Terras. Jaargang 2018 (14-15)

[p. 194]

Idwer de la Parra
Gedichten

Medusa

Pleinen met platanen in een streng gelid,
de kruinen tijdelijk als legerhelmen,
steeds iets hoger dakterrassen op
het zuiden bouwen wat doet denken aan
de strijd van dennen in een donker woud,
toch glimmen 's nachts de duizenden
kasseien als gevangen vis omdat de lampen
zich verbreiden waar geloofd wordt
dat het veilig is als de materie baadt
in zichtbaarheid, de arabesken van de ziel
vertalen zich in plattegronden,
wie de weg niet vinden kan, is vast
een dichter met een pose, onontkoombaar
is het cynisch lachje dat na jaren in de stenen
dorpel slijt, alsof ik zelf Medusa ben
en harde beelden maak van hen
die mij verlaten - de menukaart prevelt
in een vreemde taal, een half gezicht
wordt heel en kijkt me ingevuld en
somber aan, een pergola voor de verhalen
van een ander zijn, het lukt me niet,
wat viel je op vandaag? en ik vertel de meeuw
die zich zijn platgereden soortgenoot
liet smaken.

[p. 195]

Bovengronds verankerd

April in de stad, en je ziet dat de jongere bomen,
verankerd met palen en banden, gelovig
hun zeilen verheffen - blad na blad -
maar de noodzaak om dieper te reizen,
met wortels het donker doorkruisen, vermoedend
de kleuren van klei, door je ademnood denk je
aan blauw, net op tijd kun je schelpen bereiken
en vaar je beneveld op knekels als vlotten,
een fonkelend wit - maar de noodzaak
om dieper te reizen, ontbreekt waar de wind
geen vat op de stammen kan krijgen.
Verankerd met palen en banden, en zie ze
gelovig hun zeilen verheffen.