Éric Giraud
Een wereld vol werelden
Vertaling: Sanne van der Meij
De redactrices van Terras vroegen me om hen kennis te laten maken met zoveel mogelijk namen en werken, teksten en bijdragen. Meer dan honderd namen van levende dichters, behorend tot sterk uiteenlopende stromingen, genres en generaties. Een aparte kaart met namen en de kaart van een Wereld. Samen schreven en tekenden we die op zeven grote vellen A3-papier met rudimentaire schema's, omcirkelde uitgeverijen, tijdschriften en stromingen, verbonden met diverse namen, die doen denken aan dierlijke vormen, aan inktvissen, zee-egels of spinnen. Ik had het over die verschillende werken, besprak ze uitgebreid vanuit een feitelijk perspectief, op weg over die kaart, door een wereld van taalgebruik, compositie en motieven. Het was een zware tocht door zo'n weids en uitgestrekt gebied. Trekkend van de ene naam naar de andere, van de ene wereld naar de andere, terwijl ik ondertussen aanwijzingen gaf, leestips, namen van werken. Die omstandigheden leidden tot een grote keuzevrijheid, zonder beperkingen, verplichtingen of overdeterminering. Een keuze van buiten de Franse poëzie, van twee lezeressen, recensentes en schrijfsters die lezen in het Frans en schrijven in het Nederlands. Zo is er een subtiele route langs elf punten uitgestippeld, die kracht geeft in deze nogal moeilijke tijden. Als ik de selectie, die niet door mij gemaakt is, lees, kunnen die teksten staan voor hoop, hoop dat de poëzie nog niet tot een einde is gekomen, dat ze niet slechts een herhaling is van attitudes, tics of maniertjes, dat ze nog steeds een voorraad nieuwe en hernieuwde energie, uitvindingen, opvattingen en waarnemingen bevat. We zien ook een poëzie die zich heeft ontdaan van al het overtollige en die een vertaling van de wereld is. Een wereld vol waarnemingen en waarin het kleine en het alledaagse samenkomen, herinneringen, gedeeld en deelbaar, die onze geheugens en onze levens verruimen. Deze poëzie laat een tegelijkertijd alledaagse en
onalledaagse leefomgeving zien. Het schrijven over aan de werkelijkheid ontleende motieven, zoals de maatschappij en de politiek. Het schrijven van een gedocumenteerde poëzie, die ver staat van persoonlijke raadselachtigheden. Feitelijke, historische, culturele, speelse en soms, gelukkig, feministische poëzie. Het zijn niet slechts details, maar eerder een subtiel evenwicht tussen het persoonlijke en het algemene, versleuteld en ontsleuteld, dat ons aansluiting laat vinden en doet besluiten tot het volgen van een uiting, van de samenstelling van een taal, de vertaling van een wereld die niet alleen de persoonlijke wereld is van een enkel individu, maar een meer gemeenschappelijk, collectief goed, waarbij de schrijver
Auteursrechtelijk beschermd