Terras. Jaargang 2018 (14-15)

[p. 94]

Fatou Diome
Marianne (fragment)
Vertaling: Katelijne De Vuyst

Na de twee wereldoorlogen en de oprichting van de VN werd het gebruik van administratieve documenten overal ingevoerd, met het gevolg dat landen helaas ook een concrete hiërarchische rangorde kregen. Zodra de internationale reizen gereglementeerd werden, voelde je aan den lijve de macht of zwakheid van je land. Het paspoort zorgde ervoor dat de ongelijkheid een empirische realiteit werd. Het voorwerp in zakformaat was het tastbare bewijs van de kloof tussen Noord en Zuid. Economisch en politiek onevenwicht had ontegenzeglijk zijn weerslag op de burgers van de ontwikkelingslanden.

Verandering, hoezo? Goliath geeft geen zier om de mieren die hij vertrapt! Terwijl Europa de mond vol heeft van een partnerschap met Afrika, wordt het Schengengebied voor de burgers van het zwarte continent in toenemende mate een onbereikbare burcht. Toch is globalisering de grootste troef van onze eeuw en is mobiliteit daar onlosmakelijk mee verbonden. In mijn kristallen bol zie ik dat de manier waarop met migratiestromen wordt omgegaan, cruciaal is voor de redding of ondergang van onze tijd. Als de zuiderse bevolkingsgroepen het steeds moeilijker krijgen om zich vrij te bewegen, vraag ik me af welk alternatief ze nog hebben, op clandestiene migratie na? Europa biedt momenteel een treurig schouwspel. Jawel, sommige Europese burgers zetten zich in en schieten de migranten te hulp, waarbij ze soms stuiten op strenge wetten, speciaal uitgevaardigd om hun goede werken tegen te gaan. Die brave vrijwilligers zorgen voor opvang, onderhoud en goede raad en redden zo de eer van de menselijke soort. Dat zou ons haast kunnen troosten als de xenofoben, opgehitst door de vele vluchtelingenstromen, niet tegelijkertijd als boze buldogs hun tanden hadden laten zien. Waf, waf, hoor hoe ze zich schor blaffen en tekeergaan bij het kamp van Calais! Politie of niet, de migranten moeten eraan geloven. De soldaten van satan hebben zelfs een generaal die ze, gedreven door onwrikbare haat, op de voet volgen, als het moet tot in de hel. Waf, waf! Als de thuis achtergebleven moeder van Mamadou eens wist, dan had ze haar kippen en geiten niet verkocht om de mensensmokkelaars rijker te maken. Waf, waf, als de moeder van Mamadou eens wist, dan zou ze weigeren de Western-Union-rijst nog langer te eten. En die oude, driewerf polygame, gepensioneerde bok, die nog altijd baby's verwekt, terwijl zijn eerste clubloze voetbalteam op het braakland van de werkloosheid een gelijkspel behaalt tegen de kokospalmen! Nu moet Mamadou, haar

[p. 95]

oudste, niet alleen de rivales van zijn moeder onderhouden, maar ook hun bende koters en de halfdode geilaard zelf. Kamfer op het menu! Of geef de onverbeterlijke dekhengsten een flink pak voor de billen; en als ze dat fijn vinden, een andere straf, duizendmaal opdrukken na elke maaltijd, tot ze net zoveel afzien als hun zonen die ze tot slavernij veroordelen, in de hoop dat zij slagen waar hun vaders jammerlijk hebben gefaald: de overlevingskansen van hun voortdurend uitbreidende gezin veiligstellen. In de jungle van Calais, niets dan regen, slijk, een smerige lauwe plasticsoep, en waf, waf! Als de ijdele verloofde van Mamadou eens wist, dan had ze hem geen jurken en juwelen gevraagd voor haar bruiloft, die misschien nooit zal worden gehouden. Zoveel zwaailichten in Calais, en toch, waf, waf! De magere billen van de migranten voor de op hersens beluste fascisten! Onrechtvaardig volkje, dat zijn gevoelige hart voor een touchscreen heeft verruild! In de vluchtelingenkampen, niets dan gekooide dromen! En toch, waf, waf! Verdomde migranten, wat voelen ze als ze echt beseffen in welke toestand ze hier, op Europees grondgebied toch, zijn verzeild geraakt? Mamadou en zijn kompanen huilen niet over hun lot, nee, ‘Imagine’ - het is de muziek uit hun transistorradiootje die hun ogen vochtig maakt. Volgens mij beschouwen ze de vrijwillige hulpverleners als engelen die op aarde achterbleven om de dwangarbeiders van de mondiale economie, de weeskinderen van de menselijkheid te verwennen. Wat zou de lantaarn van Diogenes ons tegenwoordig laten zien? Europa helt gevaarlijk de foute kant uit. Zelfs in het land van de mensenrechten rekruteert Marine-Marskraamster-van-Haat op haar weg naar het Elysée een massa matrozen, opgezweept door een kwalijke wind. Hoe kunnen we haar afremmen, als de zogenaamd eerbare partijen het discours van extreem rechts zowat overnemen en de overwinning van dat ideeëngoed bezegelen? Marianne dient een klacht in!