Thet Oera Linda Bok

Thit ella stet navt allêna vpper Waraburch men ok to thêre burch Stavia, thêr is lidsen aftere have fon Stavre.

Tha Tünis mith sinum skêpum to honk kêra wilde, gvng-i thet forma vppa Dânnemarka of, men hi ne macht thêr navt

[p. 79]

Dit alles staat niet alleen op de Waraburgt, maar ook op de burgt Stavia, die gelegen is achter de haven van Stavre

Toen Teunis met zijne schepen naar huis wilde keeren, ging hij het eerst op de Dennemarken af, maar hij mocht daar

[p. 80]

ne landa, tha^et hêde thju Moder bisjowath. Ak et Flyland ne macht-er navt ne landa a^end forth na^erne. Hi skold alsa mith sinum ljvdum fon lek a^end brek omkomth ha^eve, thêr vmbe gvngon hja thes nachtis tha landa birâwa a^end fâra bi dêi. Alsa alinga thêre kâd forth farande kêmon hja to thêre folkplanting Kâdik^(*), althus hêten vmbe that hjara have thrvch êne stênene kâdik formath was. Hir selladon hja allerhanne liftochta, men Tutja thju burchfâm nilde navt dâja that hja-ra selva nither setta. Thâ hja rêd wêron krêjon hja twist. Tünis wilde thrvch thju strête fon tha middelsê vmbe to fârane fâr tha rika ka^ening fon Egiptalandum, lik hi wel êr dên hêde, men Inka sêide, that-i sin nocht hêde fon al et Findas folk. Inka mênde that er byskin wel en hach dêl fon Atland by wysa fon êland vrbilêwen skolde wêsa, thêr hi mith tha ljvdum frêthoch lêva machte. As tha bêda nêva-t-althus navt ênes wrde koste, gvng Tünis to a^end stek en râde fône in-t strând, a^end Inka êne blâwe. Thêr a^efter macht jahwêder kjasa, hwam ek folgja wilde, a^end wonder, by Inka thêr en gryns hêde vmbe tha ka^eningar fon Findas folk to thjanja, hlipon tha mâsta Finna a^end Mâgjara ovir. As hja nw tha^et folk tellath a^end tha skêpa thêr nêi dêlath hêde, tha skêdon tha flâta fon ekkorum; fon nêf Tünis is a^efternêi tâl kêmen, fon nêf Inka ninmer.

Nêf Tünis for allinggen thêre kâd al thrvch thju porte thêre middelsê. Tha Atland svnken is, was-t-inna middelsê ra owera âk a^erg to gvngen. Thêrthrvch wêron thêr fêlo ma^enniska fon-t Findas land nêi vsa hêinde a^end fêre Krêkalanda kvmen a^end âk fêlo fon Lyda-his land. Thêr a^ejn wêron âk fêlo fon vs folk nêi Lydas land gvngon. Tha^et ella hêde wrocht, that tha hêinde a^end fêre Krêkalanda far tha^et weld hêre Moder vrlêren was. Thêr hêde Tünis vp rêkned. Thêrvmbe wilde hi thêr en gode hâve kjasa a^end fon thêr ut fara

(*) Kâdik, Cadix.

[p. 81]

niet landen, dat had de Moeder besteld. Ook te Flyland mocht hij niet landen en voorts nergens. Hij zoude alzoo met zijne manschappen van kommer en gebrek omgekomen zijn; daarom gingen zij des nachts aan land om te rooven, en voeren bij dag verder. Aldus langs de kust voort varende kwamen zij tot de volkplanting Kadik, zoo geheeten omdat zij door een steenen kadijk gevormd was. Hier kochten zij allerhande leeftocht, maar Tuntia de burgtmaagd wilde niet gedoogen, dat zij zich daar nederzetteden. Toen zij gereed waren, kregen zij twist. Teunis wilde door de straat van de Middellandsche zee, om te varen voor den rijken koning van Egyptenland, gelijk hij wel eer gedaan had. Maar Inka zeide dat hij zijn bekomst had van al dat Findas volk. Inka meende dat er misschien wel een hooggelegen deel van Atland, bij wijze van eiland, zoude overgebleven wezen, waar hij met zijne manschappen vredig leven mocht. Als de beide neven het aldus niet eens konden worden, ging Teunis heen en stak een roode banier in het strand, en Inka eene blaauwe. Daarna mocht ieder kiezen, wien hij volgen wilde, en o wonder, tot Inka die er een afkeer van had, om de koningen van Findas volk te dienen, liepen de meeste Finnen en Magyaren over. Toen zij nu het volk geteld en de schepen daarnaar verdeeld hadden, scheidden de vloten van elkander; van neef Teunis is naderhand bericht gekomen, van neef Inka nimmer.

Neef Teunis voer langs de kust door de straat der Middellandsche zee. Toen het Atland verzonken is, was het aan de oevers der Middellandsche zee ook erg toegegaan. Daardoor waren vele menschen van het Findas volk naar onze heinde en verre Krekalanden gekomen en ook velen van Lydas land. Daarentegen waren ook velen van ons volk naar Lydas land gegaan. Dat alles had uitgewerkt, dat de heinde en verre Krekalanden voor het oppergezag der Moeder verloren waren. Daar had Teunis opgerekend, daarom wilde hij daar een goede

[p. 82]

rikka forsta fâra, men thrvchdam sine flâte a^end sin folk sa wanhâven utsagon, mêndon tha Kâdhêmer that hja râwera wêron, a^end thêrvmbe wrdon hja vral wêrath. Tha to tha lesta kêmon hja an to Phonisivs kâd, that wêre 100 a^end 93 jêr^(*) nêi âtland svnken is. Nêi bi thêre kâd fvndon hja en êland mith twam diapa slinka, alsa-t as thrju êlanda utsach. Vppet midloste thêra staldon hja hjara skula vp, a^efternêi bvwadon hja thêr en burchwal om to. As hja thêran nw en nôme jêva wilde, wrdon hja vnênes, svme wild-et Fryasburch hêta, ôra Nêf tünia, men tha Mâgjara a^end tha Finna bâdon tha^et skolde Thyrhisburch^(†) hête. Thyr^(§) alsa hêton hja ên hjarar drochtena a^end vppe tham-is jêrdêi wêron hja thêr land, to wither-jeld wildon hja Tünis êvg as hjara ka^ening bika^enne. Tünis lêt im bilêsa a^end tha ôra nildon thêrvr nên ôrloch ne hâ. Thâ hja nw god sâton, thâ sandon hja svme alde stjvrar a^end mâgjara ana wâl a^end forthnêi thêre burch Sydon, mèn that forma nildon tha Kâdhêmar nawet fon-ra nêta. Thv bist fêrhêmanda swa^ervar sêidon hja, thêr wi navt hachta ne müge. Tha thâ wi hjam fon vsa ysera wêpne vrsella wilde, gvng to lersta ella god. âk wêron hja sêr ny nêi vsa ba^ernstênum a^end tha^et frêja thêr nêi nam nên ende. Men Tünis thêr fa^ersjande wêre, ba^erde that er nên ysere wêpne ner ba^ernstêne mâr hêde. Thâ kêmon tha kâpljvd a^end bâdon hi skolde twintich skêpa jêva, thêr hja alle mith-a finneste wêrum tho hrêda wilde, a^end hja wildon him alsa fêlo ljvda to rojar jêva as-er jêrde. Twê-lif skêpa lêt-i-to hrêda mith win hvning a^end tomâkad lêther, thêr bi wêron ta^emar a^end sitlun mith gold wrtêin sa ma^en hja ninmer nêde sjan. Mith al thi ska^et fyl Tünis tha^et Flymar binna. Thi grêvaman fon Westflyland wa^erth thrvch al thessa thinga bigâstered, hi

(*) 2193-193=2000 v. Chr.

(†) Thyrhisburch, Tyrus.

(§) Thyr, de zoon van Odin.

[p. 83]

haven kiezen en van daaruit voor de rijke vorsten varen doch omdat zijne vloot en zijn volk er zoo haveloos uitzagen, meenden de Kadhemers (kustbewoners), dat zij roovers waren en daarom werden zij overal geweerd. Doch ten laatste kwamen zij aan Phoenisius kust, dat was 193 jaren nadat Atland gezonken is. Nabij de kust vonden zij een eiland met twee diepe golven, zoodat het als drie eilanden uitzag. Op het middelste daarvan stelden zij hunne schuilplaats op, naderhand bouwden zij daar eenen burgtwal om toe. Toen zij nu daaraan een naam wilden geven, werden zij oneens, sommigen wilden het Fryasburgt heeten, andere Neettunia, maar de Magyaren en Finnen verzochten, dat het Thyrhisburgt zoude heeten. Thyr noemden zij een hunner afgoden, en op diens verjaardag waren zij daar geland; tot eene vergelding wilden zij Teunis eeuwig als hun koning erkennen. Teunis liet hem belezen, en de anderen wilden daarover geen oorlog hebben. Toen zij nu goed zaten zonden zij sommige oude zeelieden en Magyaren aan den wal en verder naar de burgt Sydon, maar in het eerst wilden de Kadhemers niets van hen weten. Gij zijt veraf wonende zwervers, zeiden zij, die wij niet achten kunnen. Doch toen wij hun van onze ijzeren wapenen wilden verkoopen, ging ten laatsten alles goed. Ook waren zij zeer begeerig naar onze barnsteenen, en het vragen daarnaar nam geen einde. Maar Teunis, die verziende was, deed alsof hij geen ijzeren wapenen noch barnsteenen meer had. Toen kwamen de kooplieden en baden hem, hij zoude twintig schepen geven die zij alle met de fijnste waren wilden bevrachten, en zij wilden hem zoovele lieden tot roeijers geven als hij begeerde.

Twaalf schepen liet hij bevrachten met wijn, honig, toebereid leder, daarbij kwamen toomen en zadels met goud overtrokken, gelijk men ze nimmer gezien had. Met al dien schat viel Teunis het Flymeer binnen. De grevetman van Westflyland werd door al deze dingen verrukt, hij bewerkte

[p. 84]

wrochte that Tünis bi thêre mvde fon-t Flymar en loge bvwa mâchte, a^efternêi is thju stêd Almanaland^(*) heten a^end tha mark thêr hja a^efternei to Wyringgâ^(†) vp wandelja machton tolêtmark. Thju Moder rêde that wi ra ella vrkâpja skolde buta ysere wêpne, men ma^en ne melde hja navt. Thâ tha Tyrjar thus fry spel hêdon, kêmon hja âlan wither to farand vsa wêron sâ hêinde as fêre vsa ajn sêka^empar to skâdne. Thêra^efter is bisloten vpper mêna acht, jêrlikes sjvgun Thyrjar skêpa to to lêtane a^end navt mar.

(*) Almanaland, Ameland.

(†) Wyringâ, Wieringen.

dat Teunis bij de mond van het Flymeer een pakhuis bouwen mocht. Naderhand is die plaats Almanaland genoemd en de markt, waarop zij naderhand te Wyringen ruilhandel mochten drijven, Toelaatmarkt. De Moeder raadde dat wij hun alles zouden verkoopen behalve ijzeren wapenen, maar men sloeg geen acht op haar. Daar de Thyriers dus vrij spel hadden, kwamen zij steeds weder om onze waren heinde en ver te vervoeren, tot schade van onze eigene zeelieden. Daarna is besloten op eene algemeene vergadering, jaarlijks zeven Tyrische schepen toe te laten en niet meer.