Thet Oera Linda Bok

Thêre burchfams lov.

Jes ferhêmande âthe, thusande send al kumen a^end jet mâra send vp wêi.

Wel, hja willath Adelas wisdom hêra.

Sekur is hju forstine, hwand hju is immer thja forste wêst.

O wach hwêrto skolde hja thjanja. Hira hemeth is linnen, hira tohnekka^(*) wol, tha^et hjv selva spon a^end wêvade. Hwêrmêi skolde hja hjra skênhêd hâga. Navt mith pa^erlum, hwand hjra tuskar send witter; navt mith gold, hwand hjra hêr is blikkander; navt mith stêna, wel send hjra âgon saft as lamkes âgon, thach to lik sa glander tha^et ma^en thêr skrômlik in sja ne mêi.

Men hwat ka^elt ik fon skên. Frya wêre wis navt skêner.

Ja âthe, Frya thêr sjugun skênhêde hêde, hwêrfon hjra toghâtera men êne elk hâchstens thria urven ha^eve. Men al wêre hju lêdlik, thach skolde hju vs djura wêsa.

Jef hju wygandlik sy. Hark âthe, Adela is thet ênge bern vsar grêvetman. Sjugun jrthfet is hju hâch, jeta grâter then hjra licheme is hjra wishêd a^end hjra mod is lik bêde to sêmine.

Lok thêr, thêr wêre ênis en fênbrônd, thrju bern wêron vp jenske gra^efstên sprongen. Wind blos fel. Alrek krêta a^end thju ma^em wêre rêdalâs. Thêr kvmt Adela: ho stêitst a^end têmethste hropth hju, tragd help to lê-

(*) To hnekka, eene hooge, tot aan de nek reikende, japon.

[p. 133]

De lofspraak der burgtmaagd.

Ja, ver wonende vriend, duizende zijn reeds gekomen en nog meerdere zijn op weg.

Wel, zij willen Adelas wijsheid hooren.

Zeker is zij eene vorstin, want zij is altijd de voorste geweest.

O wee! waartoe zoude zij dienen. Haar hemd is van linnen, hare tunika van wol, die zij zelve spon en weefde. Waarmede zoude zij hare schoonheid verhoogen? Niet met parelen, want hare tanden zijn witter; niet met goud, want hare lokken zijn blinkender; niet met edelgesteenten, wel zijn hare oogen zacht als die van een lam, doch te gelijk zoo vurig, dat men er bezwaarlijk in kan zien. Maar wat spreek ik van schoon? Frya was gewis niet schooner. Ja vriend, Frya die zeven schoonheden bezat, waarvan hare dochters elk maar eene, hoogstens drie geërfd hebben. Maar al was zij leelijk geweest, toch zoude zij ons dierbaar wezen.

Of zij krijgshaftig is? Luister vriend, Adela is het eenige kind van onzen grevetman. Zeven aardvoet is zij hoog, hare wijsheid is nog grooter als haar ligchaam, en haar moed is gelijk beide te zamen.

Zie hier, er was eens een veenbrand, drie kinderen waren op gindschen grafsteen gesprongen. De wind blies fel. Iedereen schreeuwde en de moeder was radeloos. Daar komt Adela: Hoe staat en talmt gij, roept zij, tracht hulp te ver-

[p. 134]

nande a^end Wr.alda skil jo krefta jêva. Thêr hipth hja nêi-t Krylwod, gript elsne trêjon, tragd en breg to makjande, nw helpath âk tha ôthera a^end tha bern send hred.

Jêrlikes kêmon tha bern hyr blomma ledsa.

Thêr kêmon thrê Fonysjar skipljuda thêr hja wrêvela wilde, men Adela kêm, hju hêde hjara hwop (hrop) hêrad, in swim slêith hju tha lêtha a^end til thju hja selva jechta skolde, thet hja vnwêrthelike manna wêron, bint hju alsêmen an en spinrok fest. Tha fêrhêmanda hêra kêmon hjara thjud askja. Tha hja sagon ho skots hja misdên wêron, kêm torn vp, thach ma^en tellade ho-t bêrd was.

Hwat hja forth dêdon, hja buwgdon to fâra Adela a^end keston thju slyp hyrar tohnekka.

Kvm fêrhêmande âthe, tha wald füglon fljuchtath to fâra tha fêlo forsykar. Kvm âthe sâ mêist hjara wishêd hêra.

By tha gra^efstên hwer fon in tha lovsprêke meld wa^erth, is ma^em hira lik bigra^even. Vppira gra^efstên heth ma^en thissa worda hwryten.

leenen, en Wralda zal u krachten geven. Daarop ijlt zij naar het Krijlwoud, grijpt elzentakken, tracht eene brug te maken; nu helpt ook de andere en de kinderen zijn gered.

Jaarlijks komen de kinderen hier bloemen neêrleggen.

Er kwamen drie Phoenicische zeelieden, die de kinderen wilden mishandelen, maar nu kwam Adela, die hun geschrei hoorde, zij slaat de onverlaten in zwijm; en opdat zij zelve zouden getuigen, dat zij onwaardige mannen waren, bindt zij hen alle te zamen aan een spinrok vast. De uitheemsche heeren kwamen hunne lieden opeischen; toen zij zagen hoe raar zij waren mishandeld, kwam toorn bij hen op; doch men verhaalde hun, hoe het gebeurd was.

Wat deden zij verder? Zij bogen zich voor Adela en kusten de slip van haar kleed. Maar kom, verafwonende vriend. De woudvogelen vluchten voor de vele bezoekers. Kom, vriend, zoo moogt gij hare wijsheid hooren.

Bij den grafsteen, waarvan in de lofspraak melding wordt gemaakt, is moeders lijk begraven. Op haren grafsteen heeft men deze woorden gegrift.