Thet Oera Linda Bok

Ho-t thene Magy forth vrgvngon is.

Nêi that tha modder vrdên was, lêter tha foddik a^end tha fâmna to sina skip to brenga bijunka alle in-

[p. 117]

Hoe het den Magy verder gegaan is.

Nadat de Moeder vermoord was, liet hij de lamp en de maagden naar zijn schip brengen, benevens allen inboe-

[p. 118]

bold thêr im likte. Forth gvng er tha^et Flymâr vp, hwand hi wilde tha fâm fon Mêdêasblik jeftha fon Stâvora gabja a^end tham to Moder mâkja. Tha thêr wêron hja vp hjara hodum brocht. Tha stjurar fon Stâvora a^end fon tha^et Alderga hêdon hini gêrn to Jonis togen, men tha grâte flâte wêre vppen fêre tocht ût. Nw gvngon hja to a^end foron mith hjra littige flâte nêi Mêdêasblik a^end hildon hja skul after thât ly thêra bâmun. Thi Mâgy nâkade Mêdêasblik bi helle dêi a^end skynander svnne. Thach gvngon sina ljuda drist drist wêi vppera burch to runnande. Men as allet folk mith tha bôtum land was, kemon vsa stjurar utêre krêke wêi a^end skâton hjara pila mith târbarntin bollum vp sinra flâte. Hja wêron alsa wel rjucht that fêlo sinra skêpun bistonda anna brônd wêron. Tham vppa skêpun wachton, skâton âk nêi vs thâ, thach tha^et ne rojade nawet. As er to lesta en skip al barnande nêi-t skip thes Mâgy dryf, bifel-er sin skiper hi skolde ofhâde, men thene skiper that wêre thene Dênemarker thêr thene Fin felad hêde, andere, thv hest vse Êremoder nêi tha bodem fona sê svnden to meldande thatste kvma skolde, thit skoste thrvch tha drokhêd wel vrjetta; nw wil ik njude thatste thin word jecht. Thi Mâgy wild-im ofwêra; men thene skiper, en a^efte Fryas a^end sterik lik en jokoxe, klipade bêda sinum hônda om sin hole a^end hif hini vr bord into tha^et wellande hef. Forth hês er sin brune skild an top a^end for rjucht to rjucht an nêi vsa flâte. Thêrthrvch kêmon tha fâmna vnforlet to vs, men tha foddik was utgvngon a^end nimman wiste ho-t kêmen was. Tha hja vppa vnfordene skêpa heradon, that thene Mâgy vrdrvnken was, brûde hja hinne, hwand tha stjurar thêra mêst Dênemarkar wêron. Nêi that tha flâte fêr enoch ewêi wêre, wendon vsa stjurar a^end skâton hjara barnpila vppa tha Finna del. Thâ tha Finna thus sagon, ho hja vrrêden wêron, hlip alrik thrvch vr ekkdrum a^end thêr nêre lônger nên hêrichhêd ni bod. To thisre stonde run tha wêre hju ut

[p. 119]

del, die hem behaagde. Vervolgens ging hij het Flymeer op, want hij wilde de maagd van Medeasblik of van Stavoren rooven, en die tot Moeder aanstellen. Doch daar waren zij op hunne hoede gebracht. De zeelieden van Staveren en Alderga hadden zich gaarne tot Jon begeven, maar de groote vloot was op eene verre tocht uit. Nu gingen zij heen en voeren met hunne kleine vloot naar Medeasblik en hielden zich schuil achter de luwte der boomen. De Magy naderde Medeasblik, bij helderen dag en schijnende zon. Evenwel gingen zijne manschappen stoutweg op de burgt aanstormen. Maar als al het volk met de booten geland was, kwamen onze zeelieden uit de kreek weg en schoten hunne pijlen met brandende terpentijnballen op zijne vloot. Zij waren zoo goed gericht, dat vele van zijne schepen terstond in brand waren. Die op de schepen de wacht hielden, schoten ook naar ons, doch zij raakten niets. Toen ten laatste een schip al brandende naar het schip van den Magy dreef, beval hij zijn stuurman af te houden; maar die stuurman was de Denemarker, die den Fin geveld had; deze zeide: gij hebt onze Eeremoeder naar den bodem van de zee gezonden om te melden, dat gij komen zoudt, dat zoudt gij door de drukte wel vergeten; nu wil ik zorgen, dat gij uw woord gestand doet. De Magy wilde hem afweren, maar de stuurman een echte Fries en sterk als een jukos, klemde beide handen om zijn hoofd en tilde hem over boord in de golvende zee. Vervolgens heesch hij zijn bruin schild in top en voer recht toe recht aan naar onze vloot. Daardoor kwamen de maagden ongedeerd bij ons, maar de lamp was uitgegaan, en niemand wist, hoe het gekomen was. Toen zij op de onvernielde schepen hoorden, dat de Magy verdronken was, trokken zij weg, want de zeelieden daarvan waren meest Denemarkers. Nadat de vloot ver genoeg was, wenden onze zeelieden en schoten hunne brandpijlen op de Finnen af. Toen de Finnen dat zagen en hoe zij verraden waren, liep alles door elkander en er was langer geen gehoorzaamheid noch bevel. Op dat tijdstip liep de bezetting hen uit

[p. 120]

têre burch. Tham navt ne fljuchte, werth afmakad, a^end thêr fljuchte fvnd sin ende into tha polum fon et Krylinger wald.

de burgt. Die niet vluchtte werd afgemaakt en die vluchtte vond zijn einde in de poelen van het Krylinger woud.