Thet Oera Linda Bok

Hwat thêr of wrden is.

Inner northlikste herne fon tha Middelsê, thêr lêid en êland by thêre kâd. Nw kêmon hja tha^et a kâp to frêjande. Thêrvr wa^erth ene mêna acht bilêid. Moder-is rêd wa^erth wnnen, men Moder sach ra lyast fêr of. Thêrvmbe mênde hju that er nên kwâ an stek, thach as wi a^efternêi sâgon ho wi misdên hêde ha^evon wi tha^et êland Missellja^(§) hêten. Hira^efter skil blika ho wi thêr to rêde hêde. Tha Gola,^(**) alsa heton tha sa^endalinga prestera Sydon-is. Tha Gola hêdon wel sjan thet et land thêr skares bifolkad was a^end fêr fon thêre Moder wêre. Vmb ira selva nw en gode skin to jêvane, lêton hja ra selva in vsa tâl ana trowe wydena hêta, men that wêre bêtre wêst, as hja ra selva fon thêre trowe wendena nômath hêde, jefta kirt wei trjuwendne lik vsa stjurar lêter dên ha^eve. Thâ hja wel sêton wêron, tha wandeldon hjara kâpljuda skêne kâpre wêpne a^end allerlêja syrhêdon to fara vsa ysere wêpne a^end wilde djara huda, wêrfon in

(§) Missellja, Marseille.

(**) Gola, Galli, Gaulois.

[p. 85]

Wat daarvan geworden is.

In de noordelijkste hoek van de Middellandsche zee ligt een eiland bij die kust. Nu kwamen zij dat te koop vragen. Daarover werd eene algemeene vergadering belegd. Moeders raad werd ingewonnen, maar Moeder zag hen liefst ver af. Daarom meende zij dat er geen kwaad in stak, doch als wij achterna zagen, hoe wij verkeerd gedaan hadden, noemden wij dat eiland Mis.sellia.^(*) Hierachter zal blijken, hoe wij hiertoe reden hadden. De Golen, zoo heetten de zendelingpriesters van Sydon, hadden wel gezien dat het land daar schaars bevolkt was en ver van de Moeder was. Om nu zich zelven een goeden schijn te geven, lieten zij zich zelve in onze taal aan de trouw gewijden heeten, maar dat was beter geweest, als zij zich zelve van de trouw gewenden genoemd hadden of kort weg Triuwenden, gelijk onze zeelieden later gedaan hebben.

Toen zij wel gezeten waren, ruilden hunne kooplieden schoone koperen wapenen en allerlei sieraden tegen onze ijzeren wapenen en huiden van wilde dieren, die in onze

(*) Mis sellia, miskoop, verkeerde koop.

[p. 86]

vsa suder landa fêlo to bikvma wêron. Men tha Gola fyradon allerhâna wla drochtenlika fêrsta ând to tyadon tha kadhêmar thêra thrvch todvan hjarar horiga manghêrtne a^end tha swêt hêd fon hjara fininnige win. Was thêr hwa fon vs folk thêret alsa a^erg vrbrud hêde, that sin lif in frêse kêm, than lênadon tha gola him hul a^end foradon him nêi Phonisia, that is palmland. Was hi thêr sêten, tha^en most-i an sina sibba a^end a^etha skriwa, that-et land sâ god wêre ând tha ma^enniska sâ luklik, as ninma^en hin selva mocht forbylde. A Brittannja wêron rju fêlo manna, tha lith wiva, thâ tha Gola that wiston, lêton hja alwêis manghêrtne skâka a^end thessa javon hja tha Britne vmb nawet. Thach al thissa manghêrtne weron hjara thjansterum, thêr tha bern fon Wrâlda stolon vmb-ar an hjara falske drochtne to jêvane.

zuidelijke landen in menigte te bekomen waren, maar de Golen vierden allerhande vuile gedrochtelijke feesten, en dan dienden de Kadheimers die door toedoen van hunne wulpsche meisjes en de zoetheid van hunne vergiftige wijn. Was er iemand van ons volk die het zoo erg verbruid had, dat zijn leven in gevaar kwam, dan verleenden de Golen hem heul en schuilplaats, en voerden hem naar Phonisia, dat is Palmland. Was hij daar gezeten, dan moest hij aan zijne bloedverwanten, vrienden en aanverwanten schrijven, dat het land zoo goed was en de menschen zoo gelukkig, als niemand zich konde verbeelden. In Brittania waren zeer vele mannen, doch weinig vrouwen, toen de Golen dat wisten, lieten zij allerwege meisjes schaken, en deze gaven zij aan de Britten om niet. Doch al deze meisjes waren hunne dienaren die kinderen van Wralda stalen om ze aan hunne valsche afgoden te geven.