Thet Oera Linda Bok

Thit is over tha Gêrtmanna.

Thâ Hellênja jefta Minerva sturven was, tha bâradon tha prestera as jef hja mith vs wêron, til thju that hel blika skolde havon hja Hellênia to-ne godene ute kêth. Ak nildon hja nêne ore Moder kjasa lêta, to segande, hja hêde frêse that er emong hira fâmna nimman wêre, thêr hja sa god kvnde trowa as Minerva thêr Nyhellênia tonomt was. Men wi nildon Minerva navt as êne godene navt bika^enna, nêidam hja selva seid hêde that nimman god jefta fvlkvma wêsa ne kvnde tha^en Wr.aldas gâst. Thêrumbe kêron wi Gêrt Pire his toghater to vsa Moder ut.

As tha prestera sagon that hja hjara hering navt vp vsa fjvr brêda ne mochton, thâ gvngon hja buta Athenia a^end sêidon that wi

[p. 101]

Dit is over de Geertmannen.

Toen Hellenia of Minerva gestorven was, hielden de priesters zich als of zij met ons waren, en opdat zulks duidelijk blijken zoude, hebben zij Hellenia tot eene Godin uitgeroepen Ook wilden zij geene andere Moeder laten kiezen, zeggende dat zij vrees hadden, dat er onder hare maagden geene zouden wezen, die zij zoo zouden kunnen vertrouwen als Minerva, die Nyhellenia bijgenaamd was. Maar wij wilden Minerva niet als eene Godin erkennen, naardien zij zelve ons gezegd had, dat niemand goed of volkomen kon wezen, als Wraldas geest. Daarom kozen wij Geert Pyres dochter tot onze Moeder.

Als de priesters zagen, dat zij hunne haring op ons vuur niet mochten braden, gingen zij buiten Athene en zeiden, dat wij

[p. 102]

Minerva navt to-ne godene bika^ena nilda ut nyd, vmbe that hju tha inhêmar sâ fûl ljafde biwêsen hede. Forth javon hja that folk byldnisse fon hira liknese, tjûgande that hja thêrlan ella frêja machte alsa naka hja hêroch bilewon. Thrvch al thissa tellinga warth tha^et dvma folk fon vs ofkêrad a^end to tha lesta fylon hja vs to lif. Men wi hêdon vsa stêne burchwal mith twam hornum om têjen al to tha sê. Hja ne machton vs thervmbe navt nâka. Thach hwat bêrde, an Êgiptalanda thêr wêre en overprester, hel fon âgnum, klâr fon bryn a^end licht fon gâst, sin nâm wêre Sêkrops,^(*) hy kêm vmb rêd to jêvane. As Sêkrops sach that er mith sinum ljuda vsa wal navt biranna ne kv, thâ sand hi bodon nêi Thyrhis. Afternêi kêmon er thrja hvndred skipun fvl salt-âtha fon tha wilde berchfolkum vnwarlinga vsa hâva bifâra, dahwila wy mith alle mannum vppa wallum to strydande wêron.

Drêi as hja thju hâva innomth hêde wildon tha wilda saltât-ha tha^et thorp a^end vsa skipa birâwa. Ên salt-âthe hêde al en bukja ska^end, men Sêkrops wilde tha^et navt ne ha^engja, a^end tha Thyrjar stjurar thêr jeta Fryas blod int lif hêde sêidon, aste that dêiste sâ skilun wi tha râde hône in vsa skypa stêka a^end thv ne skilst thina berga na withera-sja. Sêkrops tham navtne hilde ni fon morthja nor fon hommelja, sand bodon nêi Gêrt vmbir tha burch of to askja, hju macht frya uttochte hâ mith al hira drywande a^end bêrande hâva, hira folgar alsa fül. Tha wista thêra burchhêrum êl god sjande tha^et hja tha burch navt hâlda ne kvnde, rêden Gêrt hja skolde gaw to bitta, bi fira Sêkrops wodin wrde a^end overs bigvnde, thrê mônatha a^efter brûde Gêrt hinne mith tha alder besta Fryas bern a^end sjugum wara twilf skypum. Thâ hja en stût buta thêre have wêron kêmon thêr wel thritich skêpun fon Thyrhis mit wif a^end bern. Hja wilde nêi Athênia gâ, tha as hja hêrdon ha-t thêr eskêpen stande gvngon hja mit Gêrt. Thi wêtking thêra

(*) Sêkrops, Cecrops.

[p. 103]

Minerva niet als eene Godin wilden bekennen uit nijd, omdat zij de inlanders zooveel liefde had bewezen. Daarop gaven zij het volk beeldtenissen van hare gelijkenis, betuigende dat zij daaraan alles mochten vragen, zoo lang zij gehoorzaam bleven. Door al deze verhalen werd het domme volk van ons afkeerig gemaakt, en ten laatsten vielen zij ons te lijf. Maar wij hadden onze steenen burgtwal met twee hoornen omgebogen tot aan de zee. Zij konden ons daarom niet genaken. Doch wat gebeurdé, een Egyptenaar die een overpriester was, helder van oogen, klaar van brein, en verlicht van geest, zijn naam was Cecrops, hij kwam om raad te geven. Als Cecrops nu zag, dat hij met zijne lieden onze wal niet bestormen kon, toen zond hij boden naar Thyrus. Daarop kwamen driehonderd schepen vol soldaten van de wilde bergvolken onverwacht in onze haven varen, terwijl wij met al onze mannen op den wal strijdende waren.

Zoodra zij de haven hadden ingenomen, wilden de woeste soldaten het dorp en onze schepen plunderen. Een soldaat had reeds een meisje geschonden, maar Cecrops wilde dat niet gedogen, en de Thyrische zeelieden, die nog Friesch bloed in het lijf hadden, zeiden: als gij dat doet, zullen wij den rooden haan in onze schepen steken en gij zult uwe bergen nooit wederzien. Cecrops die niet hield van moorden noch van verwoesten, zond boden naar Geert om haar de burgt af te eischen, zij mocht vrijen uittocht hebben met al haar drijvende en dragende have, en hare volgelingen desgelijks. De verstandigste der burgtheeren heel goed ziende, dat zij de burgt niet konden houden, raadden Geert aan, dat zij gaauw moest toebijten, voor dat Cecrops woedend werd en anders bogon en drie maanden daarna, vertrok Geert met met de beste Fryaszonen en zeven maal twaalf schepen. Toen zij een poos buiten de haven waren, kwamen er wel dertig schepen van Thyrus met vrouw en kinderen. Zij wilden naar Athene gaan, doch als zij hoorden hoe het te Athene geschapen stond, gingen zij met Geert. De zeekoning der

[p. 104]

Thyrjar brocht algadur thrvch tha strête^(*) thêr vnder thisse tida vppa tha râde sê uthlip. Et leste lândon hja et Pangab, that is in vsa sprêke fif wêtervm, vmbe that fif rinstrâma mith hiri nêi tha sê to strâme. Hyr seton hja hjara selva nithar. That la^end ha^evon hja Gêrtmannja hêton. Thene kêning fon Thyrhis a^efternêi sjande that sin alderbesta stjurar wei brit wêren sand al sin skipa mith sina wilde saltâtha vmb-er dâd jefta lêvand to fâtane. Men as hja^e by thêre strête kêm bêvadon bêde sê a^end irtha. Forth hef irtha hira lif thêr vppa, sâ hâg that al et wêter to thêre strête uthlip, a^end that alle wata a^end skorra lik en burchwal to fâra hjam vp rêson. That skêde over tha Gêrtmanna hjara dügda lik as allera mannalik hel a^end klâr mêi sja.

(*) Strête, thans hersteld als Kanaal van Suez. Pangab, de Indus,

Thyriers bracht allen te zamen door de straat, die in deze tijden op de Roode zee uitliep. Ten laatste landen zij aan Pangab, dat is in onze spraak vijf wateren, omdat vijf rivieren met elkander naar de zee toestroomen. Hier zetten zij zich neder. Dat land hebben zij Geertmania genoemd. De koning van Thyrus later ziende, dat zijne allerbeste zeelieden vertrokken waren, zond al zijne schepen met zijne wilde soldaten om hen dood of levend te vatten. Maar als zij bij de straat kwamen, beefden beide aarde en zee. Daarop hief aarde haar lijf daar zoo omhoog, dat al het water de straat uitliep, en dat alle wadden en schorren als een burgtwal voor hen oprezen.

Dit geschiedde wegens de deugden der Geertmannen, gelijk iedereen klaar en duidelijk zien kan.