|
| |
| |
| |
Koleka Putuma
Collectief geheugenverlies
Vertaling: Alfred Schaffer
Autochtoon
zit als een allergie in mijn keel vast
Het is alsof ik dood zal gaan als ik haar spreek
Het is alsof ik dood zal gaan als ik dat niet doe
Een koffer met geboden en verboden
Er is geen plek om mijn geschiedenissen
of mijn ikken in- of uit te pakken
Ik probeer me te verplaatsen
zonder al te veel de aandacht te vestigen
of wat van mij gestolen is
| |
| |
| |
1994: Een liefdesgedicht
Ik wil iemand die naar mij zal kijken
zoals witte mensen kijken naar
Iemand die mijn herinnering levend houdt
zoals witte mensen Mandela's nalatenschap levend houden.
Een geliefde die Robbeneiland in mijn achtertuin zal bouwen
en mij ervan overtuigt dat ik een tuin heb
en frisse lucht, een regenboog en vrijheid.
Een soort Waarheid- en Verzoeningscommissiegeliefde.
Je weet niets van de liefde
tot er van je wordt gehouden als van Mandela.
Je weet niets van verraad
tot er van je wordt gehouden als van Mandela.
tot er van je wordt gehouden als van Mandela.
tot er van je wordt gehouden als van Mandela.
En dit is een van de vele restanten van de slavernij:
geliefd te zijn als Mandela.
| |
| |
| |
Verrijzenis
De graven bloeden trauma's
De herinneringen zeggen, laat mij vrij
De massamoorden zeggen, herinner mij
De graven zeggen, het doet nog altijd pijn
De geraamtes wijzen waar precies
Het bloed zegt, vind mij op de handen van daders
Het bloed zegt, spoel mij van het lijf van slachtoffers
Het bloed zegt, laat de kinderen het bad niet zien
Het bloed zegt, laat de jeugd zich er niet in wassen
Het bloed zegt, het graf is geen plek voor genezing
Er is genoeg bloed vergoten om de landen te karteren die erdoor zijn overspoeld
Er is genoeg bloed voor ons verloren om te sterven
Er is nog genoeg bloed voor ons om te leven
Hun tongen branden in onze monden
Als wij over onze geschiedenis spreken, doven wij het vuur
| |
| |
| |
Thuiskomen
roekeloos uitgestrekt dwars over je deadlines,
vreeën we alsof we door wolven werden opgejaagd,
alsof de wolven bij ons op je bureau waren,
alsof de wolven in onze handen zaten,
cirkelend rond onze klitten
en druipend over onze benen.
Alsof de wolven in onze monden zaten,
vlees en bot verslindend.
Ik wist niet hoe uitzinnig ik kon zijn tot jij me aanraakte.
Ik wist niet dat klaarkomen ook een overlevingsdaad kon zijn.
| |
| |
| |
Water
De herinnering aan een dagje naar het strand elke nieuwjaarsdag
deel ik met neven en nichten en de meeste mensen die Zwart zijn opgevoed.
Hoe de ouderen ons verboden te diep te gaan
te giechelen, te spetteren in onze zwarte maillots
en plastic supermarkttasjes om onze nieuwe weaves gewikkeld,
ons verboden om op de golven te rijden
uit angst dat we als een massa van zwartheid meegesleurd zouden worden
De ouderen verboden ons alsof de zee aan voedselvergiftiging leed.
Ik vraag me vaak af waarom het voelt of ik verdrink, altijd als ik uitkijk over zee,
dit en het gevoel ongelofelijk klein te zijn.
over Zwarte mensen die niet kunnen zwemmen
en spotten dikwijls met onszelf
om de manier waarop wij onze gezichten afvegen als wij uit het water komen.
Vergelijk dat eens met hoe zij het doen, door en door Baywatch,
en wij als ratels, met onze geknakte lichaamshouding.
Maar telkens als onze huid onder water gaat,
is het net alsof de riethalmen zich herinneren dat ze ooit kettingen waren,
en het water, rusteloos, zou willen dat het alle slaven en schepen op de kust kon spugen,
intact, zoals ze aan boord gingen, voeren en zonken.
Door hun tranen is de oceaan nu zout,
daarom branden onze irissen wanneer we het water in duiken.
traumatiseert onze huid de zee opnieuw.
omdat wij ons niet kunnen overgeven aan iets dat instrumenteel was
in een poging ons succesvol uit te moorden.
| |
| |
Voor jullie betekent de oceaan surfen, varen en bruin worden
en al die coole dingen die jullie daar beneden doen in jullie badpakken, duikbrillen op.
wij zijn hier gekomen om gedoopt te worden.
Wij zijn hier gekomen om de andere wereld op te roepen.
Wij zijn hier gekomen om onszelf te reinigen.
Wij zijn hier gekomen om onze levenden met de doden te verbinden.
Ons respect voor het water typeer jij als angst.
De brutaliteit, om ons via het water te verhandelen en te vermoorden
en ons dan te bespotten omdat we er bang voor zijn.
De brutaliteit om over het water te arriveren en ons te overmeesteren.
Als dit land echt van jullie was,
wek dan de botten van de kolonisators tot leven en gebruik ze als kompas.
Houd dan op om Zwarte lichamen als reisgidsen te gebruiken
of als achtergrond voor jullie authentieke Afrika-ervaring.
Zijn wij het niet zat om voor jullie te dansen?
Op commando rond te draaien en te zingen?
Zijn wij het niet zat om als een massa van zwartheid samen te drommen
om te boeten domweg omdat we hier zijn?
Om God te smeken ons te redden van een oorlog die we nooit zijn begonnen.
Om te protesteren voor een zaak veroorzaakt door de intolerantie jegens ons bestaan.
Onze handen omhoog zodat we niet worden neergeschoten.
Onze handen omhoog in de kerk om te bidden om bescherming,
en toch worden we neergeschoten, ook daar,
Binnenvallen is jullie tweede natuur.
Dus jullie kwamen ons beroven van onze gebedsruimtes.
Kwamen ons ook vermoorden in gevangenissen.
Dat is eveneens niets nieuws.
Te veel witte mensen hier die doen of ze God zijn.
Te veel witte mensen hier die het werk van God verrichten.
En door die God van hen heb ik een knoop in mijn maag.
Hij en ik hebben altijd al een ingewikkelde relatie gehad.
Deze blauwogige Jezus met zijn blonde haren van mijn zondagschool
liet mijn mensen buigen voor een witte en patriarchale hemel,
| |
| |
buigen voor een Christus, zijn zoon, en 12 discipelen.
waren de discipelen queer,
was de Heilige Drie-eenheid een of andere vreemde, maffe driehoeksverhouding,
en de Heilige Geest een transgender.
Maar jullie kiezen er voor alleen de geschriften te begrijpen die in jullie straatje passen.
Jullie hebben de vrijheid genomen het concept God te koloniseren;
gaven God een gender, een huidskleur,
en een naam in een taal waar onze monden over struikelden.
Blasfemie is slavernij verpakken in het evangelie en het vrijheid noemen.
Blasfemie is moeten zien hoe mijn mensen datzelfde evangelie gebruiken om elkaar tot
Sinds de dagen van Elia zijn wij ontworpen om voor witheid te knielen,
en we weten niet eens of de dagen van Elia echt hebben bestaan,
omdat wie ook de Bijbel schreef ons genegeerd heeft.
Maar ik zou liever in dat Godloze heilige boek bestaan
dan in de geschiedenisboeken die de waarheid niet vertelden.
Als jullie zonodig onze verhalen hadden wilden opschrijven,
hadden jullie dat moeten doen in de taal van onze moeders,
die jullie stom hebben gemaakt met jullie nieuwe taal.
Nooit zullen wij instemmen.
Toch wordt ons gevraagd te dineren met de onderdrukkers
en hun vergiffenis te serveren.
als de enige ingrediënten die ik heb rouw en razernij zijn?
Nog iemand (die op mij lijkt) is vandaag gestorven.
Nog iemand (die op mij lijkt) werd vandaag vermoord.
Mag dat het gesprek aan tafel zijn
en na afloop kunnen wij deze bittere maaltijd allemaal wegspoelen met
En daarna lekker gaan zwemmen.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd