelde op het gras neder; over den tweede en derde was een gelijk lot beschoren. Intusschen hadden zijne ouders hunne wapenen gegrepen en trokken langzaam naar Jons huis. De roovers zouden hen spoedig gevangen ge-

[p. 132]

ha, men Adela kêm, vppere burch hêde hja alle wêpne to hantêra lêrad, sjugun irthfêt wêre hju lông a^end hira gêrt sâ fêlo, thryja swikte hja tham or hjra hole a^end as er del kêm wêr en ridder ga^ersfallich. Follistar kêmon omme herne thêre lône wêi. Tha râwar wrdon fa^elath a^end fensen. Thach to lêt, en pil hêde hjra bosme trefth. Vrrêdelika Magy! In fenin was sin pint dipth a^end thêrof is hju sturven.

nomen hebben, maar Adela kwam (op de burgt had zij alle wapens leeren hanteeren, zeven aardvoet was zij lang, en haar zwaard even zoo lang, dit zwaaide zij driemaal over haar hoofd en toen het nederkwam beet een ridder in het gras.

Helpers kwamen om den hoek van de laan weg. De roovers werden geveld en gevangen. Doch te laat! een pijl had haar boezem getroffen. Verraderlijke Magy! De pijlspits was in vergif gedoopt en daaraan stierf zij.