Thet Oera Linda Bok

Ho arge tid kêm.

Hêl thene sümer was svnne a^eftere wolkum skolen, as wilde hja irtha navt ne sja. Wind reston in sina bûdar, werthrvch rêk a^end stom lik sêla boppa hus a^end polon stand. Loft wa^erth althus drov a^end dimme, a^end inna tha hirta thêra ma^enniska was blydskip nach früchda. To midden thisre stilnise fa^eng irtha an to bêvande lik as hju sta^ervande wêre. Berga splyton fon ekkorum to spêjande fjvr a^end logha, ôra svnkon in hira skât del, a^end thêr hju êrost fjelda hêde; hêjade hju berga vppa. Aldland^(†) trvch tha stjurar Atland hêten svnk nyther a^end tha^et wilde hef stâpton alsa nâka wr berg a^end dêlon, that ella vndere sê bidvlwen wêre. Fêlo ma^enniska wrdon in irtha bidobben, a^end fêlo thêr et fjvr vnkêmen wêron, kêmon thêrnêi innet wêter vm. Navt allêna inda landa Findas spêidon berga fjvr, men âk in-t Twisk-land. Walda ba^ernadon thêrthrvch a^efter ekkorum a^end thâ wind dâna wêi kêm, thâ wâjadon vsa landa fvl ask. Rinstrâma wrdon vrlêid a^end by hjara mvda kêmon nêja êlanda fon sand a^end drivande kwik. Thrju jêr was irtha alsa to lydande; men tha hju bêter wêre macht ma^en hira vvnda sja. Fêlo landa wêron vrsvnken, ôra uta sê rêsen a^end tha^et Twisk-land to fâra-n halfdêl vntwalt. Ba^enda Findas folk kêmon tha lêtogha rumtne bifàra. Vsa wêibritne vrdon vrdelgen jefta hja wrdon hjara harlinga. Thâ warth wâkandom vs dvbbeld boden a^end tid lêrd vs that êndracht vsa sta^erikste burch is.

(†) Aldland, Atlantis.

Hoe de bange tijd kwam.

Geheel den zomer had de zon achter de wolken gescholen, als wilde zij de aarde niet zien. De wind rustte in zijn holen, waardoor rook en damp als zeilen boven huis en poelen stonden. De lucht werd aldus droef en dof, en in de harten der menschen was blijdschap noch vreugde. Te midden van deze stilte begon de aarde te beven, alsof zij stervende was. De bergen spleten van een om vuur en vlam te spuwen; andere zonken in haren schoot neder, en waar zij eerst velden had, hief zij nu bergen omhoog. Aldland, door de zeelieden Atland geheeten, zonk neder, en de woeste golven traden zoo verre over bergen en dalen, dat alles onder de zee bedolven was. Vele menschen werden in de aarde begraven, en velen die aan het vuur ontkomen waren, kwamen daarna in het water om. Niet alleen in het land van Finda spuwden de bergen vuur, maar ook in het Twiskland. Wouden brandden daardoor achterelkander weg, en toen de wind daar van daan kwam, waaiden onze landen vol asch. Stroomen werden verlegd en bij hunne monden kwamen nieuwe eilanden van zand en drijvend vee. Drie jaren was de aarde zoo lijdende, maar toen zij herstelde, kon men hare wouden zien. Vele landen waren verzonken, en andere uit de zee opgerezen en het Twiskland voor de helft ontwoud. Benden Findas volk kwamen de ledige ruimten bezetten. Onze weggetrokkenen werden verdelgd, of zij werden hunne bondgenooten. Toen werd waakzaamheid ons dubbel geboden, en de tijd leerde ons, dat eendracht onze sterkste burgt is.