Terras. Jaargang 2019 (16-17)

[p. 199]

Tara Bergin
Gedichten
Vertaling: Mischa Andriessen

Je zou een paard kunnen laten zien
(een experiment in collage)

Je zou een paard kunnen laten zien, misschien dat je een paard zonder ridder ziet, galopperend tussen de snellend tussen vijandelijke linies met zijn manen in de wind met zijn manen vliegend in de wind zware verwondingen veroorzakend en bepaald geen klein zeer aanrichtend met zijn hielen. Of je zou een man kunnen laten zien, verminkt, misschien wordt een kreupele krijger gezien, op de grond liggend op de bodem beland die zich zo goed en kwaad beschermt zich afschermt met zijn schild met zijn tegenstander over hem heen gebogen die probeert terwijl de tegenstander zich over hem buigt probeert hem een doodsklap te geven - of laat een heleboel mensen zien die gevallen op een dood paard liggen een groep mannen die gevallen zijn als een hoop op een dood paard liggen - en je zou de mannen kunnen laten zien je zou een paar van de overwinnaars zien, die het gevecht verlaten, het conflict achter zich laten, tevoorschijn komen en opkomen vanuit de menigte beide handen gebruiken, hun ogen en wangen met beide handen wrijven, om hun gezichten schoon te vegen, om zich van het vuil schoon te vegen dat hun tranende ogen hebben gemaakt, nu bedekt door pijnlijk door het stof en de rook in tranen die uit hun stofvolle ogen stroomden.

[p. 200]

Compositie voor de linkerhand

Gisteravond trof ik een trofeejager
die mijn slanke vingers bewonderde -
hij hield mijn linkerhand naar het licht
en sprak zijn lof over de mooie, witte huid
op mijn palm en liet mij mijn vingers spreiden
als het gewei van een hertenbok - hij pakte mijn pols
en ik drong niet aan op een telefoonnummer -
ik gaf hem het mijne,
al wist ik wel waaruit zijn spel bestond.
Ik speelde het en wist al die tijd
Dat hij een trofee wilde binnenhalen of een prijs.
Hij was een trofeejager -
geloof me maar, hij had wapens
in een glazen vitrine zoals die
waarin mijn oma haar champagneglazen bewaarde
(van zulke rijke families heb ik deel uitgemaakt)
en hij maakte ze herhaaldelijk schoon
met een lange, dunne pijp
en een zachte, vettige lap -
hij was een professionele jager, snap je,
de beste van het land,
en ik was nergens present in zijn verlangens.
Hij verlangde louter een of andere trofee,
iets dat bleek was en een handvormig gewei had
dat hij aan zijn muur zou kunnen hangen
als dit smerige gedoe voorbij was.

[p. 201]

Pilinszky bij de Tenshi no Tobira

Kom naar Mii-Chan
leg je kwetsbare gezicht op mijn knie.
Probeer je te herinneren
(laat de sirenen je terugsoezen)
vertel me hoe ze je hebben opgeroepen.
Pas negentien? Laat ze zich schamen.

Kom naar Chan-Lii,
leg je ijdele hoofd in mijn schoot
en - als je me dat kunt vertellen
wat heb je nou precies gedaan?

O kleine Jancsi, kom naar Su-Li,
hoe kunnen je handen zo rood zijn?
Kleeft er vuil aan je handen, Jancsi,
nu dat zij dood zijn?

Kom en leg je papierhoofd
op Mii-Chan's knie.
Mijn kleine bamboestok zal je leren
te denken dat je geliefd bent.

Je zei dat je je languit zou neerleggen,
Jancsi.
Je zei dat je gehoorzaam zou zijn en braaf.

Vraag met onze naam naar een van ons, Jancsi-Chan
(voor 500 extra yen),
Wij zijn ook pas negentien, misschien zelfs dat niet.

Jack-gaat-naar-bed-om-lunchtijd
Het is oneerlijk zo wreed te stelen, en in zulk heet licht.

[p. 202]

 

De diefstal heeft de bovenste velden wit gekleurd:

 

ze zijn in shock, en vaal tot op de laatste pluisbol.

 

Maar waar is de adem van de jongen?

 

Hoe blaast hij deze kaarsen uit?

 

Slaap zacht, slaap zacht, hoewel het nu dag is:

 

het bloemhoofd toegegaan en op pad is.

[p. 203]

Hertenjongen

Hij komt de wagon binnen met een brul -
Hij kletst wild in het rond en vult de wagons met hitte,
rent door de trein, loopt de vloeren vuil
met hoeven smerig van de straat;
de plafonds doorboort hij met zijn nieuw gekochte hoorns,
slaat zijn ruige flanken tegen de stoelen en
de vrouwen, die proberen weg te kijken: Het mannetje!
Hij zingt hard uit zijn strot,
Zijn jeugdig burlen rukt aan zijn borst
drukt op zijn jongensstrot.

Hertenjongen -

het treingeluid dreunt in zijn oren,
scherp en hoog zoals krekels trillen
in het hoge gras,
en hij verwondt het met zijn hoorns,
uitzinnig als een gestoken stier
drukt hij zijn kop om
drukt hij zijn mond op zoekt zijn moeders tiet:
Waar is haar biest?
Waar is de gebloemde mok waar zij zijn melk in warmde?

Deugt niet, deugt niet nu.

Hij beukt de treindeur eruit,
hij slaat zijn hoeven in de industriële lucht,
hij galoppeert over de stadspleinen,
en drinkt uit een gevandaliseerde bron -
Nog altijd loopt zijn moeder door het huis,
en huilt: Hertenjongen, o hertenjongen kom thuis!