Thet Oera Linda Bok

This send domar fara horninga.

1. Hwa en ôtheris hvs ut nid thene râde hôn anstekt nis nên Fryas, hi is en horning mith basterde blod. Mêi ma^en hin bi thêr dêd bifâra, sa mot ma^en hin vppet fjvr werpa. Hy mêi flya sa-r ka^en tach na^erne skil-i sêkur wêsa fara wrêkande hand.

2. Nên a^efta Fryas skil ovira misslêga sinra nêste malja nach kalta. Is hwa misdêdoch far-im selva, tha navt frêselik far en ôra, sâ mêi hi him selva riuchta. Wa^erth-i alsa a^erg that er frêslik wa^erth, sa mot ma^en-t anda grêva bara; men is thêr hwa thêr en ôther a^efterba^ekis bitighat in stêde fon-t to dvande by tha grêva, tham is en horning. Vpper ma^erk mot-i anda pêle bvnden wrde, sa that et jong folk im anspêja mêi; a^efter lâdath ma^en him overa ma^erka, men navt nêi tha tinlâna, thrvch that en êrerâwer âk is to frêsane.

3. Sahwersa thêr ênis imman wêre sa a^erg that i vs gvng vrrêde by tha fyand, pâda a^end to pâda wes, vmbe vsa flyburga to nâka, jeftha thes nachtis thêrin to glupa, tham wêre allêna wrocht ut Findas blod. Him skolde ma^en mota barna. Tha stjurar skoldon sin ma^em a^end al sina sibba nêi en fêr êland mota bra^enga a^end thêr sin ask forstuva, til thju-r hyr nên feninige krûdon fon waxa ne müge. Tha fâmna moton tha^en sin nâm utspêja in vr al vsa stâta, til thju nên ba^ern sin nâm ne krêje a^end tha alda him müge vrwerpa.

[p. 63]

Dit zijn bepalingen voor de hoerenkinderen.

1. Wie eens anders huis uit boosheid den rooden haan opzet, is geen Fries, hij is een hoerenkind, met basterd bloed. Kan men hem op heeter daad vatten, dan moet men hem in het vuur werpen. Hij mag vlieden zoo hij kan, nergens zal hij veilig wezen voor de wrekende hand.

2. Geen echte Fries zal over de misslagen zijns naaste mallen of kwaadspreken. Is iemand misdadig jegens hem zelven, maar niet te vreezen voor anderen, dan mag hij zijn eigen rechter wezen. Wordt hij zoo slecht, dat hij gevaarlijk wordt, dan moet men het aan den graaf openbaren. Maar is er iemand die een ander achter zijn rug aantijgt, in plaats van het bij den graaf te doen, die is een hoerenkind, op de markt moet hij aan den paal gebonden worden, zoodat het jong volk hem mag aanspuwen; daarna leidt men hem over de grenzen, maar niet naar de tinlanden, want een eerrover is ook te vreezen.

3. Bijaldien er eens iemand zoo slecht was, dat hij ons ging verraden, aan den vijand de paden en bijpaden wees om onze vliedburgten te genaken, of des nachts daar in te sluipen, die zoude alleen gesproten zijn uit Finda's bloed, men zoude hem moeten verbranden, de zeelieden zouden zijne moeder en al zijne bloedverwanten naar een afgelegen eiland moeten brengen, en daar zijn asch verstuiven, opdat er geen vergiftige kruiden van mochten groeijen. De maagden moeten zijn naam vervloeken over alle onze staten, opdat geen kind zijn naam moge krijgen, en de ouden hem mogen verwerpen.

[p. 64]

Orloch was vrtigen, men nêd was kvmen an sin stêd. Nw wêron hyr thrê ma^enniska thêr-ek en buda kêren stêlon fon asvndergane êjnhêra. Tha hja wrdon alle fat. Nw gong thene êrosta to a^end brocht thene thjaf by tha skelte. Tha fâmna thêr-vr kêthande sêidon allerwêis, that i dên hêde nêi rjucht. Thi ôra nom thene thjaf tha^et kêren of a^end lêth im forth mith frêto. Tha fa^emna sêidon, hi heth wel dên. Men thi thredde êjnhêr gvng nêi tha thjaf sin hus thâ. Asser nw sach ho nêd thêr sin sêtel vpsta^elth hêde, thâ gvng hi to ba^ek a^end kêrde wither mith en wêin fol nêdthreftum, thêr hi nêd mith fon thêre hêrd of driwe. Fryas fâmna hêdon by him omme wârath a^end sin dêd an dat êvge bok skrêven, dahwile hja al sina lêka ut fâchth hêde. Thju êremoder was et sêid a^end hju lêt het kvndich dva thrvch tha^et êle lând.

Oorlog was voorbij gegaan, maar nood was in zijne plaats gekomen; nu waren er drie menschen die elk een zak koorn stalen van afzonderlijke eigenaren. Doch zij werden alle gevangen. Nu ging de eerste (eigenaar) heen en bracht den dief bij den schout, de maagden zeiden daarvan allerwege, dat hij gehandeld had naar het recht. De andere nam den dief het koorn af, en liet hem voorts met vrede; de maagden zeiden, hij heeft wel gedaan. Maar de derde eigenaar ging naar den dief in zijn huis. Toen hij nu zag, hoe de nood daar zijn zetel had opgesteld, ging hij terug en keerde weder met een wagen vol nooddruftigheden, waarmede hij den nood van den haard verdreef. Frya's maagden hadden bij hem rondgewaard en zijne daad in het eeuwige boek geschreven, terwijl zij al zijne zonden hadden uitgewischt. Het werd gezegd aan de eeremoeder, en deze liet het verkondigen over het geheele land.